Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1913, Blaðsíða 105

AI.MANAK 1913.
73
greiöslu í bygg'öinni, en hann vjekst undan þeirri kvöð, en
nefndi til Jóhann Björnsson; kom þeim málum svo, aö Jóhann
gaf kost á sjer, svo fremi, aö byggðarbúar vildu fulltingja
sjer; var og öll suður- og vesturbyggðin þessu fylgjandi, en
norðausturbyggðar-búar ljetu sjer fátt um finnast ráðagjörð
þessa. Ljetu sem sjer myndi eigi annað líka, en að pósthúsið
yrði sett þar nyrðra. Þótti þá til vandræða horfa, ef menn
gætu eigi orðið á eitt sáttir. Var þá laginn stefnudagur hjá
Jóni Pjeturssyni, og komu þar saman allir byggðarbændur.
Var þá rætt um pósthúsið. Deildust þá mjög meiningar
manna og var stórlangt millum þeirra þykkju; vildu austur-
búar eigi láta sjer annað lika, en pósthúsið yrði sett, eigi
vestar en hjá Jóni Pjeturssyni, en vestanmenn andæptu þv.
Þótti þá horfa óvænt við, ef sundrung sú ónýtti þetta vel-
ferðamál. Stóð þá upp Ólafur frá Espihó i og bað sjer
hljóðs. Flutti hann þá langt erindi og skörulegt, með sinni
alkunnu lipurð; sýndi hann fram á, hve óhyggilega fundinum
færist; byggðin væri enn fámenn ag afskekkt; kvað það eitt
helzt til heilla, að allir hyrfu að e'nu ráði um, að ná einu
pósthúsi í byggðina; — fyrst, og með því að suður og vestur
parturinn væri enn mannfleiri. þá væri einsætt, að setja ætti
pósthúsið þar; kvað hann þá myndi brátt vinnast að fá annað
pósthús sett í nánd við það sem Sólheima nú er, nær byggðin
þjettist; hann sagði, að ekkert gæti nú unnizt með sundrung,
þar óvíst væri, að eitt pósthús fengist eins og nú stæði. —
Eptir þessa miðlunartölu Ólafs, dró saman hugi manna og
skildu sáttir að kalla; undu austurbúar litt þeim úrslitum.
Eigi löngu’eptir fundinn var saniin bænarskrá um pósthús hjá
Jóhanni Björnssyni, er kallað væri Stokkholm, og send um
suður og vestur bygðina til undirskripta. Þá var leitað und-
irskripta í austurbyggðinni; kom þá í Ijós, að austurbúar
skárust úr leik og brugðust í liðveizlunni. Höfðu þeir þá
fengið til bónda einn, er bjó þar austur. er Martin hjet. að
sækja um pósthús hjá sjer; hafði hann fengið allar undir-
skriptir þar austur um kvað hann Jóhanni til lítils myndi
konia, að etja kapp við sig, væri honum sá kostur beztur, að
láta af þeirri ætlan. Ekki gazt Jóhanni að þeirri tilhögun;
kvað þá myndu reyna þetta með sjer; mætti þá svo til bera,
að bæði pósthúsin fengjust jafnsnemma, og væri þá mikið
unnið. Á þetta fjellzt Martin, taldi sjer sigurinn vísan,