Valsblaðið - 01.05.1990, Blaðsíða 50

Við grobbuðum okkur á því næstu vikurnar
og töldum okkur hafa unnið mikinn sigur.
Menn voru ekkert alltof sáttir við þessa sveita-
menn sem voru að stela tíma frá Valsmönnum
og eftir æfinguna var gefið í skyn að við þyrft-
um ekki að mæta á fleiri æfingar nema að því
tilskyldu að við skiptum um félag. Ég laug að
Grími Sæm., að ég ætlaði að skipta um félag
en var auðvitað skíthræddur við þessa frægu
karla. Vinir mínir mættu ekki oftar á æfingar
en ég hélt ótrauður áfram þótt ég ætti frekar
að verameð2. flokki. Eftirnæstasumarskipti
ég síðan yfir í Val þótt valinn maður væri i
hverju rúmi. Ástæða þess að ég fór í Val var
einfaldlega sú að ég hélt með Val. Ég byrjaði
að halda með Val sem lítill gutti þegar ég frétti
að ætti frænda í Val. Sá er Sigurður Þór Jóns-
son, sem lék á þessum frægu Benfica árum.
Ég gerði mér grein fyrir því að mjög erfitt
yrði að komast í lið og sú varð raunin. Á fyrstu
æfingunni um veturinn með Nemes, sem
þjálfaði liðið, lenti ég á móti Herði Hilmars-
syni, maður á móti manni, og það var ekkert
grín. Maður þorði varla að snerta kappann og
ef maður rakst utan í hann lá við að maður
segði fyrirgefðu. Þetta viðhorf breyttist þó
fljótt. Fyrsta sumarið hjá Val lék ég aðeins
einn og hálfan leik í 1. deild, hálfan gegn
Haukum og heilan leik gegn IBK á Laugar-
dalssvellinum. Þetta voru stórar stundir.”
„VAR ALLTAF 17.
MAÐUR TIL AÐ
BYRJA MEГ
Þorgrímur segist hafa sætt sig fullkomlega
við það að hafa ekki komst í lið því hann vissi
að við ramman reip var að etja. Honum gekk
þó strax betur sumarið 1980 og lék fyrstu 6
leikina í deildinni. Þá var hann valinn til þess
að leika með landsliðinu gegn Noregi á Laug-
ardalsvellinum en nokkrum dögum fyrir leik-
inn meiddist hann í leik gegn ÍA. Það þótti tíð-
indum sæta að leikmaður skyldi vera valinn í
íslenska landsliðshópinn eftir að hafa leikið
aðeins 7 heila leika í 1. deild og vera utan af
landi í þokkabót. „Það var grátlegt að meiðast
fyrir landsleikinn því þetta voru fyrstu meiðsl-
in sem ég hafði orðið fyrir á ferlinum. Ég
hafði aldrei meiðst með Víkingi. En þetta var
aðeins smjörþefurinn af því hvernig það er að
vera í toppliði og toppslag á íslandi.”
— Manstu hvað þú varst að gera þegar þú
varst fyrst valinn í landsliðið?
„Já, ég var að borða skyr um kvöldmatar-
leytið hjá ömmu og afa á Kleppsveginum.
Bergsveinn Alfonsson, sem þá var nýhættur
að spila og kominn í stjórnina hringdi í mig og
sagði mér fréttirnar. Ég ætlaði ekki að trúa
mínum eigin eyrum og fannst orð hans hljóma
eins og gull. Ég fann til óstjórnlegrar gleði og
man að skyrið var eins og sælgæti þegar ég var
búinn að tala í símann. Um kvöldið fór ég í bíó
með Ágúsi Má Jónssyni, vini mínum í KR og
sagði honum tíðindin. Hann gladdist jafn
mikið og ég. Guðni Kjartansson var þjálfari
landsliðsins á þessum árum og hafði hann ein-
hverja trú á mér. Ég skal ekkert segja til um
það hvort ég átti skilið að vera valinn í lands-
liðið eða ekki.

íílf'*

íi/J11 ;• \ k
L.ii 1
« Viæ- 4
,JMaður verður víst að herma algjörlega eftir Lása ef maður á að gæta hans vel.” Þorgrímur
og Sigurlás Þorleifsson í leik Vals og ÍBV árið 1980. Valur sigraði 7:2 í leiknum. Magni er í bak-
grunni.
Hann valdi mig aftur næsta vor og ég lék ég
minn fyrsta landsleik gegn Tékkóslavakíu í
Bratislava. Við töpuðum 1:5 en þeir skoruðu
fjögur síðustu mörkin á 20 mínútum. Maggi
Bergs skoraði gott mark og breytti stöðunni í
1:2 og þá var allt sett á fullt í sóknina en við
það opnuðust flóðgáttir. Á þessum árum var
öðruvísi að vera valinn í landsliðið en það er
í dag, að mínu mati. Þá var ekkert Ólympíu-
landslið til, ekkert 21 árs landslið þannig að
Pétur og Páll voru ekki að spila landsleiki
hingað og þangað. Á þessum árum voru marg-
ir íslenskir leikmenn atvinnumenn og ég man
að á tímabili vorum við bara tveir frá íslandi
í byrjunarliðinu. Það vill svo skemmtilega til
að ég á 17 landsleiki að baki og hef aldrei þurft
að sitja á bekknum hjá landsliðinu. Margir
þurftu að dvelja þar langtímum áður en þeir
komust að. Ég vera einstaklega heppinn.”
— Hefur ferillinn hjá þér þá verið eilífur
dans á rósum?
„Síður en svo. Ég hef fengið minn skerf af
mótlæti og þurft að þola ýmislegt. Kannski
kom það mér til góða seinna að hafa ekki gert
nein uppsteit. Sumarið 1979 samanstóð meist-
araflokkurinn af 17 leikmönnum og vorum
við jafnan allir boðaðir í leikina. Það var nán-
ast alltaf mitt hlutskipti að vera sá 17 og þurfti
ég því að grípa töskuna mína og tölta út úr
búningsklefanum og upp í stúku. Árið 1980
meiddist ég eins og áður sagði og lék aðeins 1
leik í seinni umferðinni. Árið 1981 var ég settur
út úr Valsliðinu eftir að hafa leikið minn fyrsta
landsleik og eftir að hafa skorað gott mark í
stórsigri á ÍA strax í næsta deildarleik. Það var
frekar niðurlægjandi að setjast á varamanna-
bekkinn á Valbjarnarvelli eftir að hafa leikið
vel með landsliðinu og skoraði mark í vikunni
áður. Það mátti greina hissu á andliti margra.
Á þessum tíma var formaður knattspyrnu-
deildar með puttana í málum þjálfarans og
reyndi að leysa vandamál sem kom upp með
þessum hætti. Sveitamaðurinn var því settur
út í horn. Sem betur fer heyra svona afskipti
fortíðinni til. Sumarið 1986 kom ég seint inn
í liðið vegna uppskurðar um vorið og lék að-
eins 11 leiki með liðinu. Sumarið 1988 meidd-
ist ég í baki í næst síðasta leik fyrir úrslitaleik-
inn í Bikarnum. Valur sigraði í næsta leik og
sagði Hörður Helgason þjálfari að hann gæti
ekki breytt sigurliði. Ég var að leika mitt besta
keppnistímabil til þessa, var fyrirliði en því
miður sagði kennslubókin að ekki mætti
breyta sigurliði. Ég sat því á bekknum í leik
50