Kyndill - 01.12.1932, Síða 25

Hallgrímur eltur
Kyudill
stjóm Fraimsóknar. Hann er eins og óðamála kjafta-
kerliing, sem heíir allit í sama orðinu, og er það að visu
galli á byggimgiu greinankmar, en gerir pó ekki mikiö
til samanborið við siuimt annað, sem hendir H. J., eáms
og t. d. að fara imeð hrein og hispurslaus ósanmindi.
Þanrailg er aöaLuppústaðani í fyma hliuta greinar hans sú
kennang, að Alpýðufilokkuirmn, Framisóknarflokkurinn og
Kornmúnistaflokkurinn — rauðu flokkamir, sem hann
kallatr svo^ — séU' samherjar, sem herjist fyriir sam)-
eigiBiLegum áhugaimálum og að sameiginlegu marki.
Hainn taLalr um pá eins og samstæða heild, eins og einn
'flokk í jirem deáldum.
Enguim orðum parf að eyða að pví, hvílík reginviti-
ieysa petta er.
En um H. J. er ekki nema tvennt til: Annaðhvort
heldur hamn að petta sé rétt hjá sér, og skal pað játað,
að hann mun ekki stamda einn uppi með pá skoðun,
pvi að pær íhaldskerMmgar, sem eru gersneiddastar
allri rökvísi og pyngsit haldnar af móðursýkislegu of-
stæki, trúa pessu li!ka, — eða hamn talar gegn betrii
vitumd, og er pað hvorttveggjr í ‘senm, drengskaparleysi
að ljúga staðrcyndum vísvitandi og jafnframt makalaus
klauifaskapur úr pví logið er að Ijúga pá pannig, að
öll pjóðöm viti betur. Reyndar er slík lygi hættulitil',
en ,,synd peirra, sem hið illa fremja, verður ekki fyrfri
pað iininni“. Og hvor ásitæðan, sem liggur til pessara
stórfelldu ósanninda, pá gerir hún manndnm öldumgis
óhæfan til að tala eða skrifa um pjóðmál, og fádæma
167