Heima er bezt - 01.06.1984, Blaðsíða 15

ÓSKAR ÞÓRÐARSON FRÁ HAGA:
Hryssan hennar Gunnu
Frásögn úr vegavinnu í Borgarfirði, þegar sögumaður
var látinn leita að týndri meri, þótt hann væri ,,dauðans
volaður bjálfi“ í því að þekkja hesta.
Þegar við fluttum tjöldin okkar, mat-
arskúrinn og allan útbúnað frá Skjól-
hól, þar sem aðsetur okkar var í
kringum mánaðartíma, komum við
okkur fyrir skammt frá fjárhúsunum á
Hvítárvöllum. Þau stóðu rétt þar hjá
sem vegurinn í Lundarreykjadal og
yfir Hestháls kemur á veginn sem
liggur um Andakíl og fyrir Hafnar-
fjall.
Þetta var skemmtilegur staður og
þarna höfðum við fyrir augunum alla
umferðina, bæði þá sem fór um lág-
sveitirnar og eins hina sem fór um
Hestháls og Geldingadraga. Kerru-
klárana höfðum við í mýrarsundum
stutt frá yfir nóttina. Þeir voru ekki í
girðingu þar, en voru sumir heftir á
kvöldin svo þeir strykju síður, en ég
minnist þess ekki að þeir reyndu að
strjúka. Sjálfsagt veitti þeim ekki af
nóttinni til að hvila sig eftir erfiði
dagsins og fá sér í svanginn.
Öðru máli gegndi um reiðhross
vegavinnumannanna, en þau voru
nokkuð mörg og gengu í þessu sama
landi. Þau höfðu nægan tíma til að
láta sér líða vel og strjúka, ef þeim
sýndist svo, voru aldrei notuð nema
um helgar. Ekki rekur mig þó minni
til að hross þessi strykju nema einu
sinni þarna úr högunum. Kannske
hefur það skeð oftar, en í þetta sinn
snerti það mig sjálfan. Það var þegar
merin hennar Gunnu strauk.
Guðrún Guðmundsdóttir frænka
mín, systir Ara verkstjóra, var ráðs-
kona hjá vegavinnuflokki bróður síns
mörg sumur. Gunna frænka eins og
ég átti að kalla hana var sómakona,
einhleyp og mikill hestavinur, farin að
fullorðnast en lét engan bilbug á sér
finna við matargerðina. Á veturna var
hún í Reykjavík en ævinlega hafði
hún hjá sér hross til reiðar yfir sum-
arið. Þetta sumar átti hún gráa hryssu
en að öðru leyti er mér ókunnugt um
hrossaeign hennar. Á veturna munu
þau hafa verið í fóðri á einhverjum
bæjanna þarna í nágrenninu, hvort
sem þau voru eitt eða fleiri.
Nú skeður það fyrstu dagana eftir
að við erum komnir á nýja staðinn hjá
fjárhúsunum á Hvítárvöllum, að einn
morguninn er gráa hryssan horfin úr
hestahópnum. Gunna verður
áhyggjufull, bæði vegna þess að ekki
er vitað, hvert hryssan hefur Iagt leið
sína og eins hitt að hafa hana ekki til
taks um næstu helgi, því að venjulega
fór Gunna eitthvað ríðandi á Gránu
um helgar. Skyldfólk átti Gunna á
nokkrum bæjum, sumum ekki langt í
burtu og það var hennar líf og yndi að
fara á hestbak. Málið var rætt og reynt
að geta sér til um á hvaða slóðir
Grána hefði strokið. Gunna fullyrti
að hún hefði farið fram að Lundi í
Lundarreykjadal. Sennilega hefur
hún verið ættuð þaðan eða að minnsta
kosti verið þar hagvön.
Ekki man ég hversvegna ég var val-
inn til að leita að þeirri gráu. Varla var
það vegna þess að ég væri glöggur á
að þekkja hesta. Ég var alltaf dauðans
volaður bjálfi í þeim efnum. Aðrir í
vegavinnuflokknum voru jafn kunn-
ugir staðháttum og ég og jafnvel bet-
ur. Kannske var það vegna þess að
Guðrún var frænka mín og þá auð-
vitað Ari verkstjóri líka frændi minn
og það var hann sem réði. Ég vona að

jj*.
ég hafi ekki verið svo lélegur í vega-
vinnunni að ég væri valinn af þeim
sökum. Ég spurði aldrei um það og
heyrði aldrei á það minnst.
Ég var ævinlega „vel ríðandi" þetta
sumar eins og kallað er, hafði tvo
hesta sem faðir minn átti og taldir
voru góðir reiðhestar. Ekki hafði ég
þörf fyrir nema annan þeirra, en þeir
voru samrýmdir og því síður hætta á
að þeir hyggju á strok, enda gerðu þeir
það ekki. Mér var ekki skipað í leitina
að þeirri gráu, heldur spurður að því
hvort ég vildi fara og auðvitað tapaði
ég engu í kaupi.
Ég lagði af stað að morgni þegar
vinnufélagar mínir fóru til vinnu
sinnar á veginum. Við vorum þá að
„bera ofan í“ veginn sem liggur í suð-
ur frá Hvítárvöllum í átt til Hvann-
eyrar. Það var gott veður þennan
morgun, bjart og þurrt. Ég fór mér að
engu óðslega, því að það var ekki á
vísan að róa hvar merin væri. Ekki var
öruggt nema hún væri „í hrossum“ á
leiðinni. þegar ég sá hross í beitiland-
inu meðfram veginum varð ég að at-
huga það nánar ef grátt var í hópnum.
Og það varð að komast nærri til að
kyngreina skepnuna. Seint og síðar-
meir var ég kominn fram í Lundar-
reykjadal. Ég fór sunnanmegin í
dalnum og þegar ég var kominn á
móts við kirkjustaðinn Lund reið ég
norður yfir Grímsá og stefndi á
hestahaga Lundarbónda, graslendi
meðfram ánni, en þar sá ég talsverðan
hóp hrossa. Gunna hafði lesið mér
alllangan pistil um hegðan hryssunn-
ar til að gera mér auðveldara að
þekkja hana, ef um fleiri gráar hryssur
Heima er bezl 195