Afturelding - 01.07.1942, Qupperneq 9

AETURELDING
þú um þetta? Mikið hefir drengurinn hrey/.tv síð-
an í fyrra«. Konan leit upp frá prjónunum sín-
um og sagði: »Ég held, að Guð hafi svarað bæn-
um okkar. KalJi liefif verið mikið breyttur, síð-
an um þrettándann. Oft sé ég hann vera að lesa
í Biblíunni«.
»Er það satt? Það var gleðilegt að beyra«.
Það liðu enn nokkrir máiiuðir. Dag nokkurn
kom Larsson til að biðja um hjálp. Nu var það
mjöliö, sem var húið. Það voru erfiðir tímar og
ef hreppstjórinn gæti ekki lánað lionum dálítið,
þá vissi liann ekki. hvert hann ætti að xnúa sér.
Hreppstjórinn \ issi ekki, hvað • hann átti að
gera, því það var aðeins lítið eftir af uppsker-
unni l'rá fyrra ári og erl'itt að fá mjöl. »Ég ætla
að reyna að láta þig fá hálfan poka«. En einmitt,
þá kom Ivalli inh og fékk að vita erindi Lars-
sons. »Pabbi. þú skalt láta hann fá heilan poka.
og getur hann ekki fengið eitt brauð með sér
Jieim, því ég skil, að þau hafa ekki brauðbita í
húsinu«.
»Það er ómögulegt, Kalli, þá verðum við sjálfa
að borða barkarbrauð«, sagði hreppstjórinn.
»Það vil ég írelvar. Þau er gömuJ. Hann heíir
l)ja rgað Jífi mínu«.
»Hvað segirðu, drengur?« Hreppstjóranum varð
billt við. »Hvenær var það?« Hafði einasti son-
urinn hans verið í lífsháska? Og hann, faðirinn,
vissi eJíl<i neitt um það. Þá sagði Ivalli frá at-
burðinum á þrettándanum.
»Ég hefi verið svo óhamingjusamur síðan. Ég
hefi leitað Drottins, en ég get ekki fengið frið,
fyrr en ég hefi játað synd mína og óhlýðni. Pabbi
og mamma, getið þið fyrirgefið mér. Biðjið til
(iuðs fyrir mér, að ég frelsist!«
Það var blessuð bænastund í Austurgarði. Lars-
son gamli las að endingu:
»Ef vér játum syndir vorar, þá er Hann trúr
og réttlátur, svo að Hann fyrirgefur oss syndirn-
ar og hreinsar oss af öllu ranglæti«.
Undursamlegur friður fyllti lrjarta hins iðrandi
unglings, og hann fór að þakka og lofa Guð.
Kalli varð síðan einn af hinum trúu boðberum
Drottins þarna í sveitinni. Hann fékk að vera
með í undursamlegum vakningum og sjá inargar
sálir leita Drottins. Uppáhaldstextinn hans var
versið, sem við lásum hér á undan.
]>aö er tilgaingslaust að förna til Guös og hafa jafn-
hliða ú móti bróður sínum.
45
Brauð lífsins
Jóh. 6, 35.
Allt, sem Jifir og lífsanda dregur á vorri jörð,
þarf fæðu. ög það er nauðsynlegt, að l'æðan sé
heilnæm og góð og við hæfi hvers einstaklings.
AJlt, sem lifir, þarf mat og drykk og hreiní
loft: sé þetta Jdandað skaðlegum efnum, getur
það vaklið sjúkdómum og dauða.
En oss mönnunum nægir ekki aðeins sú fæða,
sem líkaminn þarfnast, vér þurfum einnig að /
fuJInægja þörfum sálar vorrar og anda, og fá and-
Jega fæðu frá Orði Guðs. J,esús sagði, þegar Sat-
an viJdi freista hans :í eyðimörkinni, með því aó
láita hann bjóða steinunum að \erða að brauði:
»Maðurinn lifir ekki af brauði einu saman, lield-
ur af sérhverju orði, sem fram gengur af munni
Guðs«. Matt 4, 4. Og Jesús segir hjá Jóh. 6, 50—51:
»Ég er hið Jifandi brauð, sem kom niður al' himni:
ef nokkur etur af þessu brauði, mun hann lifa
til eilífðar; og það hrauð, sem ég mun gefa, er
hold mitt, heiminum til lífs«. »Hann gaf sitt líf,
Hann gaf sitt l)Jóð, sem gjald fyrir þína synd«.
»Svo að nú réttlætist hver sá, sem hefur Jesú
trú«. »Og hinn réttláti xkal lifa af trú sinni«,
segir Guðs örð. — Guðs heilaga lögmál kennir
oss, að það sé dauðasök, að brjóta boð Guðs. Þess
vegna getur enginn réttlætt sjálfan sig með sín-
um eigin góðverkum, af því að allir hafa syndg-
að. En Jesús kom af himnum ofan á tilsettum
tíma, til þess að taka á sig hegninguna fyrir synd-
ir mannanna, og líða saklaus fyrir oss seka og
fullnægja þannig Guðs dómi, sem hvíldi á oss
mönnunum vegna synda vorra. Hann liefir því
greitt lausnargjaldið fyrir oss, með pínu sinni
og dauða og gefið oss eilíft frelsi og eilíft líf,
öllum, sem trúum á hann og játum syndir vor-
ar fyrir honum með iðrunartárum. Því hann er
sannorður og trúr og fyrirgefur oss syndir vorar
og hreinsar oss af öllu ranglæti. En enginn má
ætla,* að hann geti lcomist í Guðs ríki, án frels-
isins og án tnlarinnar á Hann, því að ekki er
hjálpræðið oss gefið í neinum öðrum. Enginn,
nema Jesús hefir friðþægt fyrir syndir vorar með
pínu sinni og dauða. Enginn hefir sætt heim-
jnn við Guð með blóði sínu, nema Jesús. Og eng-
um getur Guð fyrirgefið syndirnar, nema fyrir
blóð Jesú Krists, sem var úthelt á krossinum á
Golgata.
Guð getur ekki liðið syndina hjá. sér, af því