Valsblaðið - 01.05.1990, Side 48

$?
Víkingur Ólafsvík árið 1978. Aftari röð frá vinstri: Sigfús þjálfari, Þorgrímur Þráinsson, Helgi
Kristjánsson, Hilmar Gunnarsson, Birgir Gunnarsson, Logi Úlfljótsson, Magnús Stefánsson,
Ólafur Kögnvaldsson. Fremri röð frá vinstri: Guðmundur Guðmundsson, Guðmundur Kristj-
ánsson, Erlingur Jóhannsson, Bárður Tryggvason, Jónas Kristófersson, Atli Alexandersson, Jó-
hannes Kristjánsson og Kristján Guðmundsson.
skálminni. Ég læddist skömmustulegur heim
og gætti þess að enginn sæi hvað hefði gerst.
Ég man hreinlega ekki hvort mér tókst að
leyna þessu.
Þegar ég var sjö ára fluttum við á Álfhóls-
veginn í Kópavogi og þar bjó ég til 10 ára ald-
urs. Á þessum árum gekk ég í raðir Breiðabliks
og ég á meira að segja félagsskírteinið ennþá.
Ég man ekki eftir að hafa spilað nema einn
leik með Breiðablik og það var gegn Val. Ég
lék á hægri kantinum en setti lítinn svip á leik-
inn. Það var ágætt að vera í Kópavoginum því
maður hafði nóg fyrir stafni. Glíman var
reyndar í aðalhlutverki hjá mér í Kópavogi og
nældi ég mér í gull í þeirri grein. Nokkru síðar
byrjaði ég fyrir alvöru að glíma við fótboltann
með misjöfnum árangri.
Á árunum í Kópavogi hóf ég meðal annars
píanónám sem stóð skammt því ég vildi ekki
missa af þáttunum með Lassý í sjónvarpinu.
Ég svaraði alltaf játandi þegar kennarinn
spurði hvort ég skildi hvað hann var að meina
því ég þurfti að hlaupa heim til þess að missa
ekki af Lassý. Ég var sem sagt ekki með á nót-
unum og missti áhugann.
Annars einkennast æskuárin að mestu leyti
af veru minni í sveitinni hjá afa og ömmu. Afi
var prestur á Staðastað á Snæfellsnesi, hét
Þorgrímur V. Sigurðsson og amma Áslaug
Guðmundsdóttir. Hjá þeim var ég öll sumur
frá 3 ára til 13 og oft um páska. Þetta voru
sælutímar. Ég hef oft sagt það i gríni að þeir
sem eru í sveit á sumrin og leggja fótboltann
„SPJÓTIÐ VAR í
UPPÁHALDI Á
ÞESSUM ÁRUM“
seint fyrir sig verða oftast varnarmenn. Lík-
lega er skortur á grunntækni ástæða þess. 1
sveitinni hafði ég lítinn áhuga á fótbolta, setti
þó boltaför á húsið annað slagið við lítinn
fögnuð ömmu. Spjótið var í uppáhaldi á þess-
um árum og slengdi ég því til og frá annað
slagið. Reyndar átti ég dálítið erfitt með að
ráða við þungt karlaspjótið en það rataði oft
rétta leið. Núna — á gamals aldri, hugsa ég oft
til dvalarinnar í sveitinni og er „nostalgían” að
miklu leyti tengd þessum árum. Það var mikil
upplifun að fá að sitja á hnjánum á frænda og
stýra traktornum og fleira í þeim dúr”
Foreldrar Þorgríms eru Soffía Margrét Þor-
grímsdóttir, kennari og Þráinn Þorvaldsson,
múararameistari. Hann á fjögur systkini.
Bryndís býr á Sauðárkróki ásamt sínum
manni, Áslaug í Garðabæ ásamt sínum, Þor-
gerður í Madison í Bandaríkjunum ásamt sín-
um manni sem er í framhaldsnámi í læknis-
fræði og Hermann stundar nám í hagfræði við
Háskóla íslands. Þorgrímur kvæntist Ragn-
hildi Eiríksdóttur 7. júlí síðastliðinn og þau
búa í Breiðholti.
