Heima er bezt - 01.05.1977, Síða 21

kom að því, þá flaug lóan af eggjunum. Og alltaf upp
frá því var hún á hreiðrinu þegar ég kom að því. í
fyrstu var hún mjög stygg, en svo fór hún að venjast
komum mínum. Eg fór ávalt hægt og revndi að vekja
sem minnstan hávaða. Og síðustu dagana gat ég staðið
lengi rétt hjá hreiðrinu og horft á lóuna án þess að hún
hreyfði sig. Ég er viss um að ég hefði getað tekið hana
af hreiðrinu ef ég hefði viljað. En ég vildi ekki hrella
hana með því. Ég veit að lóan hefur þekkt mig, því
þegar einhver var með mér, þá fór hún strax af hreiðr-
inu og barmaði sér mikið.
Sumir fuglar eru mjög tryggir við hreiðrin sín. Þeir
verpa í sama hreiðrið ár eftir ár. Ég vissi til að sami
spóinn varp í sama runnanum ár eftir ár. Runni þessi
var á melbarði, sem seinna var gert að túni. Það var
herfað með ýtu að haustlagi. Fáeinar hríslur stóðu eftir
af runnanum. Næsta vor kom spóinn og varp á milli
hríslanna. Þetta vor var flagið fullunnið og gert að túni.
Svolítill blettur í kringum spóahreiðrið var skilinn eftir
óunninn. Spóinn yfirgaf ekki hreiðrið þótt oft væri
verið að vinna daglangt í flaginu með dráttarvélum.
Hann kom upp öllum ungum sínum og þeir flugu út í
buskann. Næsta vor kom spóinn enn og bjó sér til nýtt
hreiður í runna við nýræktina. Þegar byrjað var að slá
var hreiðrið orðið tómt, allir ungarnir komnir burtu
og síðan hef ég engar fréttir haft af þeim.
Þegar ég var 5 eða 6 ára, varp lómur við litla tjörn
nokkuð djúpa skammt hér frá. Ekki er annað æti í
tjörninni en smákuðungar og ormar. Mest allt æti urðu
lómshjónin því að sækja til sjávar. Það var gaman að sjá
til þeirra, þegar þau komu fljúgandi utan frá sjó með
lifandi síli í goggnum og fleygja þeim í tjörnina rétt
hjá ungunum, sem ekki voru lengi að stinga sér á kaf
til að ná í sílið. En þegar ungarnir voru tveir, þá veitti
eitt síli ekki nema öðrum saðningu í bili. Hinn unginn
varð því að bíða eftir næstu veiðiferð hjá mömmu eða
pabba, til að fá sitt síli. Lómarnir fóru margar veiði-
ferðir á dag og aldrei komu þeir tómhentir. Einhverja
reglu hljóta þeir að hafa haft á því að sílin skiptust jafnt
á milli unganna, því báðir höfðu þeir ávalt álíka vöxt
og viðgang. Þannig gekk það langt fram á sumar, því
lómarnir yfirgefa ekki tjörnina sína fyrr en ungarnir
eru orðnir fullstórir fuglar. Frá því ég var 5 ára eru nú
nær 35 ár og öll þau ár hafa lómarnir orpið við þessa
sömu tjörn.
Jæja þá er bezt að segja skilið við fuglana og nátt-
úruna og halda heim til bæja. Heim í litla og lága torf-
bæinn minn. Heim til pabba og mömmu. Þegar ég kem
heim er enginn úti við, reykurinnn liðast um svarta
rörið er liggur upp úr grænni þekjunni og á burstinni
situr maríuerla, fugl heilagrar guðsmóður og svngur
fagurlega. Þegar ég kem inn er pabbi að lesa húslestur-
inn, enda er sunnudagur. Pabbi las alltaf húslestur á
hverjum sunnudegi á sumrin. Og á hverju kvöldi frá
veturnóttum til sumarmála. Þær bækur, sem hann notaði
við lesturinn, voru Helgidagapredikanir eftir Helga
Hálfdánarson og Hugvekjur eftir Dr. Pétur Pétursson.
Á undan og eftir lestrinum, las hann sálm úr sálmabók-
inni. Nema á föstudögum, þá las hann í Passíusálmun-
um á eftir Hugvekjunum á kvöldin. Frekar þótti mér
leiðinlegt að hlusta á predikanir Helga Hálfdánar á
sunnudögum á sumrum einkum ef veður var gott. Ég
átti bágt með að vera kyrr svo lengi inni ef gott var
veður. Á veturna var allt öðru máli að gegna, þá var
ekki eins gott til leikja úti við. Og á rúmhelgum dög-
um var aldrei lesinn lesturinn fyrr en á kvöldin, er öll
verk voru búin og við krakkarnir komnir í rúmið. Það
er mér hugljúf bernskuminning þegar pabbi stóð upp við
lampann í lágu baðstofunni og las upp úr Hugvekjum
Péturs, skýringar og útleggingar á hinum helgu fræð-
um kristinnar kirkju. Þegar lestrinum var lokið kom
blessuð gamla konan, sem sinnti svo oft um mig á með-
an ég var lítill. Hún Ias með mér bænirnar og signdi
mig svo og fól mig guði á vald áður en ég sofnaði. Það
voru friðsœlar stundir. Nú les enginn húslestra lengur.
Pabbi mun lengst hafa haldið þeim sið hér í sveitinni,
en hann hætti að lesa húslestra á árunum eftir síðari
heimsstyrjöldina (um 1946). Þá var sjón hans og heilsa
tekin að bila.
Nú liðast ekki lengur reykur upp úr litla, lága torf-
bænum mínum, honum er búið að jafna við jörðu og
nýtt hús komið í staðinn. Og þar leikur enginn reykur
um þekju. Hún á ekki lengur við vísan, sem hagyrð-
ingurinn kvað, eitt sinn á fögrum vormorgni:
Logn er yfir sveit og sæ,
sólin gylíir velli.
Rýkur í Borg og rýkur í Bæ,
rýkur á Hafrafelli.
BRÉFASKIPTI
Guðný Sólveig Sigurðardóttir, Vötnum, Olfusi, Am., óskar
eftir bréfaskiptum við stráka og stúlkur á aldrinum 24—30 ára.
Æskilegt að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Hildur Pálsdóttir, Hreiðarsstöðum, Fellum, N-Múl., 701 Egils-
stöðum, óskar eftir bréfaskriftum við stráka og stelpur á aldrin-
um 17—18 ára.
Jóhanna Guðfinnsdóttir, Amesi, Strandasýslu, 523 Finnboga-
staðir, óskar eftir að komast í bréfaskipti við pilta og stúlkur
á aldrinum 17—25 ára.
Sólrún Pálsdóttir, Hreiðarsstöðum, Fellum, 701 Egilsstöðum,
óskar eftir að komast í bréfasamband við stráka og stelpur á
aldrinum 13—16 ára.
Þorhjörg Bjamadóttir, XJtgarði 6, 700 Egilsstöðum, óskar eftir
að komast í bréfasamband við stráka og stelpur á aldrinum 13—
16 ára.
Guðbjörg Pálsdóttir, Hreiðarsstöðum, Fellum, 701 Egilsstöð-
um, óskar eftir að komast í bréfasamband við stráka og stelpur
á aldrinum 13—16 ára.
Heima er bezt 165