Heima er bezt - 01.05.1995, Síða 34

okkar lágu á ný saman, eftir mörg ár,
þá vöknuðu tilfinningar mínar á ný,
fullar reiði og biturðar, en tíu sinnum
sterkari en unnt er í jarðlífinu, því að
andar hafa svo langtum meiri hæfi-
leika til nautna, gleði eða þjáninga,
elsku og haturs en þeir, sem dveljast
sljóir í jarðlíkamanum og þannig eru
tilfinningar anda miklu næmari og
sterkari.
Þegar ég nú var aftur í nærveru
þessa manns, vaknaði á ný ósk mín
um hefnd, sem ég hafði lengi frestað,
og um leið og ég óskaði þess, datt
mér í hug sérlega djöfulleg leið til
þess að koma nú fram hefndum.
Ósk mín um hefnd dró til mín anda
frá lægstu sviðum undirheima, svo
svarta og óhugnanlega, að ég hafði
aldrei áður séð slíkar verur eða í
martröð dreymt um að væru til.
Þessar verur geta ekki lifað á
jarðsviðinu eða á lægri sviðum,
nema þar séu verur andlega skildar
þeim, eða sterk segulmögnun, sem
dregur þá þangað og heldur þeim þar
um hríð. Þó þeir birtist sem svar við
slæmri ósk frá jarðarbúa eða anda á
jarðsviðinu geta þeir þó ekki dvalið
þar lengi, og þegar segulkrafturinn
minnkar missa þeir, líkt og þráður,
sem slitnar sundur, festu sína og
steypast á ný niður á sín dimmu svið.
Á óróatímum, þegar gremja og
reiði ríkja, t.d. í byltingu þegar þjóðir
brjótast undan oki með blóðugri
byltingu, þegar ekkert kemst að
annað en æstar tilfinningar og grem-
ja, mun reiðin og hefndarþorstinn
draga að þeim slíkan hóp af þessum
dimmu verum að jafn hræðilegir at-
burðir gerast og í frönsku stjómar-
byltingunni þegar þjáð þjóð braust
undan oki sínu og æstum lýðnum var
um skeið stjórnað af þessum öndum,
sem eru sannir djöflar.
í mínu tilviki hópuðust þessar
hræðilegu vemr kringum mig með
fögnuði, hvísluðu í eyra mér og
bentu á leiðir til hefndar, svo
einfaldar og léttar en um leið svo
óhugnanlegar og klækjóttar að ég
þori ekki að festa þær á pappír, svo
að ég gefi ekki um leið einhverjum
örvæningarfullum hugmyndina, sem
þá mundi falla sem slæmt sæði til
jarðar og af því uppskerast slæmir
ávextir.
Endranær hefði mér boðið við
þessum verum og andstyggilegum
tillögum þeirra, en nú í æstu skapi
bauð ég þær velkomnar og var að því
kominn að þiggja hjálp þeirra til
hefnda, þegar rödd ástvinu minnar
náði eyra mínu líkt og klukkna-
hljómur, en eym mín voru aldrei
dauf fyrir rödd hennar.
Röddin hvatti mig vegna alls, sem
heilagt væri á milli okkar og gagn-
kvæms loforðs, að koma strax á
hennar fund.
Hún tjáði mér að ef ég gæti ekki
samstundis látið af hefndaráformum
mínum þá mundi hún sem ég elsk-
aði, samt draga mig, Ifkt og með
taug, frá þeim, sem ég hataði.
Allur skari hinna svörtu djöfla hélt
í mig dauðahaldi og reyndi að halda
mér föstum. Þó losnuðu grip þeirra
smám saman um leið og rödd
ástvinunnar, rödd hreinleikans og
sannleikans, náði meiri tökum á
hjarta mínu.
Þá sá ég skyndilega ástvinu mína
standa í herbergi sínu með útrétta
handleggi til þess að t'aka mig í faðm
sér. , ■* ’
Við hlið hennar stóðu tveir skín-
andi bjartir vemdarenglár, en kring-
um hana var dreginn brennandi
hringur, sem umlukti hana sem ljós.
Þó komst ég vegna hrópa hennar,
gegnum hringinn og stóð brátt við
hlið hennar.
Hinn svarti skari hafði í huga að
fylgja mér eftir og greip í mig, þegar
ég fór gegnum eldhringinn en við
það brann hönd hans og handleggur,
eins og væri þeim kastað í bræðslu-
ofn.
Með kvalar- og reiðiópi hrökkl-
aðist hann burtu og hinar verumar
hlógu hæðnishlátri.
Með öllum þrótti ástarinnar bað
ástvina mín mig að láta af hinni
hræðilegu hugmynd um hefnd, og
lofa henni að láta aldrei framar
undan svo lágum hugsunum.
Hún spurði hvort hefndin væri
meira virði en ást hennar. Ef svo
væri mundi það reisa óyfirstígan-
legan múr á milli okkar, múr minnar
óhugsuðu, syndsamlegu hefndar. Var
ást mín til hennar þá ekki meira
virði?
I fyrstu vildi ég ekki og gat ekki
látið undan, en að lokum tók hún að
gráta og þá bráðnaði hjarta mitt eins
og tár hennar væm heitir dropar af
hjartablóði hennar, sem féllu á það til
þess að bræða ís hjarta míns.
I biturri sálarangist yfir að hafa
valdið gráti hennar, kraup ég á kné
við fætur hennar og baðst fyrirgefn-
ingar fyrir óguðlegar hugsanir mínar
og bað um að mega framvegis verða
aðnjótandi ástar hennar mér til upp-
örvunar, því að hún ætti allan huga
minn, væri mín einasta von, allt sem
ég ætti.
Á meðan ég bað dreifðist hópur
hinna svörtu anda, sem höfðu reynt
að ráðast að mér og draga mig úr
eldhringnum. Þeir hurfu líkt og ský
eða dimm þoka, þegar vindurinn
hrekur þau á burtu og þeir sukku á
ný niður á dvalarstaði sína, en ég féll
máttvana niður við fætur ástvinu
minnar.
Seinna sá ég þessa svörtu anda
nálgast mig á ný en þó komu þeir
ekki framar svo nálægt mér, því að
nú var ég brynjaður ást ástvinu
minnar og loforði mínu til hennar, en
það var vöm gegn allri áleitni þeirra.
9. kafli.
Því næst var ég sendur til lands,
sem verður að teljast furðulegt í
andaheimum. Landið var þakið ísi
og snjó, „Land frostsins," en þar
bjuggu allir þeir, sem í jarðlífinu
höfðu haft köld tilsvör og sýnt sér-
staka eigingimi. Þeir, sem höfðu
kúgað og fryst, bæði eigið líf og
annarra og einnig allar hlýjar hvatir
og hughræringar, sem er hið raun-
verulega líf hjartans og sálarinnar.
Framhald í nœsta blaði
178 Heimaerbezt