Æskan - 01.04.1989, Blaðsíða 6

Sagan um Bjarkmund
Framhaldssaga eftir Bjarka Bjarnason
Alls staðar þar sem Bjarkmundur var
á ferðinni var hann notaður eins og
Grýla á krakka.
„Ég verð bara að sækja hann Bjark-
mund,“ sögðu mömmurnar þe§ar
krakkarnir þeirra voru óþekkir.
„Viltu að ég veki hann Bjarkmund
og láti hann ná í þig,“ sögðu pabbarnn
þegar börnin þeirra vildu ekki konta
inn á kvöldin.
En Bjarkmundur var aldrei sóttur og
hann fékk að sofa rólegur áfram. Eng'
inn sóttist eftir félagsskap hans nema
flugurnar. Þær settust á fötin hans og
hárið og skeggið og hrutu með honum 1
kór.
Það voru margir sem sögðu að Bjark'
mundur þvægi sér aldrei og að hann
skipti ekki um buxur og sokka. Stunfl'
um var meira að segja sagt að hann
væri lúsugur og alls ekki húsum hadur’
Hann ætti hvergi heima nema á h*h-
En meðan fólkið var að masa þetta sva
Bjarkmundur á sitt græna eyra °£
hraut.
Framhald.
(Bjarki Bjarnason cr kcnnari við Fjölbrautaskð^
ann í Garðabæ. Smásaga cftir hann hefur búst
Vikunni og ljóðaþýðingar í blöðum.
Bjarki tileinkar þessa sögu nemendum K-*u j
skóla í Bjarnafirði, fyrr og síðar, - en þar '
hún til)
Þcgar Bjarkmundur var lítill var hann
stundum spurður um hvað hann ætlaði
að gera þegar hann yrði STÓR.
„Fyrst ætla ég nú að verða stór,“
svaraði Bjarkmundur litli.
Svo varð Bjarkmundur stór og eig-
inlega varð hann ekki neitt nema stór.
Hann var svo hávaxinn að hann var
fenginn til að skipta um perur hjá fólki
og stundum jafnvel í skólum og félags-
heimilum úti um allt land. Og hann var
svo langur að hann hefði ekki getað ek-
ið bíl nema með því að sitja í aftur-
sætinu. En það gerði ekkert til því að
Bjarkmundur átti engan bíl og var ekki
með bílpróf.
En hann var með hjólbörupróf og
hann átti stórar og góðar hjólbörur.
Hann gekk um landið og ýtti hjólbör-
unum á undan sér. Og hann var með
alls konar dót í hjólbörunum. Stundum
var hann með fallega steina og skeljar
sem hann fann í einhverri fjörunni eða
hjólkopp sem hafði skoppað út í skurð.
Hann safnaði líka tómum flöskum sem
hann seldi í næstu búð. Svo var hann
líka alltaf með tjaldið sitt í hjólbörun-
um og þegar hann var orðinn þreyttur
tjaldaði hann einhvers staðar nálægt
veginum og steinsofnaði.
Tjaldið hans hafði einu sinni verið
hvítt en nú var það orðið brúnt. Hann
hafði fengið það hjá símanum. í tjald-
inu svaf Bjarkmundur um nætur og
lagði svo af stað þegar hann vaknaði og
ýtti á undan sér hjólbörunum sínum.
Stundum stansaði bíll hjá Bjark-
mundi. Fólkið skrúfaði niður rúðuna
og spurði:
„Af hverju ferðu ekki upp í hjólbör-
urnar, Bjarkmundur? Þá þyrftir þú
ekki að keyra þær.“
„Ég held að þær yrðu allt of þung-
ar,“ svaraði Bjarkmundur og brosti
aulalega.
Svo beygði hann kannski niður í
fjöru og fann netakúlur eða fúið vað-
stígvél.
Svona liðu árin hjá Bjarkmundi.
Reyndar ferðaðist hann bara á sumrin.
Á veturna fannst honum allt of kalt til
að vera á flakki. Þegar veturinn kom
reyndi hann að fá húsaskjól einhvers
staðar og svaf mestallan daginn - allan
veturinn.
Það var oft sagt að Bjarkmundur
legðist í dvaia. Hann borðaði lítið og
talaði við fáa, svaf bara og svaf. Og
hraut. Hann hraut svo hátt að það
glumdi í húsunum í kring og stundum
sprungu rúður af því að hávaðinn var
svo mikill.
6 ÆSKAIT