Heima er bezt - 01.05.1995, Side 29

Ritað Ósjálfrátt afA. Faranese Þýðing: Guðbrandur E. Hlíðar
Það var málverk af ástvinu minni.
Málverkið líktist meira endurskini
frá spegli en venjulegu málverki, því
að þegar ég horfði lengi á það, brosti
hún við mér. Það var engu líkara en
að hún yrði vör við augnaráð mitt,
og þegar mig langaði sérstaklega að
vita hvað hún aðhefðist, sýndi mál-
verkið mér það alltaf.
Að áliti félaga minna voru þetta
sérstök fríðindi, og mér var skýrt frá,
að það stafaði eigi síður af ást hennar
og hugsunum til mín en af erfiði
sjálfs mín til að bæta mig.
Síðan var mér sýnt, hvemig þessi
lifandi mynd varpaðist á ljós stjörnu-
sviðsins og endurvarpaðist þaðan í
ramma í herbergi mínu, en þetta get
ég ekki skýrt nánar í þessari frásögn.
Önnur gjöf ástvinu minnar var
hvítur rósaknappur, sem stóð í litlum
vasa og virtist aldrei blikna né visna,
en var alltaf ferskur og ilmandi, eins
konar tákn ástar hennar, og því
nefndi ég hana rósina mína.
I jarðlífinu þótti mér svo vænt um
blóm, og ég hafði ekkert augum litið
síðan þau, sem ég sá ástvinu mína
leggja á leiði mitt.
I þessu landi voru engin blóm,
hvorki blöð né strá, tré eða runnar,
jafnvel ekki illgresi, því að hinn
4. hluti
þurri, ófrjósami jarðvegur, sem var
skapaður af eigingirnd okkar, var
ófrjór fyrir blóm og grænar jurtir.
Þegar ég skýrði henni frá því, en
þá hafði ég öðlast styrk til þess að
stjóma hendi hennar og skrifa stuttar
fréttir, að ekkert fagurt bæri fyrir
augu mér nema myndina af henni,
bað hún um að það væri heimilað að
gefa mér blóm frá henni.
Þá setti einn af andavinum hennar
þennan hvíta blómknapp í herbergi
mitt, og þegar ég hvarf aftur af jarð-
sviðinu og frá henni, var hann þar.
Þið, sem eigið svo mörg blóm að
þið hirðið ekki nægilega um þau og
látið þau visna úr vatnsskorti, ættuð
að vita eða skilja, hve þetta blóm
gladdi mig mikið og hve vænt mér
þótti um það og myndina af henni
ásamt nokkrum vingjarnlegum orð-
um, sem hún skrifaði mér eitt sinn.
Þau voru mér svo kær, að ég hefi
tekið þau með mér frá einu sviði til
annars, eftir því sem þroski minn óx,
og ég vona að ég kunni að meta þau
um alla eilífð.
Frá þessu rökkurlandi fór ég í
margar ferðir og sá mörg lönd, sem
öll báru merki gróðurleysis og auðn-
ar. A einum stað var dalur með
dökku grágrýti á báðar hliðar og yfir
honum var hvolf af þessum rökkva
himni.
Þar var hvorki gras né vanhirtur
runni, og engan vott lita eða birtu var
að eygja nokkurs staðar, aðeins þessa
drungalegu, gráu liti.
Þeir, sem dveljast í þessum dal,
höfðu lifað eigingjömu lífi á jörðinni
og lokað hjörtum sínum fyrir allri
fegurð og yl óeigingjamrar ástar.
Þeir höfðu lifað aðeins fyrir eigin
hag, eigin ánægju og metnað og nú
eygðu þeir ekkert annað en sjálfa sig
og eigið harða og sjálfumglaða líf og
grátt huggunarleysi umhverfisins.
I þessum dal reikaði fjöldi órólegra
sálna um. Þó var það furðulegt, að
þær höfðu verið svo uppteknar af
sjálfum sér að þær sáu ekkert annað.
Þessir ógæfusömu andar sáu ekki
hver annan fyrr en í fyllingu tímans,
þegar ósk fæddist þeim að vera og
gera eitthvað fyrir aðra. Þá fyrst gátu
þeir greint aðra anda kringum sig.
Með því að stuðla að hag annarra
bæta þeir eigin hag, þar til vanþróuð
samúð þeirra með öðrum þroskast að
lokum og hinn drungalegi dalur
Heimaerbezt 173