Heima er bezt - 01.06.1984, Qupperneq 8

Saltvík, yst í Reykjahverfi. Hér bjuggu Elín og Teitur 1943-1951,
rafmagns- og símalaus allan tímann.
hins vegar heim og var þar næsta ár. Síðan giftum við okkur
inni á Grýtubakka 1940. En Teitur kom oft í heimsókn
þetta ár, hann átti góðan hest. Þetta er dagleið á milli
Brúnar og Grýtubakka.
Við Teitur erum alin upp við mjög svipaðar aðstæður og
heimili okkar voru kannski um margt lík, svipuð lífsvið-
horf. En hins vegar voru kynni okkar náttúrlega furðulega
lítil til þess að ákveða að eyða saman allri ævinni. Þegar við
trúlofuðum okkur höfðum við varla sést nema í spariföt-
unum. En ekki hefur það reyndar komið að sök, þvi góð
reynsla er komin á hjúskapinn.
Fjölskyldur okkar þekktust ekki mikið, en þær tóku
þessari ráðabreytni okkar vel. Þegar ég sagði pabba frá þvi
hver kærastinn minn væri, þá sagði hann:
„Það hlýtur að vera allt í lagi, úr því þetta er bróðursonur
hans Helga á Hallbjarnarstöðum“, en það var skólabróðir
hans frá Hólum.
En náttúrlega kannaðist faðir minn við Björn á Brún,
föður Teits, sem var þekktur og mætur maður. Hann
byggði upp þetta nýbýli hér af miklum dugnaði og var
kunnur sem félagsmálafrömuður, lengi oddviti í sveitinni,
stjórnarformaður Kaupfélags Þingeyinga, sýslunefndar-
maður, formaður Búnaðarsambandsins og þar fram eftir
götunum. Og sonurinn fetaði svo sannarlega í fótspor hans:
Teitur bóndi minn er stjórnarformaður í K.Þ. núna og
hafði verið oddviti í Reykdælahreppi í 16 ár, þegar hann
hætti því fyrir 2 árum, er núna sýslunefndarfulltrúi hér,
hefur verið Búnaðarþingsfulltrúi í 22 ár, í stjórn Búnaðar-
sambandsins milli 20 og 30 ár og er gjaldkeri þess í dag. Og
fleira mætti telja.
Teitur kynntist sem sagt snemma félagsmálum af eigin
raun. Og allt fram til þess er hann hætti sem oddviti voru
hreppsnefndarfundir ævinlega haldnir á heimili oddvita.
Þannig að félagsmálin voru okkur nákomin. Afi Teits var
líka í sveitarstjórn á sínum tíma og deildarstjóri hjá Kaup-
félaginu.
Nú, við giftum okkur 1940, flytjum hingað á Brún og
búum í félagi við foreldra Teits og bræður í 3 ár. Síðan
flytjum við í Saltvík í Reykjahverfi sumarið 1943, og var
það í raunverulega í fyrsta sinn sem við fluttum að heiman.
Áður höfðum við verið undir verndarvæng foreldra okkar.
Eflaust hefur leynst hjá okkur nokkur kvíði vegna þess
hvernig okkur mundi takast að standa á eigin fótum.
í Saltvík var hvorki sími né rafmagn og var ekki meðan
við bjuggum þar. Húsið var stórt með mörgum herbergjum,
nær engri eldhúsinnréttingu, en stórri kolaeldavél og mið-
stöð í kjallara. Fyrstu tvö sumrin þurfti bóndinn að slá
túnið með orfi og ljá. Bæði var lítið af því slétt og engin
sláttuvél til. Þó fékk hann mann með traktor til að slá
lítillega fyrir sig annað sumarið. Strax var hafist handa um
að slétta túnið og vorið 1945 fórum við saman til Húsavíkur
og keyptum hestasláttuvél og prjónavél. Sláttuvélin er
löngu ónýt, en prjónavélina nota ég enn í dag. Áttum við þá
inni í kaupfélaginu fyrir báðum vélunum og hefur nær
aldrei fundist eins mikið til um auðsæld okkar, nema þá
kannski þegar við boruðum eftir heita vatninu og fengum
það heim, án þess að fjölskyldan þyrfti að taka lán til þess.
í blóma lífsins: Elín heldur á Ara, Teitur á Birni. Myndin er tekin
um 1945, um það leyti sem hjónunum fannst einna mest til um
auðsæld sína: Þau keyptu bœði sláttuvél og prjónavél.
Hagur okkar smábatnaði í Saltvík, búið stækkaði og við
fórum að selja mjólk til Húsavíkur, beint til neytendanna.
Bíll af Húsavík flutti hana í smábrúsum, sem voru í eigu
kaupendanna. Seinustu Saltvíkur-árin okkar var komið
mjólkursamlag á Húsavík og gengum við strax í það.
Við vorum heilsugóð og unnum mikið. Börnin döfnuðu
vel og þeim fjölgaði ört. Við Teitur unnum meira að segja
það afrek að eignast 3 börn á 3 misserum. Þau veittu okkur
mikla gleði, og eldri drengirnir fóru furðu fljótt að snúast
fyrir okkur og líta eftir þeim yngri.
Á þessum árum tókum við sama og ekkert þátt í félags-
málum, en áttum góða granna. Seinustu árin þarna höfð-
um við kaupafólk og barnfóstru á sumrum. Ég minnist
þess, hve erfitt var að fá efni í barnaföt á þessum árum,
þegar börnin voru að fæðast. Fatnaður og fataefni voru
seld gegn skömmtunarseðlum, en það fékkst samt lítið í
búðunum. Varð ég t.d. að nota grisjupoka og hveitipoka í
bleijur, þegar hægt var að ná í þá. Dettur mér þetta oft í
hug, þegar ég sé allan þann fallega og hentuga fatnað sem
barnabörnin mín eiga nú.
Þegar við fluttum í Saltvík áttum við 2 kýr og 2 börn, en
þegar við komum aftur hingað að Brún áttum við 6 börn og
9 kýr, og reyndar upp undir 100 kindur og 2 hesta. Það var
188 Heima er bezt