Heima er bezt - 01.06.1984, Qupperneq 45

Fyrsta kvöldið sem þau voru þar, gekk skólastjórinn með
þeim að leiði Einars. Það hafði ekkert verið gert við það, en
Lovísa bað Ármann að sjá um að það væri hlaðið upp og
settur kross á það, með nafni hans og fæðingar- og dánar-
degi. Sagðist hún skyldi borga honum það vel — hafa haft
peninga með sér í þeim tilgangi. Hann tók því vel, en
sagðist ekki vilja taka við borguninni núna, því hann vissi
ekki hvað krossinn kostaði.
Lovísa var honum þakklát og henni þótti vænt um að sjá
hvað leiði Einars var á fallegum stað, í hinum fagra
Hamradal.
Skólastjórinn bað hana að finna sig inn á skrifstofu sína.
Þar fékk hann henni hring Einars og sagði að hann hefði
beðið sig að sjá um að hann kæmist í hennar hendur. Hann
sagðist hafa hikað við að senda hann í bréfi, en það væri
gott að geta fengið henni hann.
Lovísa tárfelldi þegar hún tók við hringnum og faldi
hann í lófa sínum, en samt hafði hún aldrei verið eins glöð
og núna, síðan hún frétti lát Einars.
Daginn eftir fóru þau fram í dal, fram að heiði. Skóla-
stjórinn bað bróður sinn að vera leiðsögumaður þeirra.
Hann hét Ágúst Gunnarsson. Það var glæsilegur maður,
hár og grannur og bar sig vel — kannske nokkuð yfirlætis-
legur. Hann hafði víða farið og kunni frá mörgu að segja.
Hann var mikið yngri en Ármann bróðir hans, hafði verið
tvo vetur á skólanum á Hvoli og síðan farið til Noregs og
verið þar í eitt ár. Nú var hann kennari á Hvoli á vetrum, en
verkstjóri á sumrin. Hann var góður leiðsögumaður, sagði
þeim bæjanöfn og örnefni, og munnmælasögur sem hann
kunni um sum þeirra. Fjöllin voru há og tignarleg, með
fögrum klettabeltum og giljum og fossandi lækjum, og
Lovísu fannst Hamradalurinn engu síðri en Hjarðardalur-
inn — kannske fallegri.
Þau fóru alla leið fram að Hamradalsheiði, og í baka-
leiðinni komu þau heim að bænum, sem er næstur heið-
inni. Hann heitir Lynghagi. Þeim var tekið forkunnarvel.
Sonur bóndans á bænum var skólabróðir Einars heitins, og
kom hann fram við þau eins og hann væri gamall kunningi
þeirra.
Þau fengu kaffi og heitar rúsínulummur ásamt fleira
brauði, og þeir sem vildu fengu vín út í kaffið. Lovísa og
Jónas afþökkuðu, en Magnús og Ágúst gerðu því góð skil
— einkum Ágúst. Svo kvöddu þau þetta góða fólk með
þakklæti. Þetta var yndisfagurt vorkvöld og Lovísa gleymdi
því aldrei hvað henni fannst kvöldfagurt á Hvoli — og það
hefur fleirum þótt.
Daginn eftir fór Ágúst með þeim út dalinn og út í sveit og
alla leið út að sjó, og sáu þau hina fögru og sögufrægu
Hamraeyju. Og þau fóru út í kaupstaðinn og Ágúst bauð
þeim á veitingahús og gaf þeim kaffi og átti nú einhvern
dropa í vasafleyg, handa sér og Magnúsi.
Næsta morgun var búist til heimferðar. Ármann skóla-
stjóri kallaði Lovísu í annað sinn á eintal í skrifstofunni.
Hann sagðist hafa heyrt að hún væri óvenju fær í mat-
reiðslu, og spurði hvort hún vildi ekki vera matráðskona
við skólann næsta vetur, hún skyldi fá hátt kaup.
Þetta kom Lovísu mjög óvænt, hún sagðist ekki geta
svarað þessu að sinni. Hún þyrfti að ráðfæra sig við fólkið
sitt, en hún skyldi skrifa honum og svara af eða á, einhvern
tíma á túnaslætti. Svo kvaddi hún hann með þakklæti, og
konu hans og Ágúst fylgdarmann, og eins gerðu þeir pabbi
hennar og Jónas.
