Kyndill - 01.12.1932, Qupperneq 33

Hallgrimur eltur
KyndilR
fiull varkunn, þótt svör hans séu ekki greið, enda kemst
hann þa'ð næst efninu, aið segja að hann. hafi þekkt
eins eitt dœmi pess, aö sapnuinmibúskapur lmji blessi-
•az?‘. Eftir isögu hans um kaupavinmma, þá sem aö
fcaman er gneind, gæti einhverjum orðið pað á, a'ð ef-
ast um að persónuLeg neynsla hans væri svo dýrmæt,
að tæki því að geta uim hana. En sé [>essi frásögn
hanis rétt, og mér er tjáð úr annani átt að svo mtuni
vena, þá sannjar hún ekbert annað en það, að satmvininiur
búskap'ur hefur blessazt, og hví skyidi hatnn þá ekki
geta það enn þá betur nú, þegar skilningur manna á
gildi samvinnu hefur stórum aukizt síðan þessiir bænd-
ur stofnuðu félagsbú sitt?
Annars er þetta svar H. J. einkennandi fyrir gáfnat-
far allra sannra íhaldsmanna. Peir geta verið vel
greindir menn ó sumum sviðum, en þegar eitthvað
nýtt kemur fyiúr, eitthvað, sem þeir þekkja ekki af
eöigin reynd eða af kenningum átrúnaðargoða sánna,
þá stinga þeiir við fótum og vilja ekkert viið það eiga.
Þeir geta ekki einu siinni hugsað um það. Svo staðí-
bundnir eru þeir og svo aumt er imiyndunarafl þeiwa.
Slíkir eru innviðár þeirra manna, sem veriö hafa þrösk-
uldar í vegi mannkynsins' til allra sannra framfara,,
andlegra og efmslegra.
Það er ekki' ólánlegur flokkur eða hitt þó heldur,
sem er ofurseldur forystu þessarar manntegundar.