Heima er bezt - 01.07.1988, Qupperneq 33

Minningabrot
Guðlaugar Sigmundsdóttur
frá Gunnhildargerði
Skrásett af Agnesi Siggeröi Arnórsdóttur
Líf og starf kvenna
IV HLUTI
Ég sá aldrei áberandi vín á nokkrum manni fyrr en
seinna, eftir að ég var gift. Það voru helst tveir bændur, sem
komu oft á böllin á ungdómsárum mínum og voru svolítið
kenndir. En það vildi ekki til að þar væri nokkurt fyllirí.
Aidrei man ég eftir slagsmálum. Ég heyrði talað um að
Norsararnir á Seyðisfirði hefðu verið svolítið óróagjarnir,
en ekki þó svo að til vandræða horfði.
Fristundir í Reyk/avík.
Ég fór lítið út að skemmta mér veturinn, sem ég var í
Reykjavík. Ég fór í bíó og boð hjá hinum og öðrum, en það
var ósköp lítið, enda þekkti ég fátt fólk. Ég man eftir því,
þegar ég fór í fyrsta skipti í bíó. Þetta var í forsal Hótel
Island. Myndin var þögul en leikið var undir „þess bera
menn sár, um ævilöng ár“. Myndin var áhrifamikil, hún
var sænsk. Einnig var þá byrjað að sýna í Fjalakettinum. Ég
fór stöku sinnum í leikhús og sá þar t.d. Kinnarhvolssystur,
sem var snilldarlega leikið verk. Einnig sá ég sjónleik hjá
Góðtemplurum, sem ég man ekkert eftir, það var áhrifa-
lítið. Og svo fórum við stundum á böll í Bárunni, en það var
ósköp lítið.
Mér er minnisstætt, að ég fór með hjónunum Pétri
Maack og Hallfríði inn á Laugarnesspítala, að heimsækja
Maríu Maack, sem var þá nemandi í holdsveikraspítalan-
um. Þangað var þá enginn vegur, og svo blautt á leiðinni að
við urðum að hoppa þúfu af þúfu. Við komum bara í
herbergi Maríu og spiluðum þar við hana. Ef spil datt á
gólfið varð að fleygja því. Yfirhjúkrunarkona fröken Kjær
skipaði það, en hún var svo ströng af ótta við að einhver
smitaðist. En María sagði reyndar, að sjúklingar kæmu
eiginlega aldrei inn í herbergi sitt. Þeir vildu sem minnst
láta sjá sig. Þar voru þá yfir 20 sjúklingar. Þá var Sigurður
heitinn Kristófer Pétursson sjúklingur þar. Ákaflega gáf-
aður maður. Hann var ömmubróðir Halldórs E. Sigurðs-
sonar ráðherra, hefi ég lesið nýlega. Hann var mikils met-
inn af fröken Kjær og öllum.
Ég fór á skólaballið hjá fröken Hólmfríði og einnig á
matsöluball hjá Önnu Benediktsson. Það var gaman, en ég
þekkti ekkert fólkið.
Skólinn var á fyrstu hæð á Hverfisgötu 50, en á efri hæð
bjó Garðar Gíslason stórkaupmaður með sína fjölskyldu.
Ég man eftir krökkunum, þau voru þá lítil, en þau komu á
ballið til fröken Hólmfríðar til að dansa við okkur.
Ég átti nokkrar ágætis vinkonur eða kunningjakonur í
Reykjavík. Maria Maack var oft gestur hjá bróður sínum
og ég umgekkst hana, og Hallfríður mín var alltaf sama
góða og elskulega konan. Hjá henni var kona, sem Þórný
hét að austan. Hún var til lækninga en lá heima hjá Hall-
fríði Maack. Hún hafði hjartað, hún Hallfríður mín. Þau
hjónin höfðu tvö herbergi og eldhús með annari fjölskyldu.
Ég held, að Hallfríður hafi verið á svipuðum aldri og þær
systur mínar, Gunna og Tóta.
Þátttaka í félögum.
Ekki er ég alveg viss um, hvenær ungmennafélagið var
stofnað heima, held það hafi verið 1913 eða 1914. Ég gekk í
það, og það gerðu raunar allir unglingar i sveitinni. Svo
vorum við með mömmu í Kvenfélaginu, gengum í það
ungar. Þetta var Kvenfélagið Hringurinn. Þegar suður kom
dreif fröken Hólmfríður okkur í Hringinn í Reykjavík. Mér
þótti það vel við hæfi og sótti þar fundi. í Hringnum var
mest fengist við fjársöfnun, og svo allar spítalagjafirnar í
tengslum við Landspítalann. En ég var þar bara þennan
eina vetur, en hafði gott af því að heyra hvað þær sögðu og
vera með góðu fA'':
Kvenfélagið heima var angi af Hringnum. Það var sent út
um allar sveitir. Kvenfélagið hélt stundum samkomur til að
safna fé. Þá höfðum við mest að gera, að minnsta kosti við
kaffið. Það var ósköp indælt fólk í Tungunni. Allir vildu
hjálpa, ef einhver átti erfitt, og það var töluverð samheldni.
Ég man eftir að við vorum oft send með mjólk á bæi, þar
sem mjólkurlaust var. Eins var það eitt sinn eftir að pabbi
var orðinn lasinn, að kona ein sendi kú heim til hans, svo
að hann hefði mjólk þangað til kýrnar bæru. Kýrnar heima
voru þá eitthvað síðbærar.
Þegar ég var í Reykjavík var síra Haraldur Níelsson
prestur í Fríkirkjunni. Hann var þá á sínum bestu árum,
aðdáanlegur guðsmaður. Fröken Hólmfríður útvegaði
okkur öllum stelpunum miða, og urðum við að koma í
kirkjuna 20 mínútum áður en guðsþjónustan hæfist, og var
okkur hleypt inn um bakdyrnar áður en aðaldyrnar voru
opnaðar. Ég lánaði stundum miðann minn. Það var dýrlegt
Heima er bezt 249