Æskan - 01.10.1976, Blaðsíða 21

Hin aldna sænska kona, Anna Mat-
hilde Johansson, hefur í rauninni
aldrei orðiö alvarlega veik, þrátt fyrir
sinn hundrað og níu ára aldur. Eitt af
því, sem hún á það að þakka, er að
hún hefur ávallt reynt að borða heil-
næman mat og hafa næga hreyfingu.
Segir hún, að þegar aldurinn færist
yfir hafi það reynst sér besta vegar-
nestið. — En við og við finnst mér ég
vera dálítið þreytt, bætir gamla konan
við.
— Ég er hundrað og níu ára, og ég
verð að viðurkenna, að stundum verð
ég dálítið þreytt. Oft hef ég verið
spurð að því, hvernig mér hafi tekist
að ná þessum aldri. Ég býst við að ' M.
nokkuð af svarinu hljóti að verða það,
að ég hef verið svo heppin að verða
aldrei alvarlega veik. Aðeins fengið
kvef einstaka sinnum.
Anne Mathilde Johansson býr út af
fyrir sig í litlu hús í Varberg í Svíþjóð.
Hún annast blómin sín í garðinum og
drekkur ókjörin öll af kaffi.
Anne Mathilde hefur unnið hörðum
höndum allt sitt líf við að strauja tau
fyrir aðra. — Enginn hefur veitt mér
sérstaka athygli fyrr, en nú er farið að
Þá leit ég fram á sjóinn, sem var nokkuð úfinn, og
Þá sá ég, að báran bylti einhverju fram og aftur.
Ég stóð þarna og starði á þetta, og sá þá, að þetta
var mannslíkami. Ég gat ekki hreyft mig, var eins og
stirðnuð. Ég var aðeins 15 ára krakki, var hér ein á
ferð í myrkri langt frá bænum.
Ég vissi, að það hafði tekið mann út af báti á
Djúpinu fyrir nokkrum dögum, og þetta hlaut að vera
•■k hans, sem rekið hafði inn fjörðinn. Ég fór nú að
teyna að hugsa, hvað ég ætti að gera. Ég varð að
þinda líkið við stein í fjcrunni, svo sjórinn tæki það
ekki út aftur.
Ég signdi mig og las allar bænir, sem ég kunni,
svo fór ég að feta mig nær sjónum, og bað fyrir
þeim dána. Ég ákvað að binda snærið um hand-
le9ginn á líkinu, og festa því við stein. Lengi var
ég að komast fram fjöruna, ég ætlaði að hafa aftur
augun á meðan ég hnýtti snærið um handlegginn.
Ég óð út í sjóinn, veðrið hafði lægt töluvert, svo
það var ekki eins mikil bára og áður. Ég sá ekki
glöggt frá mér, því það höfðu læðst nokkur tár fram
' augun, sem gerðu allt óskýrara fyrir mér. Ég rakti
' sundur snærið og stakk.hendinni niður í sjóinn og
9teip um höndina. Ég hrökk við, og sleppti taktnu,
því þetta sem ég hafði haldið að væri mannslík,
ÆSKAN - Fastur
skrifa mér, aðeins af því ég hef náð
svona háum aldri. Einkennilegt. En
sannast að segja fæ ég ekki skilið
hvernig á því stendur að ég er orðin
109 ára. En þó held ég að eitt af því
nauðsynlegasta sé að borða ekki of
fitandi mat, þegar aldurinn færist yfir.
Ég byrja daginn með því að fá mér
hafraseyði, og seinna léttan morgun-
verð, fiskstykki eða kjötbita og svolítið
af kartöflum. Svo reyni ég alltaf að
hafa dálitla hreyfingu. Margt eldra
fólk liggur alltof mikið fyrir.
Anne Mathilde Johansson á ekki
sjónvarp, því sjón hennar er farin að
dofna. En aftur á móti hlustar hún
talsvert á útvarpið.
Fyrir ári síðan heimsótti gömlu
konuna í Varberg hópur, sem rann-
sakaði gamalt fólk. En hvorki rúss-
neskir né bandarískir vísindamenn
gátu skýrt henni frá, hvers vegna hún
hefði náð svona háum aldri. — Þeir
spurðu mig um bernsku mína,
þroskaárin og heilsufar. En ég gat
aðeins sagt þeim frá þessari smá
kveflumpu, og að einstaka sinnum
fengi ég dálítinn verk í annan fótinn.
reyndist vera stór, dauður selur. Það var eins og
mér þætti miður, að þetta var ekki það, sem ég áð-
ur þóttist viss um að það væri. (Maðurinn, sem
drukknaði f Djúpinu hefur aldrei fundist). Ég batt
selinn við stein og tók svo sprettinn áleiðis heim —
upp bakkana — út hjallana fyrir ofan hvalstöðina og
niður árgljúfrið, óð út í ána, datt ekki nema einu
sinni í henni, sem ekkert gerði til, því ég var renn-
blaut hvort sem var eftir buslið við selinn.
Þegar ég kom heim var bærinn opinn. Ég hljóp
inn ganginn, upp stigann, reif opna hurðina á her-
berginu, sem fólkið sat í við vinnu og sögulestur,
fleygði mér í gólfið og fór allt í einu að háskæla.
Ég heyrði mömmu segja: „Guð hjálpi mér, hvað
hefur komið fyrir barnið?“
Mér var nú hjálpað úr blautu og náði ég mér
furðu fljótt og fór að segja ferðasöguna. Selurinn
var sóttur um kvöldið og hirt af honum húðin.
Fimm ár eru síðan ég fór síðast heim, og þá
var allt svipað og áður. En nú er öllu breytt. Þar
sem ég fór á klárnum áður og fyrr meir, er nú orð-
inn hluti af þeim fræga hringvegi og farið þar um
á stórum vöruflutningabílum milli Reykjavíkur og
ísafjarðar.
Það eru alltaf að gerast kraftaverk.
þáttur um íslensk skip n
umsjón Guðmundar Sæmundssonar.
19