Æskan - 01.10.1976, Qupperneq 18

Um tíma var það svo, að Jóakim frændi heim-
sótti Ömmu Önd næstum á hverjum degi.
Þetta stafaði af því, að Jóakim hafði mikinn áhuga á
að kaupa sveitabæinn hennar Ömmu fyrir ,,spott-prís“
eða með öðrum orðum, fyrir lítinn pening.
Þá var það einu sinni, þegar Jóakim var staddur
hjá Ömmu þessara erinda, að hann sat í gamla ruggu-
stólnum hennar og reyndi enn einu sinni §ið fá keypta
jörðina hennar. „Ég gæti grætt vel á þessum sveita-
bæ, ef þú seldir mér hann, og ég mundi láta þig fá
11/2% af gróðanum, þegar ég væri búinn að selja
bæinn þinn gamla undir hús og sumarbústaði," og
Jóakim ruggaði sér makindalega í gamla stólnum.
Amma Önd hélt áfram að prjóna af sama ákafan-
um og áður. „Æi, vertu nú ekki að þessu nuddi,“
sagði hún. „Ætli ég búi ekki að minnsta kosti næstu
tíu árin hérna, og hananú. Láttu m'g ekki heyra þetta
kvabb framar."
„Þú ert þrá eins og gamali asni,“ sagði Jóakim
og tók að rugga sér í gríð og erg. Það brakaði í
ruggustólnum undir honum.
„Passaðu þig! Þetta er gamall stóll,“ sagði Amma.
En, ó, það var of seint sagt, stóllinn hrundi niður
undan frænda og stóð hann síðan stynjandi á fætur.
„Það eru svei mér góð húsgögnin hjá þér, Amma
sæl!“ sagði Jóakim.
„Já, þetta var gamli stóllinn, sem skipstjórinn, vin-
ur minn, gaf mér eitt sinn í gamla daga,“ sagði
Amma. „Hann hét að mig minnir Antoníus Önd.
„Já, hann var líka frændi minn.“ Jóakim frændi
leit á stólhræið og brosti. „Ja, það verð ég að segja,
að ekki undrar mig, þótt þessi stólgarmur dytti sund-
ur. Sjáðu Amma, mér sýnist hann allur holur að inn-
an af fúa.
Þegar Jóakim kom heim, tók hann að blaða í
gamalli ættartölubók og leitaði að upplýsingum um
Antoníus skipstjóra. — Jú, þarna var hann. Þar stóð
meðal annars: „Anton:us skipstjóri sigldi í mörg ár
til Austurlanda og var orðinn vellauðugur maður. Þeg-
ar hann dó fannst þó enginn peningur eftir hann
og er það trú manna, að skipstjórinn hafi falið auð
sinn einhvers staðar, enginn veit hvar.“
Jóakim hugsaði málið. Þá fékk hann allt í einu
hugdettu: Jú, hvar ætti þessi skipstjóri frekar að
geyma leyndarmál sín og fjársjóði en einmitt í uppá-
halds stólnum sínum, sem auk þess virtist meira og
minna vera með hola fætur. „Þetta þarf ég að athuga
betur,“ hugsaði Jóakim með sér og ennþá einu sinni
renndi bíll Jóakims frænda heim í hlað til Ömmu
Andar.
„Nú er það gamli, brotni ruggustóllinn, sem ég
vil kaupa, ég vil borga heilar 50 krónur fyrir hann.“
Jóakim gat ekki ímyndað sér annað en að Amma
yrði upp til handa og fóta, þegar svona vel vseri
boðið í stólbrotin.
En Amma hló bara að honum. „Þú kemur of seint
ég er nýlega búin að selja stólruslið fyrir 20 krón-
ur,“ sagði hún.
„Og hverjum seldir þú hann og hvar er hann
núna?“ spurði Jóakim frændi.
„O, það var nú einn af þessum fornsölum, sem
fékk stólgarminn. Hann var í grænum sendiferðabíl
og hann ók víst til suðurs." Amma hafði lúmskt gam-
an af að stríða frænda og ekki stansaði hún prjóna-
skapinn.
Hálfum tíma síðar hafði Jóakim haft upp á forn-
salanum, en stólinn átti hann ekki lengur.
„Ég seldi hann smið nokkrum, sem ég hitti af tH"
viljun á förnum vegi,“ sagði fornsalinn.
Og svona gekk það. Jóakim kom ávallt of seint
til þess að klófesta stólinn. Að síðustu tók hann Þa®
til bragðs, að leigja sér einkalögregluþjón til þess að
hafa upp á stólnum. Leitin stóð lengi og varð mjö9
dýr fyrir Jóakim, en þó fór það loks svo, að aðstoðar-
maðurinn kom með þá frétt, að nú væri loksins víst,
hvar stóllinn væri niðurkominn. Hann væri núna '
ÆSKAN - Fastur þáttur meö myndum um starf Unglingareglunnar'
16