Valsblaðið - 01.05.1959, Side 4

2
VALSBLAÐIÐ
samvinnu og fór að grennslast
fyrir um kaup á hentugum stað
þar sem reisa mætti fram-
tíðarheimkynni Vals. Öll vel-
seitt opin svæði voru athuguð og
borin undir skipulagsstjóra bæj-
ar og ríkis, til þess að tryggja, að
endanlega valinn staður yrði ekki
síðar tekinn af félaginu vegna
skipulagsbreytinga, eða annarra
þarfa hins opinbera.
Af þeim svæðum sem uppfylltu
þessi skilyrði, var Hlíðarendinn
langsamlega bezt staðsettur. Hann
var tiltölulega stutt frá bænum
og miðja vegu frá miðbæ að væní-
anlegum íþróttaleikvang, sunnan
Eskihlíðar. Eigandinn hélt hins
vega'r eigninni í svo háu verði, að
ekki var viðlit að hugsa til kaupa.
Vorið eftir bauð þó frú Jóney
Guðmundsdóttir félaginu eignina
til kaups fyrir kr. 30.000,00. Út-
borgun skyldi vera 5 þús. kr., en
eftirstöðvar með mjög aðgengileg-
um kjörum. Hafði félagsstjórnin
þó aðeins tveggja daga ákvörð-
unarfrest, þar eð annar kaupandi
gelck mjög hart eftir að komast
inn í kaupin. Hafði frú Jóney tek-
ið ástfóstri við staðinn þau ár er
hún bjó þar með manni sínum,
fyrrver. alþingismanni Guðjóni
Guðlaugssyni, og fjölskyldu. Vildi
hún því heldur selja Val eignina,
í þeirri trú, að Valur myndi hlú
að staðnum, rækta hann og prýða,
frekar en eigandi er ræki þar bú.
Skuldum vér Valsmenn minningu
þessarar mætu konu að koma þess-
ari hugsjón hennar í framkvæmd
hið fyrsta.
Þó aðeins væru nokkur hundruð
krónur til í félagssjóði og miklum
erfiðleikum bundið að afla 5 þús.
kr. láns, ákvað stjórnin þegar að
gera kaupin og treysta á, að fé
fengist til svo mikilsvarðandi
máls. Tókst það blessunarlega, þó
svo tæpt, að ekki var hægt að
greiða stimpilgjöld fyrr en nokkru
seinna.
Ekki var hægt að hefjast handa
um framkvæmdir þá þegar, þar
sem auk venjulegs fjárskorts
íþróttafélaganna á þeim tímum,
var þegar hafinn undirbúningur
að mikilli utanferð, til Þýzkalands,
og ennf'remur búið að ráða til Vals
dýran en fullkominn enskan þjálf-
ara, Mr. Joe Devine. Hvorttveggja
um sig var í þá daga ærið við-
fangsefni, fjárhagslega og félags-
lega séð. Va'r eignin því leigð til
næstu fimm ára, en undanskilinn
einn ha. lands, af sléttasta túninu,
til æfinga fyrir félagsmenn.
Þó eignin væri þannig bundin
um næstu 5 ár, dvínaði ekki hug-
sjón sú er að baki lá kaupunum,
eins og sjá má af eftirfa'randi
kafla úr 3. tbl. Valsblaðsins 3941.
Þar segir Ólafur Sigurðsson, eftir
að hafa lýst aðdragandanum að
kaupunum:
Þó að kaupin hafi verið gerð, er
takmarkinu ekki náð. Þau eru að-
eins upphafið. Upphaf þess starfs,
sem á að tryggja félaginu fag'ran
og fullkominn samastað, þar sem
unnt verði að einbeita allri orku
félagsins að hinum eiginlegu verk-
efnum þess, íþróttaiðkunum, sak-
ir fullkominna ytri skilyrða og
efnalegs sjálfstæðis. Upphaf þess
starfs, sem svo á að fegra staðinn,
að ekki aðeins hver Valsungi, held-
ur hver einasti anna'r Reykvíking-
ur hafi yndi af að dvelja að Hlíð-
arenda í tómstundum sínum.
