Æskan - 01.12.1941, Blaðsíða 4

Jólablað Æskunnar 1941
á dásamlegri hátt' en hann hefir að líkindum
grunað sjálfan. Kvöld eitt voru fáeinir fjárhirðar
úti á völlunum við Betlehem að gæta lijarðar
sinnar. Þá birti snögglega■ í kringum þá, og englar
í skínandi klæðum stóðu hjá þeim og fluttu þeim
boðskapinn um fæðingu frelsarans og frið á jörð.
Til marks um, að þeir væru að segja satt, vísuðu
þeir hirðunum á lítið barn liggjandi í jötu. Engl-
arnir liöfðu rétt fgrir sér. Frá litla barninu, sem
lá í jötunni, er komin sterkasta og máttugasta
friðarhregfing, sem við höfum sögur af. Einu sinni
lá við, að tvö ríki í Suður-Ameríku færu í stríð,
hvort á móti öðru. En sættum var komið á, og
samningur gerður um það, að aldrei skyldu þessar
þjóðir vopnum vegast. Til minningar um þetta,
var reist stórt líkneski af Jesú Kristi á landamær-
um ríkjanna. Á landamærum Bandaríkjanna og
Canada hefir verið byggður friðarbogi og friðar-
brú og gróðursettur friðargarður. Á allri þeirri
landamæralínu, frái Atlantshafi til Kyrrahafs, er
ekki ein einasta fallbyssa. Við getum líka séð
áhrif friðarhreyfingarinnar hér á Norðurlöndum.
Á söguöldinni fannst flestum eðlilegt, að íslenzkar
ættir lægju í blóðugum ófriði hver við aðra. Nú
ber enginn íslenzkur maður vopn, nema hann sé í
erlendri þjónustu.
Þessi dæmi sýna, að þó að hægt fari, þá liefir
fagnaðarerindi friðarhöfðingjans áhrif. Oft hefir
það að vísu komið fyrir, að þau ráð, sem menu
væntu mikils af, til eflingar friði á jörð, hafa
reynzt lítils virði. Friðarsamningar og þjóða-
bandalög hafa orðið að engu. En það sýnir aðeins,
að slíkar ytri ráðstafanir duga því aðeins, að þær
séu byggðar á bjargi hins kristna hugarfars.
Leiðin til þess að gera friðinn varanlegan á jörð-
inni er sú, að allir menn yfirleitt — og þar á meðal
þú, sem lest þessar línur — temji sér að hugsa,
eins og Jesús Kristur hugsaði. Þér mun nú kann-
ske finnast það skipta litlu máli, hvernig þú hugs-
ar eða starfar; þú ert ekki nema dropi í hafinu, —
eitt lítið peð á hinu mikla taflborði lífsins. Þjóð
þin megnar lítið, og þú sjálfur minna en ekki
neitt. En ef þú heldur, að það skipti litlu um
sjálfan þig, þá hugsaðu um það, að sjálfur friðar-
höfðinginn hafði fyrst el<ki með sér, nema fáeina
vini og fylgismenn, sem alls ekki voru voldugri e\i
þú. En þeir skildu, livað Kristur liafði átt við með
dæmisögunum um súrdeigið og frækornið. Súr-
deigshnefinn sýrir ekki allt brauðið i einu. Hanu
sýrir það, sem næst honum er. Frækornið skýlir
engum fuglum, en það slreitist við að þroskast og
jurtin að vaxa, unz það smám saman verður að tré.
t>etta skulum við hafa í huga á þessum jólum.
Þó að við getum ekki ráðið við stórveldi heimsins
og skipað þeim að semja frið, þá getum við lagt
stund á þetta tvennt': að þroska sjálf okkur, eins
og frækornið, og reyna að Iiafa góð áhrif á þá,
sem næstir okkur eru, eins og súrdeigshnefinn. —
Ræktaðu því friðargarðinn í hjarta þínu og
byggðu friðarbrú milli þín og annarra manna. Þú,
sem ert líiið barn, átt að vaxa í öllu góðu, eins og
frækornið vex. Þú átt ekki aðeins að verða stærri,
heldur líka betra barn með hverjum degi, sem líð-
ur. Og eins og súrdeigshnefinn hafði áhrif á deig-
ið, átt þú að hjálpa börnunum, sem þú leikur þér
við, til þess að verða alltaf góð börn. Á jólunum
viltu vera góður við alla. Reyndu að vera þannig
alla aðra daga líka, þá finnast þér alltaf vera jól.
Jólin eru friðarhátíð. Þá skiljum við friðinn og
leitum friðarins. Og sá, sem af einlægni nemur
slaðar við jötuna í Betlehem og lofar jólastjörn-
unni að skína á sig, hann verður alveg ósjálfrátl
friðarboði, hvar sem hann er.
Eg kann sögu um jólafriðinn. Hún er þannig:
Tvíbýli var á bæ, og margt barna á báðum bú-
unum. Báðir bændurnir fóru í kaupstað fyrir
jólin, og báðir keyptu meðal annars kertakassa
með allavega litum jólakertum handa börnunum.
En það fór illa fyrir Magnúsi bónda á leiðinni
heim. Hann týndi jólakertunum. Börnin fóru að
gráta; öllum pokum og töskum var snúið við, en
engin voru kertin. Kona Magnúsar, hún Jórunn,
vissi ekki, hvað hún átti að taka til bragðs. Hún
ympraði á því við bónda sinn, hvort ekki mætti fót
lánuð kerii á liinu búinu. Hann hélt nú síður. IIjá
þvi fólki dytti sér ekki í hug að þiggja nokkurn
greiða. Það væri búið að vera stöðugt rifrildi á
milli heimilanna í tíu ár, og það væri víst bezt að
vera ekkert að sleikja úr því, þessu hyski. —
Börnin fengu engiu kerti; allir fóru snemma að
lmtta á aðfangadagskvöldið. Það var ólund í fólk-
inu. Börnunum fundust þetta ekki vera nein jól.
Þau lágu vakandi í myrkrinu. Fullorðna fólldð var
farið að lirjóta. Þá heyrðist allt í einu eitthverl
þrusk niðri í stiganum. Hlerinn lyftist, og Ijós-
bjarmi kom upp um lúkuna. / Ijósbirtunni skein á
þrjú brosandi barnsandlit. Börnin í rúmunum risu
upp við olnboga eða settust upp. Voru þetta
kannske englarnir, sem jólaguðspjallið sagði frá?
Nei, þau þekktu andlitin. Það voru krakkarnir á
hinu búinu, Siggi, Magga og Dóri litli. Þau þokuð-
ust upp á pallinn, hvert þeirra með skínandi jóla-
kerti, sem þau læddust með að rúmunum. Börnin
gleymdu sér álveg. Þau festu kertin við rúmstuðl-