Æskan - 01.10.1976, Blaðsíða 14

Ferðin byrjaði raunverulega á ísafiröi. Flugvélin var
lent og fyrstu farþegarnir að ganga út. Mikil hefur eftir-
væntingin verið því ég gleymdi alveg að líta niður fyrir
fæturna á mér og skali kylliflöt á stéttina! En með það í
huga að fall sé fararheill stóð ég upp aftur og hélt áfram
inn í flugstöðvarbygginguna.
Við vorum fjögur sem ætluðum að ferðast um Horn-
strandir í nokkra daga: pabbi og mamma, bróðir minn 10
ára gamall og svo auðvitað ég. Ætlunin var að fá bát til
þess að flytja okkur frá ísafirði til Hesteyrar. En svo virtist
sem allir þátarnir væru annaðhvort nýfarnir út eöa þá rétt
ókomnir inn og vonlaust að fá ferö að sinni, og var því
ákveöið að við notuðum það sem eftir var dagsins til þess
að skoða okkur um á ísafirði. Við héldum til rétt fyrir utan
bæinn og fannst alveg tilvalið að byrja ferðalagið á því að
ganga inn í bæinn. Eitthvað hefur það þótt undarleg
skrúðganga sem gekk þarna í einfaldri röð, vegna um-
ferðarinnar, þvífólk sneri sér við til þess að athuga okkur
betur. Og svo leið nú sá dagurinn!
Eftir að hafa þegiö mat og allar hugsanlegar góðgerðir
hjá hinum gestrisnu ísfirðingum var farið að hvíla sig. En
þá fréttist, að við mundum geta fengið far með báti sem
væri að fara út, og áður en klukkutími var liðinn vorum
við lögð af stað til Hesteyrar. Þó ekki gæti talist nein alda
og bara gott sjóveður fannst mér öruggara að halda mig
uppi við til þess að vera viðbúin ef innihald magans faeri
að taka upp á einhverjum kúnstum. En það gleymdist
fljótt og maður hafði allan hugann viö umhverfið og
ferðina, m. a. þegar siglt var fram hjá Grænuhlíð þar sem
svo margir bátar og skip hafa strandað.
Það var orðið áliðið, þegar við gátum búið um okkur i
húsi í gamla Hesteyrarþorpinu, sem eitt sinn var mesta
myndarþorp en hefur nú verió í eyði í mörg ár, fyrir utan
sumargesti sem þar gista. Ég gleymdi að taka það fram
að nú vorum við orðin fimm, ein frænka bættist í hópinn a
ísafirði.
Við gengum og skoðuðum gömlu húsin og gömlu
fiskvinnslustöðina sem stendur fyrir utan þorpið. Fra
fiskvinnslustöðinni liggur eini vegurinn sem lagður hefur
verið þarna um slóðir. Þessi vegur var lagður fyrir eina
bílinn sem þangað kom og nú er vegurinn allur mosa-
gróinn eins og fúlskeggjaður öldungur, — en bíllinn
hefur verið gerður upp og er hægt að sjá hann a
Byggðasafninu á Akranesi.
Ekki þýðir að slóra. áfram skal halda og næst á dag-
skrá er að láta flytja sig inn í botn á Hesteyrarfirði-
Umhverfið þar er eins og svo víða á Vestfjörðum, snar-
brött fjöll sem ná alveg niður í fjöru og gil með á fýrir
miðju fjarðarins. Þessi sjón var ekki mikið uppörvand'
fyrir óvana fjallagarpa, en við létum þetta ekki á okkur fa
og lögöum af stað. Eftir stutta stund urðum við þess vor
að við höfðum farið öfugu megin við gilið og urðum Þvl
að fara yfir ána, ogxyfir hana stikluðum við eins og
vængbrotnir labbakútar með bakpoka! Pabbi fór fyrstuf
og fetaði sig varlega niður háan bakkann og virtist þurfa
að taka mikið á til að halda jafnvæginu, vegna bakpok'
ans þunga sem hann bar. En hann komst þetta klakk-
laust og þegar við sáum hve ágætlega honum gek
lögðum við í hann. Við fórum samt aðeins of geýst a
stað, svo við gátum ekki stoppað okkur og fórum á haróa
stökki niður bakkann.
HOENSTRANDIR
ÆSKAN - Minnið pabba og mömmu á gjald-
daga blaðsins, sem er 1. apríl ár hvert.
12