Heima er bezt - 01.08.1977, Blaðsíða 5

Pála og Þorsteinn og börn þeirra árið 1963.
f. 3ja janúar 1879 að Hreiðarsstöðum í Svarfaðardal, en
var á yngri árum kenndur við Atlastaði, en Atlastaða-
bræður voru merkir menn í Svarfaðardal og löngum
kenndir við jörðina.
Páll ólst upp hjá foreldrum sínum til 1900 er hann
fór í Möðruvallaskóla og varð gagnfræðingur þaðan
1902. Lífsstarf hans var að miklu leyti bundið kennslu
barna og unglinga samhliða búsýslu, sem hann stund-
aði í Ártúnum í 30 ár, eða til 1946 er þau hjónin fluttu
til dóttur sinnar Pálu í Hofsósi. Hann var meðalmaður
á hæð all þrekinn, myndarlegur að vallarsýn, prúður en
seintekinn, gat þó verið spaugsamur og skemmtinn, í
vinahópi. Hann gegndi mörgum trúnaðarstörfum í
Hofshreppi, þar á meðal í hreppsnefnd og oddviti í 6 ár.
Páll giftist 1904 Þóreyju Halldóru f. 1875 Jóhanns-
dóttur Jónatanssonar frá Hóli á Skaga. Öll sú fjöl-
menna ætt er nefnd Krossaætt, úr Eyjafirði. Halldóru
frænku mína í Ártúnum man ég sem hugljúfa afreks-
konu sem gekk til sláttar eins og karlmaður og fór jafn-
vel á sjó ef með þurfti, og var satt best að segja oft
bóndinn og húsfreyjan á heimilinu, jafnhliða ljósmóð-
urstarfi er hún stundaði í nærfellt 50 ár, en til ljósmóð-
ur lærði hún í Reykjavík 1902. Á því sviði er henni
best lýst með orðum sængurkvenna er sögðu að þrautir
hyrfu er þær heyrðu að Halldóra var komin.
Dætur Páls og Halldóru voru þrjár. Unnur, gift frú
í Vestmannaeyjum, Anna ógift, ljósmóðir í Vestmanna-
eyjum, og Pála, gift Þorsteini Hjálmarssyni símstjóra
og póstafgreiðslumanni á Hofsósi.
Pála tel ég að líkist móður sinni mikið og má hún
þar vel við una. Hún ólst upp í Ártúnum ásamt systr-
um sínum og fleiri ungmennum sem alin voru þar upp.
Það var ekki malað undir krakkana eins og sagt er, þau
voru látin vinna að öllum búverkum — slá með orfi og
ljá og jafnvel segist Pála hafa farið í göngur, flestar
sendiferðir lentu á henni, og á sjó fór hún með Sveini
frænda sínum sem var á svipuðum aldri og alinn þar
upp.
Pálu þótti gaman að íþróttum, en þá var ekki um
mikið að velja í þeim efnum það var þá helst að hún
fór í fótbolta með strákunum Magnúsar læknis eða
reyndi spretthlaup við þá. Þó var ein skemmtun sem
freistaði hennar einna mest, hún var nefnilega mikill
reiðglanni og sleppti ekki tækifærum að fara á bak,
jafnvel lítið tömdum hrossum, og oft beislislausum og
það þótti henni ekki ónýtt er hún fékk þau til að
stökkva yfir vallargarðinn í Ártúnum. Mikill gesta-
gangur var í Ártúnum sérstaklega á haustin og kom
ekki ósjaldan fyrir að krakkarnir fengu ekki að sofa í
rúmum sínum 4 til 5 vikur. Hún vakti yfir túninu þar
Heima er bezt 245