Valsblaðið - 01.05.1959, Page 11

VALSBLAÐIÐ
9

Þeg'ar þú kemur út úr skálan-
um sérð þú að yfir hjarnið, sem
í gær gerði þér margan óleikinn,
er komin mjöll og í mjöllinni held-
ur þú þig nokkuð öruggan. Þú
brosir í dulúð sem Mona Lisa fo'rð-
um þegar þú spennir á þig skíðin
og hið innra með þér skorar þú
karlmennskuna á hólm.
Samferðamenn þínir hanga í
brekku'rótum, utan þeir sem hafa
svolítinn snefii af karlmennsku,
þeir eru í miðri brekku, ásamt
Stefáni Hallgrímssyni sem er að
miðla þeim af sinni fótamermt og
gengur ekki að því gruflandi að
í tóman poka er að troða.
En hvað varðar þig um Stefán
Hallgrímsson, sem ekkert kann á
skíðum, þig, manninn, sem þjóð-
in hefur beðið eftir í þúsund ár.
Þú heldur því hiklaust áfram upp
b'rekkuna með þitt dulúðarbros.
Þegar þú kemur á brekkubrúnin
virðir þú fyrir þér vígvöllinn, það
er brekkuna. Og í stað þess að
þakka guði, skapara þínum, fyrir
að brekkan er ekki b'rattari, hærri,
grýttari, snjóminni og lengra frá
mannabyggðum, þá bölvar þú hátt
og í hljóði fyrir að hún er ekki
brattari, hærri, miklu snjóminni,
grýttari og lengra frá manna-
byggðum. Karlmennsku þinni eru
engin takmörk sett.
Að neðan heyrir þú til Stefáns
Hallgrímssonar, sem útlistar fyrir
hinum hugdeigu, hvernig geí'a eigi
þetta og hi.tt. Hvernig gera eigi
þetta. Eins og sumi'r geti ekki gert
það sem Stefán getur ekki? (Ha,
var einhver að segja eitthvað?).
Nú þenur þú út brjóstkassann —
sem sumir segja að sé þín eigin
hugdetta — gleypir svo mikið
af lofti sem þér er frekast mögu-
legt og ferð með nokkrar ættjarð-
arstöku'r eftir Sigui-ð Marelsson,
1 Valsskálann nú vantar prest.
Nú er stundin runnin upp, hægt
skríða skíði þína yfir hvíta mjöll-
ina. Hraðinn er hæfilegur þinni
getu, en þú vilt meiri hraða, meiri
en geta þín leyfir. (Stráka'r, spil-
ið stutt, þið ráðið ekki við stórar
spyrnur, segir Frímann). Þú eyk-
ur því hraðann með stöfunum og
nærð gífurlegri ferð.
Þei'r í brekkunni hafa séð flug-
vél hefja sig til flugs, Árna Njáls-
son taka viðbragð, Einar Björns-
son hlaupa, en svona hafa þeir
aldrei séð áður. Þú nýtur þess hve
hraðinn er mikill og veröldin er
þín og þig langar að syngja.
Svo kemur þú að þeim stað í
brekkunni, sem þú hefu’r hugsað
þér að beygja. Kenning Stefáns
hljómar þér fyrir eyrum: Þegar
þið ætlið að taka beygju til vinstri
dragið þið . . .
En hvað nú? Hefur kenning
Stefáns enga stoð í veruleikanum?
Hví beygja skíðin ekki til vinstri?
Þú hefur gert heiða’rlega tilraun
til að ráða ferðum þínum niður
af fjallinu, en sú tilraun hefur
mistekizt og eftir þetta eru það
skíðin sem ferðinni ráða. Þú brun-
ar eitthvað inn í eilífðina og fyr-
ir þé'r rennur allt saman, snjór-
inn, óhagstæður greiðslujöfnuður
við útlönd, himininn, gamalt æv-
intýr, kenning Darwins, óp hinna
ofsahræddu í hlíðinni og að lok-
um verður allt svart og þú ert
staddur fyrir utan tíma og rúm.
Ú'r fjarlægð berst þér rödd yfir-
skálastjóra Guðmundar Ingimund-
arsonar, sem spyr: Ætli hann sé
mikið brotinn ? Þá renna upp fyrir
þér ýmsar myndir: Fossvogskap-
ella, fallegur söngur (Valskvart-
ettinn?) og þú e'rt með vængi,
læknar, sem leika sér að spýtu-
kubbum. Jæja, þú erjt þá dauður og
heyrir fo'rtíðinni til. En undarlega
kalt er þarna hinum megin? En
mitt í þessum hugleiðingum sækir
á þig jarðnesk löngun, þig langar
að hnerra, og þú hnerrar. Þá heyr-
ir þú að Guðmundur Ásmundsson
segir: Hann lifir, ég heyrði að
hann ropaði. Þú lyftir höfðinu upp
úr snjónum og mörg andlit horfa
á þig spurulum augum.
Þú segir: Hvar e'ru skíðin?
Andlitin segja: Þau eru brotin.
Þú segir: Hver braut þau?
Andlitin: Það gerðir þú sjálfur
Þú: Er ég lifandi?
Þá hlæja öll andlitin eins og þú
hefðir verið að segja Skotasögu.
Þú: Ríst á fætur og týnir saman
brotin úr skíðum þínum og labbar
brjóstkassalaus heim með höfuðið
milli axlanna.
Hálftíma seinna situr þú við
eldinn og sérð logana leika um
þau einu skíði sem þú hefur eign-
ast.
J. 0. 0.
Áning.