Hugsjónir okkar um fullkomn-
un staðarins í framtíðinni verða
að vera háleitar og miklar. Við
verðum að gera til hans meiri
k’röfur en nokkurntíma hafa ver-
ið gerðar hér á landi í þessum efn-
um, svo miklar, að þær standizt
kröfur tímans um næstu 100 ár
a. m. k. Með það fyrir augum og
í samræmi við það verður hvert
handtak að vinnast og hver hugs-
un að miðast.
Að Hlíða'renda verðum við að
byggja upp grasvöll af fullkomn-
ustu gerð, malarvelli honum til
hlífðar, handboltavöll og tennis-
velli, en á milli þeirra og allt í
kring séu hinir fjölskrúðugustu og
fegu’rstu gróðui-reitir, sem ger:
hvort tveggja, að girða hvern
reit og prýða og fegra staðinn. Þá
verður að koma upp fimleikahúsi,
búnings- og baðklefum, ásamt öllu
tilheyrandi, skrifstofu, setu- og
lesstofum, billiardstofum o. fl.,
auk íbúðar fyrir væntanlegan
framkvæmda'rstjóra og kennara
félagsins o. fl. Allt þetta verður
að vera svo vandað og vel frá
gengið, að breytingar og viðhald
verði aldrei teljandi.
Ég er sannfærður um, að allir,
sem eitthvað hugsa um framtíð og
framtíðarþarfir félagsins eru sam-
mála um, að þetta sé það, sem
vinna beri að. Ég er jafn sann-
færður um, að þetta megi takast,
ef áhugi og fórnfýsi félagsmanna
nær að beinast í þessa átt. Verk-
efnið er ærið og fjárþörfin mikil,
en hvort tveggja er yfirstíganlegt
með samtaka hug og sta'rfi.
Vitanlega verður slíkt stórvirki
ekki unnið á fáum árum, af fá-
tæku og tiltölulega fámennu fé-
lagi, enda er Hlíðarendinn ekki
aðeins keyptur fyrir yfirstand-
andi nútíð, heldur fyrir alla fyrir-
sjáanlega framtíð. Hér er mikil-
fengleg hugsjón til að vinna að,
sem sameina á alla Valsunga, eldri
og yngri, virka og óvirka, til sam-
eiginlegra átaka og öflugs félags-
lífs. í þeim efnum þarf tæplega að
örvænta, því jafnan hefur vinnu-
kraftur verið fyrir hendi, ef eitt-
hverf sérstakt verkefni beið út-
lausnar.
Enda þótt nú finnist vart nokk-
ur Valsmaður sem farga vildi
Hlíðarenda, ollu kaupin á honum
hatrömum deilum innan félagsins
og ádeilum útí frá. I tveim dag-
blöðum bæjarins var m. a. skorað
á bæjarstjórn að taka 1000 kr. ár-
lega styrk af félaginu, er færi svo
gálauslega með fé sitt. Var mei’ra
að segja annar greinarhöfundur
einn af mætustu mönnum Vals.
Aðrir félagsmenn vildu enn,
tveimur árum síðar, selja eignina
sem fyrst, til að losa félagið úr
þeirri áhættu sem það væri komið
í vegna kaupanna. Þögnuðu þessar
óánægju'raddir ekki fyrr en 1944,
er Hlíðarendanefnd skilaði af sér
tæplega 100 þús. króna hagnaði
af bílhappdrætti og hlutaveltu.
Sýnir þessi andstaða gegn kaup-
unum glögglega, að ekki var svo
sjálfsagt að ráðast í kaupin á
Hlíðarenda, sem flestum mun nú
finnast, þrátt fyrir hið lága verð
og hagkvæmu afborganir.
Ég hef dvalizt svo lengi við
þenna þáitt í sögu Hlíðarendans,
af því hann mun mjög fáum kunn-
u'r. Hins vegar eru framkvæmdir