Afturelding - 01.07.1942, Blaðsíða 8

44
AFTURELDING
Þao var ekki hægt að sveigja Kalla, svo að
A'innumaðurinn varð að fara. Hreppstjórinn var
alveg undrandi yfir hörku drengsins í garðtgamla
fiskimannsins. »Eg er alveg hissa, sagði liann og
tók sig um hökuna. Þegar hann var drengur, var
hann svo hrifinn af gamla Lassa, svo hann var
þar allt af, þegar hann gat. Við verðum að biðja
mikið fyrir drengnum okkar. Ég er hræddur um,
að syndin sé að1 ná tökum á honum«.
Þrettándinn var kominn. Það hafði verið blíð-
veður, svo snjórinn var horfinri aftur. Það var
dimmt úti og stormurinu hristi hin nöktu tré.
Inni í hinu hlýja herbergi stóð hrepþstjórinn
frammi fyrir syni sínum. »Nei, Kalli minn, þú
fer ekki þangað aftur«.
»En pabbi ...«
»Dengur minn, þú hefir verið á Lækjarbakka
tvisvar um jólin. Fyrsta skiptið, hélt ég, að það
A'æri venjulegt jólaboð, seinna skiptið fór mig að
gruna og fór að spyrjast fyrir, hvernig þetta boð
væri. Nú veit ég, að Lækjarbakki er orðinn reglu-
legt drykkju- og spilabæli. Og ég banna þér að
fara þangað«.
Kalli þorði ekki að rnæla á mótj.
Fólkiðá hreppstjórgbænum háttaði snemma. ()g
það átti vel við áform Kalla. Hann hafði séð um
að auðvelt væri að opna gluggann og beið aðeins
eftir þvj', að allt yrði hljótt á bænum. Er hann
hafði háttað, kom faðir hans inn og bauð honum
góða nótt og sagði: »Guð blessi þig, drengurinn
minn, mættir þú forðast iiið iJla og aldrei sitja
í hóp spottaranna, heldur ganga veg Guðs, og
þá mun Drottinn lilessa þig. Svo fór liann inn
til að sofa. Ivalli lá og beið, Er allt var hljótt
inni hjá foreldrunum, læddist hann úr rúminu og
klæddi sig. Svo opnaði hann gluggann hljóðlega
og stökk út, lét gluggann aftur og hélt af stað
að Lækjarbakka. Það var seint, svo að honum
fannst það taka of langan tíma að ganga veg-
inn, svo að hann ákvað að fara beina leið yfir
ísilagt stöðuvatnið. Hann hélt, að ísinn væri
traustur, en s\ro var ckki. Er Kalli kom út á mitt
vatnið, hrotnaði ísinn og hann sökk niður í hið
dimma djúp. Hann kom aftiuv upj) í vökin'ni og
hóf angistarfplla baráttu fyrir lífinu. fsröndin var
veik og hrotnaði við tilraun hans að komast upp.
Myndi hann (deyja núna? »Góði Guð, miskunna
þu mér«, hað hann. Svo sá hann ljós í gluggan-
um hjá Lársson fisltimanni og fór að hrópa á
bjálp.
»Hjálp! Hjálp! H-j-á-á-á-l-p! ómaði í næturkyrrö-
inni.
Það var ekki mikil von, að gömlu hjónin lieyrðu
neyðarkall hans. En ef þau tækju ekki eftir því,
livað þá? Þá væri hann glataður bæði fyrir tím i
og eilífð.
En Larsson heyrði neyðarkallið og kom með
langan planka. Hann ski’eið út til hins drukku-
andi drengs, ýtti plankanum til hans og hjálp-
aði honum upp úr vökinni. Svo skreiddust þeir
báðir til lands.
»Hver ertu?« s|)urði Larsson, á leiðinni til lands
í myrkrinu.
»F.g er Kalli frá Austurgarði«, svaraði hann lágt.
»Ö, Guði sé lof, að ég skyldi he.yra til þín, Kallik
Gamla frú Larsson kveikti upp eld og lét hann
fá þurr föt. Svo var honum gelið heitt kafli tií
;ið hressa sig á. Meðair hann sat þar og virti fyr-
ir sér gamla manninn, sem var að bæta í eldinn,
til þess að fötin hans þornuðu, þá hvarf einnig
kuldinn úr hjarta hans og hann fór að gráta.
»Nils, geturðu fyrirgefið mér, hvað ég hefi ver-
ið \’ondur?«;
Larsson gekk til hans og sagði: »Vísl fyrirgef
ég þér. En þú skalt líka hiðja Guð að fyrirgefa
þér«.
»Já, en ég hefi verið svo vondur, af þvj' ég \ issi,
að þið voruð að hiðja fyrir mér. Og,ég var á leið-
inni að Lækjarbakka, til að skennnta mér við
spil og dans, þó að pabbi væri búinn að bann;i
mér það. Hann heldur að ég sofi í rúmi mínu,
eins og góður og hlýðinn sonur. Ég vil ekki aö
pabbi fái að vita, hve vondur ég hefi verkk.
Klukkan þrjú um nóttina voru fötin hans þurr,
svo að hann gat farið heim.
Þegar foreldrar hans vöknuðu um morguninn,
þá svaf Kalli, og þau vissu ekki neitt um, hve
nærri hafði legið, að þau misstu hann.
Það leið fram á vorið. Þá kom Larsson gamli
einn daginn með þessa Irón: »Getið þið hjálpað
mér um einn poka af kartöflum? Við erum orðin
kartöflulaus«.
»Það er varla ha:gt«, svaraði hreppstjórinfi, »því
það er ekki mikið eftir hjá okkur heldur«.
>>Auðvitað eigum við að hjálpa honuin«, sagöi
Kalli og stóð upp. »Það er auðveldara fyrir okk-
ur að ná í kartöflur, ef við þurfum. Ég skal fara
og láta í pokann«.
Hreppstjórinn varð alveg undrandi og sagði við
konu sína, þegar hinir voru farnir út: »Hvað segii'