Heima er bezt - 01.08.1977, Blaðsíða 35

KRISTIN M. J. BJORNSON:
Cyjólfur /. Cyfells, listmálari
„Fantasía“ í forsal meistarans
á Kjarvalssýningu 13. júlí 1975
Motto:
Þökk skal þér tjáð, hvorki tildur nc hroki
þig tafði á framabraut hér,
eg vona að alþjóð ei augunum loki
fyrir öllu, er skuldum við þér.
Eg um kvöldsvalans stund gekk í kyrran lund,
eg kem allt of sjaldan á snillingsins fund
er flýja þarf glepjandi glaum,
allt sem auga mitt leit í þeim inndæla reit
var svo íslenzkt sem verið gat, haf bæði’ og sveit,
það líktist svo ljúfasta draum.
Hér býr sannleikans ást sem mun óvíða sjást
og ýmsir mér segja hún hætt sé að fást
þó eg voni það verði’ ei svo slæmt,
fjöll og öræfin ein, undur svipdjörf og hrein
bak við ógn þeirra’ og tign glóði’ í saklausan stein,
sem íslenzk eg um það get dæmt.
Hve hin sagnríku vé er eg samtímis sé
eru sjón minni heilög, ég dreg mig í hlé
svo fyllist eg fögnuði’ og þökk,
eg sé fornaldar frægð og finnst eg ánægð,
nú fjarlægist mannkynsins ranglæti’ og slægð,
eg er hrifin og hálfpartinn klökk.
Til er útigangsvist sem menn uppnefna list
eins og Allífið væri’ aðeins „Paradís misst“
svo við lendum í ljótleikans dal,
þín er læknislind, hún er lifandi mynd
sem laðar oss menn uppá hugsjónatind
og oss hýsa í helgidóm skal.
Þú átt ungmennis fjör, á þinn auð ertu ör,
það er andagift heilbrigðis með þér í för,
— hér vil eg hafa smábið,
þú átt blíðhimins kvöld með sín víðbláins völd
undir vaxandi mána býr stjörnudýrð köld,
en fegurðin skapar mér frið.
Hér er vordagsins skraut, ungra elskanda braut,
hrein og ósnotin hjörtu við náttúru skaut,
hér vaka hin brosandi blóm,
hér er háfjalla tign, tæra lindin svo lygn,
hér í ljósgeislans veröld er mannssálin skyggn
næmt eyrað á almættis róm.
Hér er brosandi bær, er svo heillandi hlær
að við hclst gætum trúað í dag væri’ í gær,
já, hvort tveggja, staður og stund,
hér er vorsólin kær og svo voldug og skær
að víst er í för hennar ilmgrasa blær
um túnfótsins gróandi grund.
Ö, þú haustkvöldsins dýrð, er þú frá okkur flýrð
strax við förum að þrá þig er aftur þú snýrð
og vonin hún viðheldur trú,
hér er sólsetrið frægt, sem að niðjum fær nægt,
kom, nóttin hin milda og svæfðu oss hægt,
við kvöldroðans brjóst um oss bú.
Hjá þér verða hlý, köld og skjálfandi ský,
hún er skiljanleg öllum þín „fantasí“
því ekkert snýr öfugt þér hjá,
sonur íslands þú ert, það er augljóst og bert,
þitt ættland fékk svipinn þinn mótað og gert
og norræna blikandi brá.