Heima er bezt - 01.01.1999, Blaðsíða 23

þegar dýrið leggst í híði og sýgur
hramminn.
Þegar dýr hefur legið d hrammin-
um í mdnuð er talið að það komi úr
híðinu og eyði byggðina. Hdlfddn á
Borgum tók þd það róð, að fara
með barn sitt upp að híðinu og
veifa því fyrir holudyrum.
Stökk þd bangsi út og beit höfuð-
ið af baminu, en Húlfdón lagði dýr-
ið eftir það.
Dýra-Steinþór
Steinþór í Höfn var uppi nokkm
eftir landnómstíð. Hann fékk viður-
nefnið Dýra-Steinþór af því hann
hafði drepið tuttugu bjamdýr.
Bjarndýrin á Tjörnesi
Konur tvær, önnur vanfær, hugð-
ust stytta sér leið á milli bæja ú Tjör-
nesi og fóm yfir vík á lagnaðarís.
Þegar þær komu út ú víkina miðja,
sdu þær ísbjöm, sen stefhdi að
þeim. Þær urðu hræddar og tóku til
fótanna. Sú vanfæra mæddist fljótt,
gafst upp og settist niður.
Dýrið kom að henni, lét hana af-
skiptalausa en elti hina konuna og
drap hana. Því næst sneri björninn
aftur til vanfæru konunnar, lagði
höfuð sitt í kjöltu hennar. Fór dýrið
síðan leiðar sinnar ún þess að gera
henni mein. Konan ól síðar dreng
sem heitinn var Björn.
Bjarndýr drepið
með skærum
Vetur einn rak mikinn hafís að
Melrakkasléttu og gengu nokkur
bjarndýr ú land. Var uggur í mönn-
um vegna dýranna, sem eðlilegt
var. Á bæ einum þar ú Sléttunni
bjuggu fútæk hjón ósamt ungbami
sínu og vinnustúlku. Dag nokkum
þurfti bóndi að bregða sér til Rauf-
arhafnar. Óttaðist hann að dýrin
mundu koma að bænum ó meðan
hann væri í burtu. Tók hann það
rúð að skilja eftir bjamdýralensu
úti fyrir bænum. Var það trú
manna að bjarndýr leituðu ekki ú,
þar sem sæju slík vopn.
Húsum var svo húttað, að búið
var uppi á palli og lá stigi þangað
upp. Nokkm eftir að bóndi fór,
gekk húsfreyja út og sá þá hvar
bjarndýr stefndi að bænum.
Hún lét vinnustúlkuna setjast
með bamið á rúm uppi á pallinum.
Sjálf settist hún í skugga undir stig-
anum, þar sem lítið bar á og hélt á
nýjun skæmm. Bangsi mddist inn
göngin, en sá ekki húsfreyju. Hann
reis upp á afturlappirnar og teygði
hrammana upp á pallskörina.
Sætti húsfreyja þá lagi og rak skær-
in á kaf í hjartastað bjamarins og
féll hann þar dauður niður.
Bjamdýrið var svo þungt að því
varð ekki þokað úr göngunum fýrr
en bóndi kom heim.
Bjarndýrið og
Reyðarárfólkið
Milli Héðinsfjarðar og Siglufjarðar
er eyðikot, sem Reyðará heitir. Þar
bjuggu hjón með eitt bam þegar
þessi saga gerðist. ísalög vom mikil
og hafði orðið vart við bjamdýr.
Dag einn þurfti bóndi að bregða sér
til Siglufjarðar að sækja matföng,
en bjargarlaust var í kotinu. Segir
ekki af ferðum bónda fyrr en á
heimleið. Sá hann þá bjarndýr
ganga frá bænum og gmnaði að
köld mundi heimkoman. Hann
hvataði spomm og heimkominn sá
hann að allt var þar brotið og
bramlað. Einu líkamsleifar kon-
unnar vom annar handleggurinn.
Bóndi varð bæði hryggur og reið-
ur, greip hárbeittan gæmhníf og
hljóp út á ísinn eftir bjamdýrinu.
Sneri dýrið þá að landi og hljóp upp
gjá, sem er utantil við Hestinn og
heitir hún síðan Bangsagjá. Bóndi
elti Bersa upp gjána. Þegar dýrið
var komið upp á brúnina, nam það
staðar, reis upp á afturlappirnar og
teygði upp hrammana. Talið er að
þá biðjist dýrið vægðar. Bóndi
sinnti því engu en lagði það á hol
með hnífnum og banaði því.
Síðan hefur Reyðará ekki verið
byggt ból.
Bjarndýrin í Hvanndölum
Fyrir nokkmm ámm vom Hvann-
dalir, milli Héðinsfjarðar og Siglu-
fjarðar, í eyði eins og oft áður. Vetur
einn var mikill hafís. Bar þá mann
að garðj eyðibýlisins í Hvanndölum,
seint um kvöld. Hugðist hann láta
þar fýrirberast um nóttina. Hann sá
merki þess að bjamdýr hefðu komið
í baðstofuna. Bjó hann því um sig á
fjölum, sem vom á milli skammbit-
anna í risinu. Þegar hann hafði leg-
ið þar um stund, heyrði hann dunur
og dynki úti fyrir, og sá því næst þrjú
bjamdýr ganga inn í baðstofuna.
Þau fóm að þefa í allar áttir og eitt
þeirrra reyndi að teygja sig upp til
mannsins. En svo hátt var undir fjal-
imar að dýrið náði ekki til hans.
Lögðust dýrin þá til svefns og sváfú
af um nóttina, en manninum varð
ekki svefnsamt.
Um morguninn fóm bjarndýrin
leiðar sinnar og komst maðurinn
klaklaust til byggða.
Bjarndýrin í Keflavík
Látur er yzti bær á Látrarströnd
austan Eyjafjarðar, en Keflavík næsti
bær þar fyrir austan og yfir fjallveg
að fara. í Keflavík vom átta manns í
heiinili þegar þessi saga gerðist.
Vetur einn var mikill hafís og
gekk fjöldi bjarndýra á land. Bæir
þessir em mjög afskekktir og
ákváðu bændurnir að heimsækja
hvor annan um veturinn, til þess að
fylgjast með högum granna sinna.
Nú leið óeðlilega langur tími frá því
að Keflavíkur bóndi hafði komið.
Sendi Látra bóndi þá vinnumann
sinn á skíðum til Keflavíkur, til þess
að afla ffétta þaðan. Þegar til Kefla-
víkur kom sá vinnumaður sex
bjarndýr niður við sjóinn og héldu
þau út á ísinn. Hann gekk inn í bæ-
inn. Þar var engin manneskja, en
allt brotið og bramlað. Ýmis merki
vom þess að bjarndýrin hefðu drep-
ið fólkið og étið.
Þegar maðurinn kom aftur út á
hlaðið, sá hann að dýrin vom á leið
heim að bænum. Gengu þau í
halarófu og var það fremsta stærst.
Hann sté nú á skíði sín og hljóp
heimleiðis, sem mest hann mátti.
Þegar hann var kominn upp á
brún, vom bjarndýrin á hælum
hans. Settist hann þá á skíðin og
renndi sér ofan brekkuna og skildi
þar með þeim.
Heima er bezt 19