Heima er bezt - 01.04.1978, Page 31

jafnvægi. Líklega var hún viðkvæm og ör í skapi, hugsaði
Ranka, enda ekki gott að vita, hvað hún sækir í þá ættina,
sem hún líkist mest í. „Enginn veit hvað undir annars
stakki býr“.
Kristján leit til frú Herborgar og spurði hana hvort það
væri ekki orðið nokkuð áliðið.
— Nei, það liggur ekkert á alveg strax. Við sitjum svo-
lítið lengur í þetta sinn.
Þórá og Kristján sátu á móti Rönku við borðið. Þau
voru fámælt og henni virtust þau alvarleg, einkum hún.
Það var léttara yfir honum, en það var eins og hann liti
með áhyggjusvip til konu sinnar, sem var annars hugar og
tók ekki eftir því. Rönku fannst Þóra myndarleg í sjón, en
eitthvað vantaði á að hún nyti sín. Hún var og niðurbeygð
og gleðivana. Randa brosti til hennar.
— Æ, hvenær farið þið í fjósið Þóra?
— Svona um sjöleytið og eins á morgnana.
— Hver sér um mjaltirnar?
— Eiginlega við Geirþrúður. Við höfum hjálpast að í
vetur. Nú verður farið að láta út kýrnar, þegar grænkar
meira og kannske á næstu dögum ef veðrið verður svona
gott. Þær hafa gott af að viðra sig.
— Von að þær verði fegnar, greip Hannes fram í. —
Búnar að kúldrast inni í marga mánuði. Ég hlakka til að
sjá, þegar þær verða settar út. Þær eru svo ánægðar, þó
þær séu sannarlega „nautstirðar" en það lagast svolítið,
þegar frá líður. En ég kenni í brjósti um Goða, hann
verður inni auminginn fyrst um sinn.
Þóra ansaði snöggt. — Sér er nú hver auminginn.
Honum er nær að vera ekki svona mannillur, þá fengi
hann að vera úti allt sumarið.
— Það getur nú enginn gert að því, hvernig hann er
gerður, allra síst blessaðar skepnurnar. Þetta er nú þeirra
eðli, segir Kristján rólega. Honum þykir vænt um Goða
og man ennþá þegar hann sótti hann í aðra sveit, þá
svolítið angaskinn af landsfrægu kúakyni í báðar ættir.
Honum óx fljótt fiskur um hrygg og nú átti hann marga
efnilega afkomendur í sveitinni og víðar. Nú var Goði tíu
vetra og skapið versnaði með aldrinum svo lítið varð við
hann ráðið og honum var gefið inni. Með haustinu yrðu
dagar hans taldir.
— Mig langar til að hjálpa þér í kvöld. Má ég koma
með þér í fjósið? spurði Dísa. — Ég kann þó alltént að
mjólka, þó ég kunni ekki margt. Má ég það ekki, Þóra?
— Jú, mín vegna, það væri ágætt. Þakka þér fyrir, Dísa
mín, svaraði Þóra. — Tvíburarnir koma seint eins og
vanalega, ef ég þekki þá rétt.
Fröken Valgerður leggur lítið til málanna, en horfir á
Rönku og Dísu. — Þið eruð sannarlega ekki líkar, ungu
stúlkurnar, segir hún loks. — Þið eruð eins og hvítt og
svart.
— Já, það er satt, segir Ranka og verður glettin á svip-
inn. — Kannske er innrætið öfugt við útlitið.
— Það væri nú verra fyrir þig, svarar Valgerður og
brosir.— Ég er að vona, að þetta góða veður, sem þið unga
fólkið komuð með, haldist áfram. Mig dreymdi vel fyrir
komu ykkar hingað, en þið trúið kannski ekki á drauma.
það er heldur ekkert að marka þá alla. Á ykkar aldri
dreymir fólk helst dagdrauma, en þeir rætast nú ekki allir,
fremur en hinir. Ég vona bara að allt gangi vel í sumar
fyrir okkur öllum, en guð einn veit hvað hverjum og
einum er fyrir bestu. Fröken Valgerður brosti framan í
Dísu. — Þú ert lík föður þínum í sjón.
— Þekkir þú pabba minn?
— Nei, en ég hef séð hann, að vísu er langt síðan. eg
kynntist ömmu þinni, þegar við vorum ungar, og fallegri
stúlku hef ég varla séð, svo var hún líka eins góð og hún
var fríð.
— Amma hlýtur að vera miklu eldri en þú?
— Nei, en ég þakka góða mín. Ég er þó nokkru eldri en
hún. Ævin okkar hefur ekki verið sambærileg. Amma þín
hefur gert heldur meira gagn í veröldinni en ég, sem hef
haft það léttara. Hún hefur eignast mörg mannvænleg
börn og staðið vel í stöðu sinni í lífinu.
Þóra horfir rannsakandi á Dísu. Þær sjá hana brosa í
fyrsta sinn síðan þær komu. En hvað henni fer vel vel að
brosa, hugsar Ranka.
— Er Arndís á Fellsgund amma þín? spyr Þóra. — Það
hlaut að vera, þó þú sért ekkert lík henni, en nafnið er
sjaldgæft og þú alnafna hennar. Guð blessi hana. Engin
vandalaus manneskja hefur verið mér eins góð og hún,
þegar ég þurfti mest með. Við höfum ekki sést síðan en
mér býður í grun, að við eigum eftir að hittast.
— Ja, hver veit, segir fröken Valgerður íbyggin.
— Þið eruð nú meira en lítið leyndardómsfullar núna,
segir frú Herborg og bætir brosandi við: „Ekki er mark að
draumum“, var sagt forðum, en ég held að ég fari nú að
minnsta kosti að reyna að muna hvað mig dreymir hér
eftir.
— Já, það ættir þú að gera, svaraði mágkona hennar,
— ef þér finnst að einhver meining sé í draumnum.
Kristján tekur í hönd konu sinnar. — Dreymdi þig
eitthvað, Þóra mín, eins og stundum áður?
— Já, ég segi þér það kannske seinna, en ekki fyrst um
sinn.
Ranka velti fyrir sér, hvort ekki gæti verið skemmtilegt
að vita fram í tímann .. . og þó. Hún trúði ekki á neitt
fyrirfram ákveðið eða yfirnáttúrlegt, hafði aðeins hugsað
sér að gera sitt besta, hvar sem henni yrði ætlaður staður í
framtíðinni. Útundan sér heyrði hún Sigurbjörn og
prestinn vera að tala um búskaparhætti fyrr og nú. Þeir
voru svo niðursokknir í þetta hugðarefni sitt, að þeir tóku
ekki eftir öðru þá stundina.
Frú Herborg stóð upp og kinkaði kolli til Þóru. — Sitjið
þið róleg svolítið lengur, sagði hún við hin. — Við Þóra
ætlum að skerpa aðeins á könnunni.
Innan stundar komu þær með kaffibolla og allt til-
heyrandi á stórum bakka og bað frúin þau að gjöra svo vel
að skenkja sér sjálf og vera eins og heima hjá sér. Kaffið
var góð hressing á eftir öllu kjarnmetinu.
— Verði ykkur að góðu, sagði séra Halldór um leið og
hann stóð upp — og þakka ykkur fyrir stundina. Þau
nýkomnu réttu hjónunum höndina og þökkuðu fyrir
góðar veitingar.
Heima er bezt 139