1. maí - Reykjavík - 01.05.1933, Blaðsíða 12

12
1. mai
Alþýðuflokkurinn elur ekki á s>étta<-
baráttu, en hann vill atnðm stéttamis-
munar. >
bömum að sjá, og lýsti vimiuveitaTidinn f>ví
yfir, að þetta rúmlega 8 krónu kaup myndi
vem nóg til pess að framfleyta fjölskyldunni
með. Þótti enskum blöðum nokkuð á annan
veg og réðust harðlega á niðinginn, sem
blygðunarJaust lét fátæklingana præla fyrir
sig að kalla kauplaust. Um þetta leyti var
uppi rithöfundur í Lundúnum, sem hét Tho-
mas Hood; var hann ritstjóri tímarits, sem
hét „New Monthly" og var hvorki tímaritið
né heldur rit hans í fremstu röð. Hafði ó-
réttur sá, sem vesalings saumakonan var
beitt, svo mikiil áhrif á hanin, að hann
orkti um það kvæði — kvæðiö um skyrtuna
— sem hér birtist nú í þýðingu Matthíasar
Jochumssonar. Varð kvæðið þegar frægt um
öll menningarlönd, og það lifiir enn og er í
hávegum haft, en flest önnur ritverk Hoods
eru gleymd að kaila.
! i | I
Með angist og örmagna hönd,
með augun bólgin og rauð,
í rifnum lörfum hún saumandi sat
við serkinn og kvöl og nauð.
Nál — þráð — nál!
Við hungur og háðung og gróm.
Með „skyrtunnar söng“ og skjálfandi rödd
hún skýrði sinn þunga dóm.
f
\
Hrjáð — þjáð — smáð!
Hvað? Var það haninn, sem gól!
og þráð — nál — þráð,
þar til roðar um rifurnar sól.
En að láta sig lifandi flá!
Til Hund-Tyrkjans heiti ég för,
fyrir sáiunni þar sem eí þörf er aö sjá,
ef þetta’ eru guðs-barna kjör!
i 1 i ■ ' i
! 1
Nál — þráð — nál!
Þar til höfuðið hangir dautt,
nál — þráð — nál,
þó að augað sé aumt og rautt,
bol og ermar og brjóst,
og brjóst og ermar og fald,
en hnappana set ég sofandi á,
og svo fæ ég dagsins gjald'.
Þið ríku með silfur og seim,
með systur og mæður og víf,
ég sver ykk'ur til, ég sel ekki lín,
ég sel ykkur blóð og Hf!
Hrjáð — þjáð — smáð
ég vinn ykkur öbótaverk,
því mig sjálfa kostar það hjúp og hel,
já, hel, en þið fáið serk!
Hel segi ég, horaða mynd. —
Hvað er svo meira um það?
Hví skyldi mér blöskra, beinag.rind
þó berist mér vitum að?
Ég skrölti með skinin bein,
mig skelfir ei hrylling nein.
Ö, Guð! Er brauðið svo blöskrandi dýrt,
en blóðið svo neyðar-rýrt?
1 i !
Hrjáð — þjáð — srnáð
óg hamast, unz hníg ég dauð.
Og launin? Þau eru lyng og hey
og leppar og hafra-brauð,
mitt rakahólf, rnitt rifna gólf
og ræfill úr stól og brík,
og hráslaga-þil; — ég hlakka til,
er hylur það nótt eða flík.
/