Æskan - 01.03.1969, Side 12

Hún hélt út í skóg til tjarnarinnar og kallaði:
„Froskakóngur!" En hún fékk ekkert svar. Allir froskar földu sig og
kóngurinn líka.
„Góði Froskakóngur, vertu nú svo góður að gera mig aftur eðlilega,“
bað prinsessan af öllu hjarta.
Ekkert svar.
„Breyttu mér þá heldur alveg í lrosk,“ bað hún enn grátandi. „Heldur
alveg í frosk en stúlku að hálfu.“
Þannig kveinaði hún við tjörnina, en allt var þögult og kyrrt, svo að
hún sá sjálfa sig mjög vel í vatninu. Það var ekki um að villast, hún var
komin með stórt, grænt froskshöfuð.
Hún sneri svo örvæntingarful! við og hélt á brott. Ekki vildi hún fara
aftur heim, en liélt eitthvað út í óvissuna, unz hún kom til borgarinnar. Þar
fór hún inn í brauðsölubúð og ætlaði að fá sér brauðsnúð, en bakarinn
varð hræddur og flýði bak við hurð, og þá kom bakarakonan með upp-
reiddan dýnubankarann til að reka hana út.
„Ekki muntu vilja lofa mér að vera hér og vinna óþrifalegustu verkin?“
spurði prinsessan.
„Nei,“ sagði bakarakonan. „Ég vil ekki sjá froska í eldhúsinu mínu.
Svona, burt með þig núl“
Alls staðar var veslings froskprinsessan burt hrakin og alltaf varð hún
Ijótari og óásjálegri, því að kjóllinn liennar var orðinn óhreinn og rifinn.
Loksins kom hún til alókunnugs lands og fór til konungshallarinnar. Þar
þokaði hún sér inn að hurðarbaki og spurði, hvort ekki væri eitthvert verk-
efni fyrir sig. „Ég er tilbúin að gera hvað sem til fellur,“ sagði hún. „Ef til
vill gæti ég borið út skarn eða prjónað sokka í dimmu skoti?“
„Heyrðu, froskaungfrú," sagði forustumaðurinn, sem hafði talað við hana.
„Við höfum hér ekkert skarn og göngum ekki í ullarsokkum. Því er nú
verr og miður. Vertu sæl!“
Prinsessan varð að liverfa frá, sorgmædd og niðurdregin, en þá kallaði
maðurinn aftur í hana og hvíslaði: „Bíddu andartak, skeð getur, að ég viti
um eitthvað handa þér. Konungssonurinn hérna er blindur, og það verður
að lesa fyrir hann allan daginn. Þú hefur undurfagra rödd og auðvitað getur
hann ekki séð þig. Komdu þá, en fyrst í steypibað og svo geturðu farið að
lesa upphátt.“
Á þenrian liátt komst froskaprinsessan inn í höll blinda prinsins. Hann
sat í turnherbergi fullu af ævintýrabókum, sem hún varð að lesa fyrir hann.
Hún gerði þetta svo vel og röddin var svo ástúðleg og mjúk, að prinsinn
gat ekki án hennar verið nokkra stund. Hún varð að borða með honum og
sofa í litlu herbergi beint upp af herbergi hans á næturnar.
„Leiðinlegt er að geta ekki séð þig, þú ert svo indæl,“ sagði prinsinn
stundum, og þá þagði froskprinsessan.
Einu sinni, þegar hún var að lesa fyrir hann, heyrðist mikill hávaði úti.
„Hvað er þar.um að vera?“ spurði prinsinn.
Hún leit út um gluggann og sagði: „En livað það er spaugilegt! Tvær
hirðkonur í háarifrildi og draga hvor aðra á hárinu."
„Hvaða vandræði að geta ekki séð þetta,“ andvarpaði prinsinn. Augun
stóðu full af tárum, sent sjaldan kom þó fyrir.
Þá vorkenndi hún prinsinum svo mikið, að henni datt nokkuð í hug og
spurði, hvort hún mætti ekki fá tveggja daga Irí.
„Tvo daga?“ æpt prinsinn. „Ætli ég geti lifað án þín í tvo daga?“
svo fallhlífarhermaður, og dag-
inn fyrir innrásina miklu í Nor-
mandi var hann einn þeirra
fallhlífarhermanna, sem voru
settir þar á land. Hann lék
fyrst í kvikmynd í Englandi, en
þótti takast svo vel, að hann
ákvað að freista gæfunnar og
fór því til Hollywood, þar sem
hann sló í gegn fyrir alvöru
í myndum Walts Disneys, Hrói
höttur og Rob Roy. Stærsta
kvikmynd, sem Richard Todd
hefur leikið í, er „D-dagurinn“,
kvikmynd um innrás banda-
manna á meginlandið árið
1945 til að ráða niðurlögum i
nazismans í Þýzkalandi.
Þótt MARY HOPKINS sé ekki
nema 18 ára að aldri, er hún
nú þegar orðin heimsfræg dæg-
urlagastjarna.
128