Heima er bezt - 01.01.1999, Blaðsíða 19

reyndist vera höfuð Jónasar, ungs
manns, er var til heimilis að Goðdal
dsamt móður sinni. Jónas var því
nær allur út um gluggann en fastur
undir grjóti og snjó upp að mitti. í
fangi sér hélt hann á litlu stúlku-
barni, yngsta barni húsbændanna,
er var ddið, en lífsmark var með
honum.
Það var ekki annað að gera en
taka telpuna úr fangi hans, bera
hana í höndum sér niður í fjúrhús
og leggja hana þar til. Þetta var
erfitt. Ég útti sjdlfur telpu á sama
reki og mér fannst ég vera með
hana í höndum mér.
Þessari stund og þeim tilfinning-
um, sem brutust um í huga mínum
þarna, gleymi ég aldrei.
Ábúendur að Goðdal 1933 til 12.
desember 1948, voru hjónin Jóhann
Kristmundsson og Svanborg Ingi-
mundardóttir.
Er ég kom ffú fjúrhúsunum, var
Andrés kominn og þú hófum við
moksturinn og losuðum grjótið og
það annað er ofan ú Jónasi ld.
Ég hef oft velt því undri fyrir mér,
hvernig hægt sé að lifa brotinn og
frosinn eins og Jónas gerði, í þrjd
eða fjóra sólarhringa og ég skil það
ekki enn í dag.
Brjóst Jónasar virtist vera nokkurn
veginn ólaskað, það hafði ekki orð-
ið fyrir sjdanlegu hnjaski og þau
ógnarbjörg sem þarna höfðu fallið,
höfðu ekki núð til þess.
Við bræðumir vomm taldir vel
sæmilega að manni en hér virtist
það lítt duga til. Er ekkert gekk,
rann d okkur eitthvert æði. Á þess-
ari stund tel ég að við höfum orðið
ofursterkir. Að nú þessu voðagrjóti
frú og Jónasi upp, var ótrúlegt, en
að því vomm við ekki lengi.
Við bjuggum svo vel um Jónas
sem við gútum og búmm hann nið-
ur í fjúrhús. Þangað var þó nokkur
spölur. Við búrum hann ó milli okk-
ar og er við vomm að komast að
húsunum andaðist hann.
Við lögðum hann til og héldum
síðan fram aftur.
Þar sem Jónas hafði legið, var nú
komið talsvert rými. Þetta virtist
vera við eldhúsgluggann. Við fómm
Benjamín Magnús Sigurðsson.
að rústa þarna til og spurðum hvort
nokkur væri þar. Ég kallaði og þú
svarar Jóhann. Við hertum okkur
við að auka athafnarými okkar
kringum hann og sjúum að hann er
allur laus nema annar fóturinn, er
lú fyrst og fremst undir glugga-
karmi, en ofan ú karminum lú
feiknastór steinveggur.
Ég man ekki betur en að fyrst væri
Jóhann í einhverju móki, því hann
ansaði okkur ekki alveg strax, en er
við höfðum opnað inn til hans var
hann alveg með sjúlfum sér. Við
ræddum við hann eins og venja
okkar var og allt sem hann sagði
okkur reyndist rétt.
Ég tel ekki að ég hafi nokkm sinni
tekið meira á en ég gerði þama við
að nd steinveggnum upp, og það
tókst. Ég tel líka að við Andrés höf-
um hér beitt öllu því afli sem við
úttum til.
Þegar við ndðum niður að fæti Jó-
hanns, súum við að það var að
minnsta kosti tveggja tommu bil ú
milli fótar og ökkla. Fóturinn hékk
bara í sinum og skinni, þetta langt
frd ökklanum.
Jóhann var mikið krafta- og karl-
menni og þarna hélt hann því hik-
laust fram, að hefði hann haft til-
tækan hníf, hefði hann verið búinn
að losa sig við fótinn og verið kom-
inn fram úr holu sinni.
Nú fóm að koma hjúlparmenn
víðs vegar frú, svo sem Hólmavík,
Drangsnesi og að norðan. Þeir
höfðu allir farið fram að Tungukoti,
sem var mikið lengri en ömggari
leið en sú, sem við fómm, enda virt-
ust þeir allir uppgefnir, sem vonlegt
var, því að það var erfitt að brjótast
dfram langar leiðir í ófærðinni.
Tungukotið er hins vegar í dalnum,
andspænis hlíðinni er við bmtumst
fram.
Jóhann var nú borinn niður í hús-
in. Hann talaði við okkur og sagði
frú því er skeð hafði. Það síðasta,
sem hann sagðist hafa heyrt til
Jónasar var, að hann bað hann að
koma og taka litlu telpuna, því
henni væri orðið kalt. Það vom nú
æðmorðin, sem þessi drengur sagði.
Jóhann kvaðst hafa vitað um
alla, nema þd dóttur sína er var 8
dra, henni heyrði hann aldrei í.
Hann sagði hvar konan sín lægi og
það reyndist rétt. Svanborg ld í snjó-
mðningi, ekki fyrir löngu ldtin, að
við töldum.
Nótt okkar að Goðdal að þessu
sinni er ón efa lengsta og erfiðasta
nótt sem ég hef lifað, fyrr og síðar.
Jd, hún tók ú. Það var mokað og
borið lifandi og ddið fólk alla nótt-
ina.
Eldri telpan fannst í hnipri milli
steinveggja. Hún var með lífi og
borin niður í húsin, en þar lést hún í
höndum læknisins, er þd var kom-
inn. Hún var öll mjög kalin er hún
núðist út.
Jóhann var að tala í síma við Púl
bróður sinn, er var d Drangsnesi.
Frú símanum gengur hann að borð-
inu, er fólkið hafði setið við, tekur
þar mjólkurkönnu í hendi sér. Þetta
var að kvöldi, og þd heyrir hann
voðaleg læti og innan örskammrar
stundar em ósköpin afstaðin. Jú,
þetta skeður að því er virðist, d
ómælanlegum tíma.
Er flóðið féll hafði Jóhann hert tak
sitt d könnunni er hann hélt í hendi
sér og það taldi hann hafa bjargað
lífi sínu, því að í könnunni bræddi
hann snjó og drakk vatnið að vild.
Ég man það nú ekki lengur, en
mig minnir að það hafi liðið nær
fjórir sólarhringar frd falli snjóflóðs-
ins og þar til björgun hófst.
Heima er bezt 15