1. maí - Reykjavík - 01.05.1933, Blaðsíða 13

Hijáð — þjáð — smáð!
Og aldnei endar sú tíð.
Hrjáð — pjáð — smáð!
Sem gert hafi’ ég glæp eða níð.
Bolinn og ermar og bönd,
böndin og fald og skaut.
ýg stend á önd með höggdofa hönd
og höfuðið logandi af f>raut.
0! Svolitla sorgfría stund
og svolitla augnabliks fró!
Nei; enga stund fyrir ást og von,
því aldrei er komið nóg. —
Eða tár til að sefa mín sár,
til að svala mér rétt í bráð! —
Nei;tár yrðu’ of sterk.mundu trufla mitt verk
og tefja mér nál og þráð.
Með angist og örmagna hönd,
með augun bólgin og rauð,
í rifnum lörfum hún saumandi sat
við serkinn og kvö! og nauð.
Nál — þráð — nál!
Við skyrtuina kvað hún með skjálfandi rótn
— skilurðu kvæðið, jni nirfilssál? —
sinu ferlega forlagadóm.
Mfí0iffis Jochumssop þýddi.
Frá vðggnnni
til gratarinnar.
Hvað er það versta, sem fylgir fátækt-
inni? Hver af öllum þeim mörgu tegund-
um mannlegra þjájninga, sem eru óhjá-
kvæmilegar afleiðilngar fátæktarinnar, er
þungbænust? Hvaða fömnautur fátæktarinn-
innar — og fátæklinganna —' dtepur nilður
allar vonir, kyrkir í kaldri greip sinm með-
Alpýðnllokknrinn berst fyrir S st.
vlnnndefli, en móti vinnnniðsln
verkamanna.
fædda hæfileika, lamar starfskrafta og
starfsvilja, beygir og brýtur úr mönnum
manndóm og einurð, lætur þá þegjandi þola
rianglæti og yfirtroðslur þeirra, sem þá og
þá stundina kaupa starfsorku þeirra, sem
rænir smátt og smátt öllu því, er gert
getur mennina að mönmim? Sjálfsagt verða
skiftar skoðanir um réttmætt svar við þess-
urn spurningum. En myndi það ekki vena
öra/gyMej/std, áhyggjurnar um framtíðina,
kvíðinn sár og hitur um afkomuna. Þessi
nistandi vanmáttartilfmning gagnvart því,
ef eitthvað „l>eri út af“. Og hjá fátæklimg-
unum er það alt af eitthvað, sem „ber út
af“. Meðvitund þess að þá og þegar geti
auknir eða óvenjulegir erfiðleikar steypst
yfir líkt og skriða úr fjalli, og krarnið —
ekki eimungis manninn sjálfan, heldur það,
sem |)úsund sinnum er sártara — alla þá,
sem honium eru kærastir og hann hefir
stærstu skyldurnar við.
Og þessi óvættur — öryggisleysið — kem-
ur viða við, eins og góðu prestarnir. Það
kemur utan úr myrkrinu á andvökunóttum
ekkjunmar, sem vakir yfir börnunum sinum í
vitundiinni um það, að ef til vill sé hver
dagurinn siðastur, sem hún fær að hafa þau
hjá sér. Það fylgir atvinnutausum heimilis-
föðurnum eftir, sem gengur um gólf í þegj-
andi örvæntingu og sér öll sund lokast, öll
úrræði — sem venjulegast erui ekki mörg
— þrjóta, nema þetta eina, sem hann alla æfi
hefir viljað forðast — „að fara á sveitina".
Öryggisleysið fylgir verkalýðnum frá