Heimferðin gekk eins og í sögu og allir á Ljótsstöðum
glöddust yfir því hvað Lovísa var mikið ánægðari og
hressari en áður en hún fór í ferðalagið.
Hálfum mánuði seinna komu presthjónin á Kirkjubóli
að Ljótsstöðum. Erindið var það að frúin bað Lovísu að
vera ráðskona á Kirkjubóli, frá veturnóttum til jóla, hún
var ekki vel frísk og ætlaði suður í Reykjavík sér til hress-
ingar og heilsubótar. Hún átti móður og systkini í Reykja-
vík — faðir hennar var dáinn — en móðir hennar hafði lítið
heimili fyrir sig. Hjá henni ætlaði hún að dvelja. Lovísu
fannst hún mega til að gera þetta, þau hjónin höfðu verið
svo góð við hana og Einar. Hún talaði um þetta við foreldra
sína, og voru þau henni sammála. Hún hafði áður sagt
þeim frá tilboði skólastjórans, en þau voru ekkert hrifin af
því að hún færi langt í burtu, og yrði að heiman allan
veturinn. — Og það varð úr að hún lofaði að gera þetta.
Stuttu seinna skrifaði hún Ármanni og sagði að sig
langaði hálft í hvoru að þiggja tilboð hans og dvelja vetr-
arlangt á Hvoli, en af ófyrirsjáanlegum ástæðum gæti ekki
orðið af því að sinni.
Hún var á Kirkjubóli eins og um var talað, frúin kom
heim, glöð og hress, viku fyrir jól, þá fór Lovísa heim. Þegar
hún kom heim beið hennar póstbréf, sem enginn vissi
hvaðan var. Falleg var utanáskriftin. Lovísa tók við því af
móður sinni og fór með það inn í norðurhús. En hún sagði
engum frá hverjum það var, nema kannske Vilfríði. Og
seint um veturinn fékk hún eitthvert leyndardómsfullt bréf,
með sömu utanáskrift, því bréfi mun hún hafa svarað. Hún
var glaðleg og viðmótsgóð við alla — heimafólk og gesti.
Hún fór út að Sólbakka og gisti þar í tvær nætur, kom þá
að Hrísgerði og í Voginn og keypti falleg léreft í treyjur
handa mömmu sinni og Vilfriði, og efni í milliskyrtur
handa pabba sínum, Agli og Guðjóni, og ljóst, rósótt kjól-
efni handa sér. Svo saumaði hún þetta allt, því hún hafði
lært svo mikið að sauma hjá frú Guðrúnu.
Og allir á bænum voru ánægðir.
Ráðskona á Hvoli
í\ð var seint á föstudegi, í sólskini og sunnanblæ. Góð-
veðursský sigldu um bláan himininn. Loftið kvað við af
fuglasöng, og allt var svo yndislegt sem mest getur verið á
þeim árstíma. Nú var verið að taka saman fyrstu töðu-
flekkina á Ljótsstöðum og allir léku við hvern sinn fingur.
Allt í einu sagði Egill litli:
„Sjáið þið mennina sem koma þarna utan bakkana?"
Allir litu þangað og sáu tvo menn, sem báðir voru með
tvo til reiðar og fóru greitt.
„Þetta eru utansveitarmenn,“ sagði Bergur vinnumaður.
Magnús bóndi brá hönd fyrir augu og horfði fast úteftir,
svo sagði hann: „Ég get ekki betur séð en það sé skjótti
hesturinn hans Ágústs Gunnarssonar, sem annar maðurinn
teymir. Manstu ekki eftir honum, Lóa mín, hann var með
hann, þegar hann var að fylgja okkur.“
Lovísa blóðroðnaði og sagði: „Jú,“ heldur lágróma.
„Þetta er líklega hann og Ármann bróðir hans,“ sagði
Magnús, „Þeir ætla auðvitað að gista hér í nótt, og kannske
Heima er bezt 225