Æskan - 01.11.1973, Blaðsíða 13

°S óspillt eðli hennar á móti þessu. Hún hafði ekki
heldur sótt eftir félagsskap hennar til neins annars en
frétta eitthvað um Eirík.
^egar Eiríkur kom heim síðla sumars, hitti hún hann
n°kkrum sinnum. Henni fannst hann hafa vaxið á allan
Hann var orðinn glæsimenni. Hann bauð henni
eitt kvöld í listamannakrána, og hún var ölvuð af gleði.
®n þau minntust ekki á ást einu orði. Töluðu ekki um
atlnað en París og listir. Öðru hverju höfðu þau rekizt
Sarnan. Já, og ef hún var alveg hreinskilin, þá varð hún
játa, að stöku sinnum gekk hún um þær götur, sem
arin var vanur að fara, í þcirri von, að hún mætti hon-
nrn> eða dl þess að líta upp í gluggann háns. Nú botnaði
^ún
ekkert í, fyrir hvað hún hafði dáð hann. Nú fannst
--------------------—...... .... -----
enni hann vera hégómlegur tyrðill, einhvers konar spjátr-
Ungsraefill. Hún mætti honum fyrir nokkrum \ ikum, þegar
Un var á leiðinni heim síðari hluta dags, og þá lét hann
ekki af að suða i henni að koma með sér inn í kaffihús,
" 1 að hann mætti til að fá að sýna henni frumdrög að
^glýsingamynd, sem hann vonaði að fá verðlaun fyrir.
, ^ þarna inni í kaffihúsinu hafði hann svo allt í einu
^ysst
Sarnl,
hana beint á munninn og sagt, að hún væri svo dá-
m*tti
H
alla
sér
ega falleg, að hann gæti ekki að þessu gert, hann
til að kyssa hana.
Un hafði þotið burt frá honum eins og örskot, og
feiðina heim var hún óaflátanlega að núa varirnar á
Rieð vasaklútnum og kallaði hann með sjálfri sér
Jöla og hræsnara.
þó^n ^ ^att ^enni aiit 1 einu * hvernig henni hefði
ekE ileiðl verið Ríkarður, sem kyssti hana, en
^ 1 Eiríkur. Eitt ekkaandvarp brauzt upp. Ríkarður . . .
j *’ það var Magga, sem átti að fá kossana hans. Ó, nei.
raun og veru þótti engum verulega vænt um Tim,
nnst henni. Tafnvel ekki Kát, nú orðið. Hann var
m,l 1 J
ntá U ilænciari að Ríkarði. Þeir voru alltaf saman i löng-
j, sEemmdferðum á daginn, bæði seint og snemma.
je Var engu líkara en Kátur fyndi til þess, hve óræktar-
0^Ur hann hafði verið að undanförnu. Hann hoppaði
Va ^eisaðl með ógnar flírulátum í vettlingana, sem Tim
þe °g vildi fá að bera annan, eins og i gamla daga,
0 þau voru beztir vinir. Hún tók vettlinginn af sér
O
hr(
^ ^kk honum, og nú trítlaði hann við hlið hennar,
0t^^lnn og hnarreistur, með þennan dýrgrip, sem hon-
var trúað fyrir, á milli tannanna.
hót lln snnictl litið eitt. Hún viknaði aftur við þessi vina-
gei ^V°ipsins' Hún leit aftur upp i stjömum stráðan
ja ltln og festi sjónir á einni ákveðinni stjörnu. Henni
v>‘ hún horfa hlýlegast til sín, og hún valdi hana sér að
1 °g kinkaði kolli til hennar.
eyrðu, stjarna mín, heldurðu ekki, að mömmu batni?
.. . Ég skal reyna að líkjast Möggu eins og ég get, svo
að henni geti þótt mikið vænt um mig."
„Nei, þarna ert þú, Tim," heyrði hún allt í einu Ríkarð
segja rétt fyrir aftan hana. „Anna var orðin hrædd um
þig, hún sagði, að þú hefðir ætlað hérna rétt niður göt-
una."
Hún vissi ekki, að hann hafði staðið rétt fyrir aftan hana
og heyrt það, sem hún var að enda við að segja, enda lét
hann sem ekkert væri.
„Það er svo skrambi launhált héma," sagði hann og
tók undir handlegg hénnar. Hún var fegin. Það var eitt-
hvað svo öruggt og gott að styðjast við arm hans. Hún
andvarpaði og eitt ekkasnökt enn brauzt upp.
Hann Iét eins og hann hefði ekki heyrt það, en héft
áfram að spjalla um Inersdagslega hluti, og liúti kinkaði
kolli öðru liverju. Hún þorði ekki að tala, því að hún
hafði ekki fullt vald á röddinni. Hún boraði hökunni
eins djúpt og hún gat ofan í loðkragann á kápunni og
leit undan. En þegar þau komti heim að hliðinu og
glampandi birtan frá Ijóskerinu léll á þau og dndmðu
á tárvotu andliti hennar, þá lagði hann lófana um vanga
hennar, þrýsti léttum kossi á enni hennar og sagði hlý-
lega:
„Hættu að gráta, góða Tim, þetta lagast allt.“
Hann var dálítið hissa á hentii. Fram til þessa hafði
hann ekki gefið henni niiklar gætur, ekki „skilgreint“
hana eins og hann var vanur að orða það, þegar hann
reyndi að kanna og komast að, hvernig þessi eða hinn
var skapi farinn og saman settur. Hún hafði komið hon-
um fyrir sjónir eins og óþroskttð unglingsstúlka, mjög
einræn og líklega duttlungafull. Alólík Möggu, þessari
stilltu, reglusönui og gáfuðu stúlku, sem hann dáði af
heilum hug.
Tim stóð lengi þetta kvöld frammi fyrir speglinum og
athugaði sjálfa sig, og augun tindruðu eins og stjömur.
„Athugaðu það, Tim, að honuni þvkir alls ekki vænt
um þig á sama hátt og þér um hann, en það gerir ekkert
til. Vertu bara glöð yfir því, að hann er til. Það er Magga,
sem hann elskar beinlínis, og hún hann vist líka.“
Framhald.
KÁPUMYND
A síðustu tölublöðum ÆSKUNNAR hafa birzt
íslenzkar myndir, sem allar hafa veríð teknar af
Gunnarí Hannessyni.
11