Æskan - 01.04.1989, Blaðsíða 30

villiköttur
eftir Hafrúnu Björnsdóttur.
Villi villiköttur nam skyndilega
staðar því að hann sá læðu. Hún
var mjög sæt og fín.
Hann gekk til hennar og
sagði:
„Sæl, stúlka litla! Hvað heit-
irðu?“
Þá sagði hún:
„Ó, Guð! Villköttur!“
Læðan hafði strax séð að þetta
var villiköttur.
Þá sagði Villi:

„Ég heiti Villi, en þú?“
„Ég? Hvað heiti ég?“
„Já,“ sagði Villi.
„Ég heiti Dúlla.“
„DÚLLA,“ sagði VilU. „Vá,
það er fallegt nafn!“
„Já,“ sagði hún. „Eigum við
að fara í bæinn?“
„Já, já,“ sagði Villi.
Svo fóru þau niður í bæ. Þau
löbbuðu og löbbuðu - alveg
þangað til þau voru komin í bæ-
inn.
Þá sagði Villi:
„Er þetta Bærinn?“
„Já,“ sagði Dúlla.
„Ég hélt að hann væri miklu
stærri!“
En allt í einu kom risastór bíll
og ók á Dúllu. . .
Framhald.
(Næsti kafli heitir Slysið)
í áætlunarbíl
eftir Þórhildi L. Sigurðardóttur 11 ára.
. . . en þetta er ekki sömt saga . . .
Heil og sæl!
Ég heiti Tóta tætubuska. . . eða. . .
það kalla mig sumir. Nei, nei, ég heiti
Þórhildur Laufey Sigurðardóttir og er
að fara upp í sveit til Ásthildar frænku
minnar. Ég ætla að vera þar í allt sum-
ar. Nú er ég orðin ellefu ára og í dag er
sumardagurinn fyrsti. Það er mjög
heitt. Ég stend á bílastæðinu og er að
kveðja pabba, mömmu og systur mína.
Hún vill fá sælgæti. Sjálf er ég ferðbúin
með sælgæti og ný stígvél og bíð eftir
áætlunarbílnum sem á að flytja mig til
Selfoss. Eftir hálftíma og dálítið af
blótsyrðum frá pabba er ég komin inn í
áætlunarbílinn og von bráðar leggur
hann af stað.
Það er heitt úti, eins og ég var búin
að segja, en inni í áætlunarbílnum er
ennþá heitara.
Allt var í góðu lagi fyrstu tíu mínút-
urnar en að þeim liðnum fannst mér
heldur dauflegt. Ég fór þá að virða fyr-
ir mér fólkið. Þarna var gömul kona
með rósótta slæðu á höfðinu og í ljós-
brúnni ullarkápu. Henni var áreiðan-
lega heitt! Hún skellti tönnunum alltaf
saman svo að frá henni heyrðist í sífellu
„klakk, klakk“. Samt heyrðist meira í
bílstjóranúm en henni. Hann var að
raula einhverja sinfóníu sem var á Rás 1
í útvarpinu.
Sólin var enn þá í óðaönn að bræða
snjóinn úti og mig líka. í bílnum voru
ekki einungis gamla konan og bílstjór-
inn. Þar var einnig kærustupar að kyss-
ast - í sætinu fyrir aftan mig. Maður-
inn var með hanakamb og bein í nef-
inu, í þröngum rósóttum buxum og
leðurjakka. Konan var hins vegar afar
fín með slaufu í svörtu og rauðröndóttu
hári og í bleikum kjól með pífum. í
bílnum var líka kona með dreng á að
giska 5-6 ára. Strákurinn var alltaf
grenjandi en konan dó ekki ráðalaus
heldur tók upp lakkrís og skóflaði upp
í hann. Þá þagnaði hann smástund.
Fleiri voru þar ekki.
Ég var mjög fín - eða svo sagði
mamma. Samt leið mér eins og bjána
- í ljósbláum blúndukjól með bleika
rós í hárinu. Jæja, svona er mamma
mín. . .
En það var satt sem bílstjórinn sagði
að við værum komin til Selfoss. Ég
hoppaði út úr bílnum og kvaddi bíl-
stjórann. Síðan fór ég til frænku minn-
ar og við ókum heim til hennar.
Þannig var ég horfm inn í þann heim
þar sem maður má óhreinka fotm
sín. . .
(Sagan hlaut aukavcrðlaun í samkeppni Æskunn-
ar og Barnaútvarpsins 1988)
30ÆSKAJCJ