Æskan - 01.12.1941, Blaðsíða 20

Jólablað Æskunnar 1941
Hvað er svo fagurt,
sem himinsins liáa,
heiðskíra, blikandi
ljóshvolfið bláa?
Hvar sjáum vér betur,
guðs vegsamleg verk?
Hvar vottast oss betur
hans máttarhönd sterk?
Ólína Andrésdóttir.
„Þey, þey, hlustið þið piltar, það kemur ein-
hver!“
Og nú heyrðu allir úti fyrir þunglamalegt og
hikandi fótatak, og marraði í snjónum við kofa-
dyrnar.
Það var afar undarlegt, að maður væri á ferð
einn síns liðs og fótgangandi um þetta leyti vetrar,
svona langar leiðir frá mannabyggðum. Skógar-
höggsmenn eru lijátrúarfullir. Þeim duttu á auga-
hragði í hug sögur um varúlfa og aðrar óvættir
og forynjur. Hárin risu á höfðum þeirra og það
varð dauðaþögn í kofanum.
Jobbi var sá eini, sem var fremur forvitinn en
hræddur. Og auk þess var hann svo leiður á til-
breytingaleysinu, að liann hefði verið til með að
bjóða sjálfum kölska inn, sem sjaldséðum gesti.
Hann flýtti sér til dyra, og opnaði upp á gátt. En
í sama vetfangi hörfaði hann til baka, æpti upp
og seildist eftir byssu sinni, sem stóð bak við bekk
verkstjórans.
Stór, svartur skógarbjörn ruddist inn í kofann,
skimaði í kringum sig og drap tittlinga af birt-
140
unni, en virtist annars ekkert hlessa á að sjá svona
marga menn í kringum sig.
Þegar þessi kynlegi jólageslur kom að borðinu,
reis hann upp á afturlappirnar, krosslagði kaf-
loðna hrammana á bringunni, ósköp hæversklega.
Ilann skimaði í kringum sig með vonarsvip, nasaði
og þefaði, því að hann fann allrahanda lokkandi
matarlykt. Jói matsveinn hafði skotizt bak við ofn-
inn, og otaði þaðan búrhnífnum að bangsa. Það
var auðséð, að hann fann til þess, hversu dýrmætir
menn matsveinar eru. Hinir piltarnir létu eins lítið
á sér bera og þeir gátu, eftir atvikum, en ekki voru
þeir eiginlega hræddir, eða svo sögðu þeir sjálfir
eftir á. Þeir hnipruðu sig saman uppi í rúmflet-
unum eða undir þeim, og laumuðust til að gæta
að gestinum. Verkstjórinn var sá eini, sem ekki
lét sér bregða. Ilann stóð kyrr, og virti bangsa ró-
legur fyrir sér.
Svona liðu einar tíu sekúndur, og björninn lét
elcki á sér bæra. Það var svo bljótt, að heyrðist í
mús, sem var að naga undir rúmi. Björninn virt-
ist vera ákaflega undrandi. Svo varð honum litið
á stóra tinskál, sem stóð á horðendanum hjá hon-
um. Hún var kámug innan eftir baunir, sem Jói
var nýbúinn að losa úr henni. Baunalyktin angaði
við trýnið á bangsa, og liálfliikandi og þó ákafur
seildist hann eftir skálinni. Hann hirti ekki um
neina borðsiði og sleikti liana vandlega innan.
Meðan þessu fór fram, hafði Jobbi náð i byssu
sína, og miðaði nú á hann. En áður en hann náði
að hleypa af, greip verkstjórinn sterklega um
handlegginn á honum.
„Kyrr -— bíddu við!“ sagði hann lágum, skipandi
rómi. Hann sá, að kofinn mundi ekki vera hent-
ugur vígvöllur að berjast við bangsa um líf eða
dauða, ef skotið geigaði.
Jobba fannst þetta vera fásinna, en hlýddi þó
skipuninni. Hann lét byssuna síga, leit á lásinn,
og sagði svo, liálfkindarlegur: „Nú, hún meiðir
víst engan, því að liún er þá óhlaðin!“
„Heyrðu Tommi, við megum ekki við þvi, að
missa af þessari dýrindis bjarnarsteik, sem hann
fvar var að tala um áðan,“ kallaði Sæmi niður úr
rekkjuklefa sínum. Og það heyrðist nöldur og
kurr úr hverju horni, þegar það sást, að Jobbi
liafði engin skotfæri. Skotfærabeltið hans hékk
frammi við dyr.
Verkstjórinn lét sem hann lieyrði ekki til þeirra.
Hann liafði ekki augun af birninum. Piltarnir
kepptust um að koma með tillögur og ráð til að
ná í skotfærabeltið, en enginn þorði að hreyfa sig
og ekkert ráðið var reynt að nota, því að nú fór