Kyndill - 01.12.1932, Side 26

Kyndill
Hallgrímur eltur
frekju þarf til a& ætlast til„ að nokkur taki harrn
alvarlega.
IL
Ég held stuuduim., að H. J. sé ekki sjálfrátt. Hann
er svo umdarlega Iaginn á að láta allt verða sér til
skammar. Jafnvel þótt ég ætli að hlífa honum í dn~
hverju, kemur pað fyrir ekki. Hann er pangað til að,
að ég ney'ðáist til að gena bera blygðun hans.
I fyrstu greim sinni bar hann grimniiilega á móti pvi.
að öll auðæfi yrðu til fyrir vinnu. Ég tók pái i hann,
svo að í inæstu grein sló hann undan og sagðist hafa
meiint fyrir vinnu eingöngu> en pað þyrfti fleira til, t. d.
efnið, og þurfti ekki greindan mann tiil að finna pað.
JaÆnframt nefndi hann nokkrar tegundir auðæfa, sero
væru til orðnar án vinnu, en allt var það vitleysa, eins
og seiinna mium sýnt. Ég leit svo á, að H. J. sæi sjáifur
hve iéleg vöm þetta var, en héldi því þó fram tíl þess
að draga mestu sáriindin úr ósigri sínmim, og af þvi að
óg vóissíí hve bágt uppblásnir og grunnfærir hrokagikkir
eiga með aö vlðurkenna að þeir hafi hlaupið á sig,
þótt þeir svo finni það sjálfir, þá lét ég mér mægja cð
svara því lil, að H. J. viðurkenndi nú að vinnu þyrfti
tíl að skapa auðæfin, en gat ekki verið að tæta þessa
litlru nektarskýlu hians í sumdur. En vesalings H. J. bar
ekki gæfu til að unna sjálfum sér þessarar litlu
linkindar. Hann rís öfugur upp í síðustu grein sinni,
bregður mér umt fölsuin í þessu sambandi og segir, að
visit verðl suim auðæfi til án vinnu. Get ég þá ekki
168
(