Æskan - 15.12.1925, Blaðsíða 6

98
Æ S K A N
8 g!
O Jólasaga e/tir Y. Z. o sIIiié
||P££|| § Með mundum efíir Truqqva Maqnússon. §

AÐ var aðfangadagur jóla
og veðrið var alveg eins
og það átti að vera, eða
það fanst litlu systkin-
unum í Hvammi. t*au
voru svo lengi búin að
hlakka til jólanna og höfðu beðið þess
heitt og innilega að veðrið yrði gott, svo
það gæti orðið reglulega jólalegt.
Þeim var það minnisstætt, hve vont
var veðrið síðasta jólakveld, þá rigndi
svo mikið, að lækirnir runnu í sífeilu
niður eftir biksvörtum rúðum og storm-
urinn hvein án afláts. En það sem þeim
þótli verst af öllu var það, að Gunna
gamla í Hjáleigunni gat ekki komið til
þeirra á jólakveldið, eins og hún var
vön, því veðrið leyfði það ekki.
En nú var útlitið betra. Það hafði
snjóað á Þorláksmessu og frosið nóttina
eftir og nú var himininn heiður og blár
og það marraði hátignarlega í snjónum,
svo börnin réðu sér ekki fyrir fögnuði
og óþreyju, svo þau áttu bágt með að
halda kyrru fyrir og tóku það ráðið,
sem mörgu barninu hefir þólt einna
hentugast, en það var, að vera á sífeldu
eigri út og inn. Þeim hafði verið lofað
því, að þau mæítu fara sjálf til Gunnu
gömlu og bjóða henni heim um kveldið,
fyrst veðrið var svona gott, og oft þurfti
að gá á klukkuna til þess að vita hvað
timanum liði. Siggi, sem var yngri en
Stína systir hans, fann upp á því snjall-
ræði að flýta klukkunni dálítið, en það
vildi Stína ekki og reyndi að leiða hon-
um fyrir sjónir, að timinn liði ekki
fljótar fyrir það.
Þau settust í snjóinn beint á móti
eldhúsglugganum, lengra vildu þau ekki
fara fiá bænum, því það var þó betra
að hafa auga með því, sem gerðist inni.
Þau sáu mönnu sína vera að baka fínar
kökur og sumar stúlkurnar voru að
hjálpa henni með það og aðrar að þvo
og gera hreint húsið. Þau fóru að hnoða
snjó milli handanna og þóltust líka vera
að baka til jólanna og samræðuefnið
var jólatréð, sem þau vissu að þau áttu
að fá í kveld, en fengu ekki að sjá fyr
en búið væri að kveikja á því.
Alt í einu heyrðu þau þrusk fyrir aftan
sig og snjógusurnar gengu yfir þau.
Kötturinn þeirra, sem hét Bokki, hafði
setið hjá þeim og þau höfðu ekki gefið
honum neinn gaum, svo hann hafði
læðst í burtu og var nú kominn í áflog
við snjótitling, sem hann ætlaði sér endi-
lega að klófesta. Börnin þutu upp í
dauðans ofboði og ætluðu að ráðast á
köttinn og hjálpa blessuðum litla fugl-
inum, en þá þaut hann sem kólfi væri
skotið inn um hálfopnar dyrnar og inn
í eldhús. Börnin hlupu á eftir honum
og kölluðu: »Mamma, mamma! taktu
fuglinn af honum Bokkakr En þau voru
varla búin að sleppa orðinu, þegar
mamma þeirra kom fram úr dyrunum
með fuglinn í hendinni. Hún hafði strax
tekið eftir kettinum og náð af honum
fuglinum.
»En að kattarskömmin skyldi ná í
fugl um þetta Ieyti árs, það er svo
sjaldgæft«, sagði mamma þeirra.
»Lof mér sjá hann, lof inér sjá hann«,
sögðu börnin með tárin í augunum.
»Sko, hvað auminginn er hræddur«,
sagði mamma, »en ég held að hann sé