Heima er bezt - 01.07.1988, Síða 39

„Guð minn almáttugur“, tuldraði hann. Hann hlustaði
aldrei á eitt orð sem hún sagði. „Þeir skulu bara reyna að
loka fyrir mitt rafmagn.“
Um kvöldið, eftir að mér hafði verið komið í háttinn,
hlustaði ég á höggin og skrapið í afa og Fred frænda þegar
þeir voru að bora gat í gegnum vegginn á setustofunni.
Pabbi vildi vera laus allra mála og bauð mömmu í ókeypis
bíó hiá kaupfélaginu. Hann sagði að afi væri að hrapa
niður á sama plan og Rafveitan í Möose Jaw.
í raun og sannleik vissi afi heilmikið um rafmagn. Hann
hafði stundað það töluvert lengi að leggja vír úr einum stað
á mælinum í annan og plata þannig rafveituna. Ég hafði oft
séð hann að verki við mælinn, þar sem hann teygði sig á tá
í efstu riminni á brotnum stiga og æpti til ömmu að lyfta
bölvuðu fjandans kertinu hærra svo að hann gæti séð hvað
hann væri í drottins nafni að gera.
Næsta dag höguðu afi og Fred frændi sér eins og smá-
krakkar. Þeir staupuðu sig og flissuðu og gáfu hvor öðrum
olnbogaskot. Þeir voru að bíða eftir því að opnað yrði á
bjórstofunni á Vilhjálmi kóngi svo þeir gætu skroppið
þangað og sagt vinum sínum frá því hvernig afi hefndi sín á
rafmagnsveitunni. Allan daginn léku þeir hlutverk hetj-
unnar og sögðu frá því aftur og aftur hvernig afi hafði áttað
sig á hvar inntakið var, hvernig þeir höfðu borað gatið i
vegginn og hvernig réttlætið var nú loksins að góma þessar
kapitalistablóðsugur. Þeir kumpánar komu heim í kvöld-
mat en um leið og þeir höfðu klárað matinn voru þeir
komnir með það sama aftur á Vilhjálm kóng þar sem allir
keyptu þeim bjór.
Amma virtist ekkert hrifin af þessu tiltæki þeirra þó hún
gæti nú aftur unnið heimilisverkin á kvöldin ef hún kærði
sig um, þar sem hún var nú aftur búin að fá rafmagnið.
Rafmagnssnúran lá gegnum gatið á veggnum, í gegnum
setustofuna fram á ganginn og í eldhúsið. Fleiri snúrur
voru tengdar við á leiðinni og lágu inn í svefnherbergin tvö.
Amma þusaði þegar hún varð að sópa í kringum svarta
flækju af vírum og innstungum. Og þar sem við bjuggum
sex saman í þessari litlu íbúð, var alltaf einhver að detta um
snúru og fella eitthvað um koll. En við létum okkur hafa
það því afi hafði nú tekið gleði sína á ný. Eins víst að við
hefðum öll getað notið þessa í friði, ef afi og Fred frændi
hefðu haldið sér saman um hefndarráðstafanir sínar gegn
rafmagnsveitunni. Kvöld nokkurt, um það bil viku síðar,
vorum við saman komin í setustofunni og hlustuðum á
Fibber McGee og Molly. Þá var bankað á dyrnar. Það var
frú Pizak sem bjó í smáherbergi við hliðina á okkur.
„Gott kvöldið,“ sagði hún og horfði allt í kringum sig.
„Ég sé að ljósið hefur kveikt á sér aftur“.
„Ha,“ sagði afi. „Ætli við höfum ekki hleypt því á fyrir
þá aftur. Bölvaðir svikahrapparnir“.
„Komdu inn og fáðu þér sæti og hlustaðu á þáttinn með
okkur“, sagði amma. Frú Pizak horfði stöðugt á svörtu
vírana sem lágu fram og aftur um setustofuna og að út-
varpinu hans afa. Maður sá greinilega að hún hlustaði
ekkert á þáttinn.
„Þeir lokuðu líka fyrir hjá mér“, sagði hún. „Ég sem hef
svo gaman af að hlusta. Nú er tækið mitt bilað“.
„Humm“, sagði afi og reyndi að heyra í Fibber og þeim
gamla. Amma og pabbi fylgdust með honum og hlustuðu
nú ekki heldur lengur á útvarpið. Að lokum stóðst hann
ekki lengur mátið.
„Jæja þá, Fred“, sagði hann. „Farðu og sæktu borinn“.
Þeir boruðu gat í gegnum vegginn á öðru svefnherberg-
inu og inn í smáklefann hennar frú Pezak. Frá þeirri stundu
var hún tengd við rafkerfið hans afa. Það leið nú ekki á
löngu þar til allir í blokkinni vissu um ókeypis rafmagnið
og allir vildu komast í samband.
Það voru tvær íbúðarhæðir í húsinu yfir járnvöruversl-
uninni. og brátt voru veggir og loft á íbúð afa eins og sigti,
og leiðslurnar lágu út og suður. Fyrir eina viskí gátu íbú-
amir haft kveikt hjá sér allan sólarhringinn ef þeim bara
sýndist. Á jóladag höfðu jafnvel þeir sem greiddu sína
reikninga sagt upp rafmagninu. Þetta voru fögur jól í
harðærinu — og afa og Fred frænda fannst það nú mest
þeim að þakka. Flestir voru sammála því. Það var mikið
um dýrðir í öllum íbúðum á báðum hæðum og alltaf tókst
Fred og afa að koma sér inn sem heiðursgestum. Það var
svo kitlandi skemmtilegur andi í blokkinni, eins og ríkti
umsátur eða uppreisn, og afi og Fred frændi voru for-
ingjarnir.
Það var komið fram undir kvöld dag nokkurn rétt fyrir
áramótin. Ég lá á gólfinu í setustofunni og las í gamalli
alfræðibók sem ég hafði fengið í jólagjöf. Amma og
mamma voru að prjóna sokka og öll þrjú hlustuðum við
með öðru eyranu á þátt Ted Macks sem leitaði að lista-
mönnum meðal áhugamanna. Allt í einu fannst mér ég sjá
útundan mér að útvarpið hans afa hreyfðist. Ég deplaði
augunum og starði á það. en risavaxið útvarpstækið stóð
bara þarna og þusaði úr sér auglýsingum. Ég fletti. Aftur
rykktist það til. Hvað gekk eiginlega á?
„Amma!“ æpti ég. „Útvarpið hreyfist! Það var þarna —
og svo færðist það þangað. Bara af sjálfu sér!“
Hún horfði róleg á útvarpið, síðan á bendu af leiðslum
sem lágu um allt gólf, og síðan út um gluggann á setustof-
unni.
„Larry minn, hlauptu nú og sæktu hann afa þinn. Hann
er á númer átta hjá McBrides fólkinu.“ íbúðin þeirra var
við endan á dimmum ganginum. Ég hentist eftir ganginum
og bankaði ákaft á dyrnar. Einhver opnaði rifu.
„Er hann afi minn hjá ykkur?“ skrækti ég. Afi steig fram
á ganginn með glas i hendi og lokaði hurðinni á eftir sér.
„Hvað viltu Larry?“
„Amma segir að þú eigir að koma eins og skot. Útvarpið!
Það er eitthvað að.“
Heimaerbezt 255