Afturelding - 01.08.1945, Page 15

AFTURELDING
engin glölnn væri til. Um endurlausnina í Kristi
Jiafði hann ekkert orð að segja. Þó var það þetta,
sem eitt liefði getað gefið liuggun, vissan um, að
lausnargjaldið væri greitt Guði fyrir liina miklu skitld
lífs lians, er nú stóð ljós fyrir sálarsjónum hans og
byrgði lionum ásýnd Guðs í dauðanum. Maðurinn
dó án liuggunar í hinni mestu sálarneyð.
Sagan endurtekur sig. Það er hvorki hin ástrík-
asta móðir né hinn lærðasti maður, sem getur orðið
ámaðarengill fyrir mennina í andlegri neyð þeirra,
nema þau séu endurfædd. Að öðrum kosti verða þau
aðeins tvö af þúsund, sem neyðarbarnið þarf að ganga
fram hjá, í leit sinni að árnaðarengli, sem vel get-
ur verið að hann finni, sem fátæka þvottakonu eða
fátæklega búinn verkamann, ef þau eru endurfædd
og lielguð Guði. — Namaan, liershöfðingi Sýrlands,
fann sinn árnaðarengil í ófrjálsri, ungri stúlku, sem
þjóð lians öll og sjálfur hann leit niður á. (2. Kon. 5).
En bezti árnaðarengillinn er Jesús sjálfur. Hann
talar mildari orðunt en nokkur annar. Hann á allt
af ráð, þegar aðrir sjá engin ráð. Hann er vegurinn,
þegar mannlegt auga sér Itvergi fyrir götuslóða né
spor. Hann á ltuggun og næga miskunn, þegar allir
liinir liafa ekkert orð framar að segja til lijálpar
og úrlausnar.
Þegar bylgjan brotnaði á neyðardjúpi Asafs og
ltann spyr: „Hvern á ég annars að á Iiimnum?“ þá
kom Drottinn í miskunn sinni fyrir augtt ltans, sent
hin örtiggi árnaðarengill, er aldrei kemur of seint
til þeirra, sent treysta honunt. Um leið er eins og
öll sár hans, allar tilfinningar, brjótist út í þessum
orðunt: „.... hafi ég þig, hirði ég eigi um neitt
á jörðu“. Sá, sem ltefir þekkt ltina dýpstu neyð, get-
ur sagt hin sterkustu orð uni HANN, sem frelsað
hefir úr henni. Þegar þessi orð, sem Asaf segir: „liafi
ég þig, liirði ég eigi um íteitt á jörðu“, koma frant
í jákvæðum verkum, vilja margir segja, að þá sé
trúarlífið kontið út í ofstæki. En er það? Mun ekki
liitt vera sönnu nær, að sá maður, sem frelsazt hefir
úr hinni ýtrustu neyð og örvæntiiigu, hann þekki
sönnustu tjáninguna á því, hvað frelsið í Ivristi er
í rauu og veru? Jörðin var ekkert og allt sem á
henni var, fyrir Aasaf, á móts við það, sem Drott-
inn var honunt. Þegar ltann sá hann, greip liann
liann, sem endurlausnara sálar sinnar úr ægivaldi
freistingarinnar. -—• Ó, mætti Guðs Heilagi Andi gefa
mönnunum slíka syndaneyð, en að þeir fengju um
leið að lieyra sannfluttan boðskap um Hann, seni
máttugur er að frelsa úr benni.
„Og fyrir ásjóntt bans livarf heiminn og jörð“.
Svo mælir Opinberunarbókin, kap. 20, II. Er þetta
ekki útskýringin á hiniti sterku yfirlýsingu Asafs?
Og er þetta ekki um leið lykillinn að því, bvers
vegna fólk á fyrstu öldum kristninnar, lét lífið vegna
Krists, hundruðunt og tugurn þúsunda saman? Var
það ekki vegna þess, að það lifði svo raunverulega
fyrir augliti Guðs,. að jörð og allt sent var af jörð,
hvarf bókslaflega fyrir þeirri birtu og dýrð. sent
Ijós auglitis Guðs gefur þeim, er koma til dýptar-
innar, fyllingarinnar í lífinu með Ivristi?
Hvern á ég annars að á liimnum?
Þegar þú spyrð svo í alvöru, þá er svarið þetta:
Þú átt þann Frelsara þar, ef þú vilt taka á móti hon-
unt, sein á svo mikið að gefa þér af unaði og gleði,
að allt sem er af jörðu hverfur sent reykur fyrir því.
Hann vill verða árnaðarengill þinn. Hann vill verða
Frelsari þinn í dag, aðeins ef þú biður liann þess.
Á. E.
Rödd útlendings
Ég skil það sem vilja Guðs, að ég eigi að vitna
um það, hvernig Drottinn í trúfesti sinni hefir leitt
mig síðastliðinn vetur og gefið mér með því bæna-
svör við löngu beðnum bænum.
1 janúar síðastliðnum kom ég til Vestntannaeyja.
Strax og ég kom liingað, konist ég í kynni við livíta-
sunnusöfnuðinn Betel, og ltefir það orðið ntér til
mikillar andlegrar hlessunar. Hin gömlu dýrmætu
sannindi Postulasögunnar, unt skírn Heilags Anda
fyrir alla trúaða, eru á ítý orðin lifandi raunveruleiki
fyrir hjarta mitt.
Fyj-ir mörgunt árunt sýndi Drottinn inér þessi sann-
indi þannig, að ég gat ekki efast um, að þau væru
fyrir okkar daga, eins og postuladagana. En vegna
þess að þessum sannleika Guðs Orðs var ekki ltald-
ið frain í kenninguitni, þar sem ég var, þá fékk þetta
engan vöxt í trúarlífi ntínu, en þó losnaði ég aldrei
við það. Annað slagið kont að mér sterk þrá til þess
að öðlast meira af þeirri trúarlífsfyllingu, sent ég
las um í Nýja Testamentinu, og þá bað ég Guð þess
oft að gefa mér meira af þessu.
Ég er því Guði ósegjanlega þakklátur fyrir það
að leiða mig til Vestmannaeyja, því að með þvi
finnst mér ltann lvafa svarað' bæn mimti að miklu
leyti. Hefir atliygli mín orðið eins og ný á þessunt
sannindum, Drottinn hefir talað til mín í gegnunt
þau dýrðlegu bænasvör, sent hann liefir gefið yfir
söfnuðinn í Betel næstliðinn vetur. Margir liafa öðl-
ast skírn Heilags Anda og ég ltefi virt þetta fyrir
mér, borið það nákvæmlega santan við Guðs Orð
og sannfærzt um, að' þetta er sá kristindóntur, sent
við lesum um í Postulasögunni og bréfum postulanna,
og þenna kristindóm finn ég í raun réttri að’ ég liefi
alltaf þráð'. — Já, Guð'i sé lof fyrir það, sem ég hefi