Heima er bezt - 01.07.1995, Blaðsíða 53

Bergur Bjarnason,
kennari:
Náhval-
urinn
4. Ixluti
í þessum þætti datt mér í
hug að segja ykkur frá
einni af þeim skemmti-
legu og fróðlegu ferðum,
sem við strákarnir feng-
um að fara öðru hverju,
þegar gott var veður. Það
voru ferðirnar út að sjón-
um, „út á reka,“ eins og
við kölluðum þær oftast.
g sagði ykkur í fyrsta þætti,
að æskuheimili okkar, Vell-
ir í Lónafirði, væru
skammt frá sjó, nánar til tekið í um
það bil 4 kílómetra fjarlægð.
Raunar fengurn við að fara þangað
býsna oft, ef okkur var ekkert sér-
stakt ætlað að vinna heima og veðrið
var gott. Okkur var það líka öllum
mikið áhugamál, og við eigum tæp-
ast ánægjulegri minningar frá upp-
vaxtarárunum en þær, sem tengjast
þessum rekaferðum. Það brást
aldrei, að við fengjum að sjá eitt-
hvað forvitnilegt og fróðlegt í ríki
náttúrunnar bæði á sjó og landi. Til
dæmis sáum við ævinlega nokkra
seli, sem léku sér utan við ströndina,
og oft algengustu hvalina okkar,
hnísu og hrefnu... Um seli og hvali
þarf ég seinna að fræða ykkur í sér-
stökum þætti.
Þá brást heldur ekki, að við sæjum
hverju sinni margar tegundir fugla.
Það var alltaf jafn gaman að virða
fyrir sér blessaðar skepnurnar og
tala um þær.
Ef til vill vakti þó annar þáttur
rekaferðanna ennþá meiri eftirvænt-
ingu í brjóstum okkar strákanna en
kynnin við dýrin. Það var eftirvænt-
ingin mikla um, hvort við fyndum
ekki eitthvað skrítið og skemmtilegt
úti á reka, eitthvað sem sjórinn hafði
nýlega skolað á land.
Það skal ég segja ykkur, vinir mín-
ir, að ég man aldrei eftir að við fynd-
um ekki eitthvað, sem við höfðum
mikla ánægju af. Eins og þið getið
nærri, þótti okkur mest varið í að
finna einhver verðmæti, sem við
gætum vísað til, þegar heim kæmi,
og þau voru einkum fólgin í því
timbri, sem rak árlega upp á strönd-
ina misjafnlega mikið, og notað var
á margvíslegan hátt. Kom sér það oft
vel, ekki síst fyrir föður minn, sem
var ágætur trésmiður og smíðaði
marga góða gripi úr gæðaviði, sem
rak á land öðru hverju. Það var ekki
lítil ánægja að koma úr slíkum ferð-
um og geta sagt frá stórum trjám,
sem rekið hafði í síðasta brimi,
vönduðum borðum, plönkum eða
tunnum. Brugðu þá hinir fullorðnu
fljótt við og björguðu verðmætun-
um, sem annars hefðu kannski skol-
ast burt á næsta flóði.
Hitt var þó kannski ennþá
skemmtilegra fyrir okkur krakkana,
að við fundum alltaf eitthvað, sem
við máttum eiga sjálfir og gátum
bætt í gullasafnið okkar, eitthvað,
sem vakti mikla kátínu og gleði. Má
þar einkum nefna marglita steina og
skeljar, alls konar flöskur og glös,
kubba og korka, smádýr af ýmsu
tagi og sitthvað fleira.
í sumum þessum ferðum fundum
við líka dauð dýr, bæði fiska og
spendýr, og vorum alltaf við því
búnir, að það gæti gerst. Auðvitað
fannst okkur ætíð mikið til um það,
eins og þið getið nærri.
Minnisstæðasta ferðin af því tagi
er þó tvímælalaust, þegar við fund-
um skrítnu skepnuna með tönnina
stóru.
Skal ég nú að lokum segja ykkur
söguna af henni.
Það var komið fram í mars, sólin
var farin að hækka mikið á lofti og
veður var hið besta. Við höfðum
fengið að fara út á reka eitt sinn sem
oftar, og höfðum fundið sitt af
hverju, sem okkur þótti mikið varið
í. Allt í einu tók Ámi bróðir minn
eftir einhverri þúst, sem lá vestur á
rekanum í nokkurri fjarlægð, og
vakti athygli á henni.
„Já, hvað skyldi þetta vera?“ sagði
Daddi spekingslega. „Ég held það sé
áreiðanlega ekki spýta...“
Heima er bezt 269