Árið 1970 flutti fjölskyldan til Ólafsvíkur
og þá tók nýtt tímabil við í lífi snáðans. „Já,
það voru mikil viðbrigði að flytja út á landi og
kynnast nýjum krökkum. Mér tókst að aðlag-
ast aðstæðum frekar fljótt og kunni vel við
mig í Ólafsvík. Þegar þangað kom var áhug-
inn fyrir fótbolta stöðugt að aukast og jafn-
aldrar mínir þar voru miklir sportistar. Dag-
lega var farið í viðstöðulausan, skyttukóng
eða eitthvað annað og maður eyddi meiri tíma
úti á malarvellinum en við lestur námsbóka.
Úti á landi byrjar maður snemma að vinna og
ég man varla eftir mér í annarri vinnu en fisk-
vinnu. Á sumrin var unnið frá 8-7 alla daga og
um kvöldin og helgar var það fótboltinn.
I &
Fermingunni fylgdi hár og háir liælar. Þor-
grímur tilbúinn fyrir brauðið og vínið.
Reyndar lékég mér líka í frjálsíþróttum á þess-
um árum en þó aldrei af sömu alvöru og í fót-
bolta. títi á landi stunda krakkar flestar
íþróttagreinar og ég var engin undantekning.
Ég vann aldrei nein teljandi afrek í frjálsum en
náði þó að vinna til gullverðlauna á Andrésar
Andar-leikunum í 60 metra hlaupi. Fyrst sigr-
aði ég í Ólafsvík, síðan í Stykkishólmi þar sem
þeir fótfráustu á Nesinu kepptu, þannig að ég
vann mér rétt til þess að keppa til úrslita í
Reykjavík. Ég man að ég tók rútu í bæinn,
tölti einn inn á Melavöllinn þar sem keppnin
fór fram og hljóp á strigaskóm í riðlakeppn-
inni. Þar hafnaði ég í öðru sæti en tryggði mér
sæti í úrslitahlaupinu. Einhverjir aumkuðu sér
yfir mér og sögðu að það væri vonlaust að
hlaupa á strigaskóm. Ég fékk því lánaða
gaddaskó og vann þetta hlaup. Það kom sjálf-
um mér mest á óvart. Seinna heyrði ég nafnið
mitt lesið upp í
útvarpinu og þá fór sælutilfinning um
líkamann.
Einu afrekin sem við í Víkingi getum státað
okkur af er að við lentum í 2. sæti á íslands-
mótinu í 3. flokki. Okkur til mikillar undrun-
ar unnum við hvern leikinn á fætur öðrum í
úrslitakeppninni í Reykjavík og hlutum silfrið
fyrir rest. Vorum sem sagt með næst besta lið-
ið á landinu í 3. flokki. Ég lék ávallt sem hægri
kantmaður á þessum árum og var frekar slak-
ur. Margir þeirra stráka sem léku með mér í
þessu liði hefðu hæglega getað spjarað sig í 1.
deildinni ef þeir hefðu farið sömu leið og ég.
Ég er nokkuð viss um það.”
— Manstu eftir fyrsta meistaraflokksleikn-
um með Víkingi?
„Já, það var árið 1976 þegar ég var 17 ára.
Samkvæmt gömlu reglunum mátti maður
ekki byrja að leika með meistaraflokki fyrr en
maður var á 17. ári. Ég átti að vera varamaður
í þessum leik en skyndilega þurfti vinstri bak-
vörðurinn að fara til Reykjavíkur og mér var
skellt í hans stöðu. Það gekk svo vel að ég lék
sem vinstri bakvörður næstu 3 árin með Vík-
ingi. Mér fannst mjög gaman að spila þessa
48