Æskan - 15.12.1925, Blaðsíða 12

104
Æ S K A N
um á jakkagarmi sínum og sat þarna
allur í kút með húfuna á höfðinu. Með
annari hendi hagræddi hann Þorsteini;
hin var á kafi í buxnavasanum. Þarna
sat hann, grafkyr og hljóður sem skuggi,
og svona hafði hann setið tímunum
saman.
— Hríðina herti. Það var eins og
blýfarg legðist á bæinn, og jafnvel á
Ijósinu sáusl þess merki, svo að enn
meir dimdi; en drengurinn á rúminu
gaf því engan gaum. Hann horfði dap-
urlega og líkast sem í leiðslu á föður
sinn, því að þetta var hann Nonni litli.
Nonni litli kiptist við; Klukkan á þil-
inu fór að urra, loks sló hún eitt þung-
lamalegt högg og aftur eitt. Ósköp var
nóttin lengi að líða — og þetta — sjálf
jólanóttin!
Gömlum minningum tók nú að skjóta
upp í huga drengsins, en máðust jafn-
harðan út. Þar var þó ein, sem skygði
á allar hinar.
Nonni litli starði úl í bláinn og aug-
un fyltust af tárum. Tvö þeirra drupu
ofurbægt niður á treyjubarminn hans.
— Og nú hann pabbi! Gat það verið
að Guð tæki hann líka?
— Lága hvískrið, sem hækkaði og
breyttist i óskiljanlegt kvak, hafði ekki
megnað að vekja á sér athygli drengs-
ins. En nú reis Porsteinn snögglega upp
við dogg. Hann starði út í rjáfrið með
votu gljáandi augunum og breiddi út
faðminn: »Anna mín, loksins ertu komin!«
Nonni litli hélt í sér andanum og leit
við í sömu átt, en þar var ekkert að
sjá — ekkert nema sótugar sperrurnar.
Pá skildist honum til fulls, hve veikur
pabbi hans var. Hann lagði kalda
höndina á enni hans og reyndi að róa
hann, en það bar engan árangur.
Dauðvona maðurinn hélt áfram ó-
ráðshjali sínu.
Þá kafnaði lágt andvarp í veður-
gnýnum. Aftur var Kári einn um harma-
söng sinn. — Þangað til sár stuna barst
um bæinn, svo óhemju sár, aö hvert
steinhjarta hefði komist við — þá var
sem allar raddir náttúrunnar hyrfu í
svip, því að örvæntingin hafði gagntekið
drenginn litla. Með hvellu gjallandi
hljóði kastaði hann sér fram á beð föður
sins, þung og hálfbæld grátsogin liðu í
aigjöru samræmi inn í tryllingslegar
vindhviöurnar.
Skömmu síðar var hann steinsofnaður.
En kringum kofann rauk drifhvít
mjöllin, og vindurinn réðist á burstina,
svo grimdarlega, að hvein í. Svo tók
hann að væla ömurlega og lognaðist
loks út af — þar til næsta hryna hófst.
Nonni þóltist staddur á hólnum fyrir
ofan bæinn. Veðrið var himneskt, og
varpaði máninn bláleitri slikju yfir glitr-
andi fannabreiðurnar. En hátt uppi á
skafheiðríkum himninum tindruðu ótal
stjörnur og alla vega litar. Nonni leit
heim að bænum sínum, þar skein skæil
Ijós í glugganum og kom krossmynd á
snjóinn fyrir utan. í*á leit hann niður í
dalverpið, og þar var líka alt uppljómað.
En enginn skarkali rauf kyrðina, enginn
'hlátur, ekkert hljóð. Slík helgi virtist
hvila yfir þessari undurfögru nótt, að
ekkert vildi hana rjúfa.
Þá skildi Nonni litli, að þetta var
jólanóltin, og hann draup höfði í lotn-
ingu.
En hvað var þetta? t'arna opnuðust
kofadyrnar, og engill kom út. Og eng-
illinn leiddi pabba hans. Nonni litli varð
hálf- skelkaður. Hver vissi nú nema
þetta væri engill dauðans. — Nei, það
gat nú annars ekki verið dauðinn —
svona í hvítum fötum! Og Nonni litli
laumaðist til pabba síns og stakk hend-
inni i lófa hans.
Þá tók engillinn upp hljóðpípu úr
gulli og bar að vörum sér: Draumþýðar
hljóðöldur bylgjuðust um ljósvakann.
Aldrei — hvorki fyr né síðar — hafa
mannleg eyru notið slfks unaðar.