1. maí - Reykjavík - 01.05.1933, Blaðsíða 7

1. mai
7
hvað um það,“ flýtti hún sér að bæta við;
„ég kem kl. 31/2-“
„Ágætt! Ég hlakka til,“ sagöi Fríða.
Á tilsettum tíma var hringt dyrabjöllujuiá'.
Friða fór sjáif til dyra.
„Sæl, Svana mí|n! Gerðu svo vel.“
Svana þakkaði og gekk inn í anddyrið.
Pær fóru inn í borðstofuna. Svana stanzaði
fyrir innan dyrnar, eins og hún væri hrædd
við að stíga á hiann gljáandi gólfdúk, og
hún leit fyrirlá'tlega á hin ríkmannlegu hús-
gögn.
Þá ertu búin að sjá borðstofuna," sagði
Friða. „Komdu nú og heilsaðu mömmu."
Frú Ólöf sat í djúpum hæg.ndastól í d ik?.-
stofu sinnj og reyndi að láta fara sænnlega
um sinn holduga líkama.
„Góðan dag!“ sagði Svana.
„Sæl, Svana mín! Gerðu svo vel aö fá
|)ér sæti. Hvernig líður mömnm ]>inni; hún
kemur aldrei."
Svana litaðist um eftir stól, sem væri við
siti hæfí, en þar sem sú leit var árangurs-
laus, tylti hún. sér á einn af |>essutn dýr-
mætu stólum og sagðij „Henn.i líður vel,
en hún fer nú litið út nema |>á helzt á
fundi.“
Frúin rak upp stór augu og hrópaði: „Á
hvaða fundi, barn!“
„í verkakvennafélaginu."
„Gtið almáttugur!" gusaðist út úr frú
Ólöfu. „Hún, gift konan, mangra barna móöir,
að vera að vasast í þessari andstyggilegu
verkamannapólitík. Og ekki vinnur hún i
fiski,“ rausaði frúin mjög hneyksluð.
„Hún má þó liklega hafa sínar skoðanir,
þö hún sé fátæk og eigi möig börn,“ svar-
aði Svana kuldaíega.
, Já; pað er eins og maðurinn minn segir,
að pað verður bráðum ómögulegt að hjáipa
AlÞýðnflokkurinn berst fyrir iafn>
rœði, en móti yfirgangi einstab-
linga.
pessum verkamönnum fyrir heimtufrekju, og
réttast væri, að peir fengju enga vinnu."
„Á hverju ætla pá atvinnunekendurnir að
græða, ef ekki verkamönnunum?" sagði
Svana og stóð upp.
Frúin færðist nú öll i aukana og bólgnaði
upp af heilagri vandlætingu, en varð í sa'ma
bili litið á dóttur sína, sem auðsjáanlega var
mjög óróleg, og sagði pví að eins: „Svana
mín! Þú, sem ert svo falleg stúlka, getur \æl
fengið ríkan og fínan mann.“
Svana anzaði stuttlega: „Ég er verkar
mannsdóttir og hefi ekki í hyggju að vaxa
upp úr minni stétt.“
Til að slíta pessu ópægilega tali, bað
Friða Svönu um að koma inn í stá;sssto,funa|.
En Svana var búin aÖ fá nóg af rausi írúar-
innar og fylgdist með Fríðu inn í stofuna, og
var par að líta hið mesta óhóf. En Svarta
sá nú ekkert af pessu. Hún lifði i annari
veröld. Út undan hinum dýrmætu sófum
jjg stólum sá hún gægjast skinhoruð, illa
klædd börn, sem réttu út magra fingurna og
bærðu varirnar, eins og pau væru að biöja
um brauð, og fengu pó ekkert. Hún sá
fátæka konu styðja preytulega hendi á hiö
dýrmæta borð. Langvarandi pjáming var letr-
uð á andlitsdrætti hennar; hún horfði von-
leysisiega kringum sig, eins og hún vissi, aö
ekki pýddi að biðja hið Irangláta pjóð-
skipulag um brauð né föt í og á hin fá-
ltlæddu og hungruðu börn verkalýðsins. Og
á liinni pykku gólfábreiðu sá bún standa