Afturelding - 01.06.1962, Blaðsíða 4
AFTURELDING
T. B. GARLAND:
Bæn ekkjnnnar
I söfnuði okkar var fyrir mörgum
árum ekkja eftir skipstjóra. Hún
bað mikið til Guðs um að einkason-
ur hennar, sem var sjómaður, mætti
frelsast. Hann var búinn að lofa
móður sinni að vera henni til hugg-
unar og hjálpar, en varð fyrir á-
hrifum af vondum félagsskap og
varð mjög spilltur og fór að lifa
léttúðarfullu lífi. Mörgum sinnum
var ég búinn að fara til veitinga-
hússins og annarra staða þar sem
freistingavaldið hafði orðið honum
yfirsterkara, til þess að fá hann að
fara heim til mömmu sinnar. Hann
neitaði aldrei að fara með mér, þeg-
ar ég nefndi nafn móðurinnar. Það
leit út fyrir að ómótstæðilegt vald
lægi í þessu fagra orði „mamma“.
Ég fór þá oft með honum upp á
herbergið, þar sem var haldinn
sunnudagaskóli. Þangað hafði hann
komið mörgum sinnum, þegar hann
var lítill drengur. Þar talaði ég við
hann þangað til hann var svo gagn-
tekinn, að tárin runnu niður kinnar
hans, og hann lofaði því að bæta
ráð sitt.
Við eitt slikt tækifæri gaf ég hon-
um vasabiblíu, og hann lofaði mér
að lesa í henni einn kapitula á
hverjum degi, þangað til að skipið,
sem hann var með, kæmi aftur frá
Sidney. i
Þegar ég sagði móður hans frá
þessu, varð hún mjög hrærð og fór
að lofa Guð. „Nú hef ég trú á því
að hann snúi sér til Drottins,“ sagði
hún.
Hann var að heiman í fleiri mán-
uði, og lét ekkert til sín heyra, en á
ákveðnum tíma á hverjum degi var
móðir hans í bæn fyrir honum.
Á þessum tíma þóknaðist Guði að
leggja hana á banabeð með mjög
hvalafullan sjúkdóm. Trú hennar,
36
gleði og friði gat sjúkdómurinn þó
ekki raskað. Það var dásamlegt að
sjá hvað hamingjusöm hún var. Ég
man ekki eftir einu einasta skipti, þeg-
ar ég heimsótti hana að hún nefndi
ekki nafn sonar síns. Alltaf var hún
fullviss um að fá að mæta honum
heima í dýrðinni hjá Guði.
Kvöld eitt sagði hún: „Ég er al-
veg komin í dauðann. Ég finn svo
vel að tími minn er að verða búinn.
Mig langar að biðja þig fyrir skila-
boð til sonar míns. „Þegar ég sá
hvað veik hún var, bað ég fyrir henni
í nokkrar mínútur og lofaði að heim-
sækja hana daginn eftir.
Þegar ég kom þá, var hún aðfram
komin dauða, en óskaði eftir að
mega setjast upp í rúminu til þess að
syngja sálm. Dæturnar tvær sem líka
voru viðstaddar vildu gjarnan upp-
fylla síðustu ósk móður sinnar, og
hjálpuðu henni eins og þær gátu.
Svo talaði hún við þær nokkur orð
um jarðarför sína og fleira við-
víkjandi þvi. Að þvi loknu sneri hún
sér að mér og sagði: „Ég veit að ég
er að deyja, en ég finn ekki til ótta.
Allt er bjart og fagurt því að Kristur
er hér. Hann er minn og ég er hans.“
Rödd hennar var sterkari og skær-
ari, og nú bað hún okkur að syngja.
Dæturnar áttu erfitt með það vegna
saknaðarins, en við reyndum þó að
syngja uppáhaldssálminn hennar. —
Innihald sálmsins var á þessa leið, að
hún gæti verið óttalaus í dauðanum,
vegna þess að máttur kærleikans og
armar trúarinnar mundu bera hana
sigrandi heim til Guðs.
Rétt í þessu bar soninn að garði.
Ég sagði honum hvernig komið
væri, og bað hann að bíða í forstof-
unni meðan ég færi inn til þess að
segja frá komu hans.
Þegar ég beygði mig ofan að
rúmi hennar sagði hún: „Ég hugs-
aði að þetta væri ástkær sonur minn,
mikið langar mig að sjá hann aftur
og gefa honum blessun mína.“
„Treystir þú þér til þess að heyra
hann og sjá,“ mælti ég.
Með bros á vörum sagði hún:
„Með hjálp Guðs megna ég allt.“
Ég fór strax og sótti sjómanninn.
Þegar við komum inn lá hún með
lokuð augu og bað fyrir syni sínum,
en nokkrum augnablikum síðar, sá
hún hann sem var búinn að vera
svo lengi í burtu.
Hann þaut um háls móður sinnar
og reyndi að segja eitthvað, en gat
það ekki. Þá kallaði hún upp: „Jesús
er trúfastur og s^nnorður, og eftir
að hún var búin að kyssa hann, sagði
hún: „Kæri, sonur minn. Ég er að
deyja og fer heim til Guðs. Hvern
einasta dag hef ég beðið fyrir þér,
elsku Frank. Hvað á ég að segja
Jesú um þig? Faðir þinn er þar
uppi, systur þínar eru á leiðinni
þangað, en hvað á ég að segja elsk-
aða frelsaranum mínum um þig?“
„Þú getur sagt honum, hvað þér
sýnist, mamma, ég er frelsaður nú,
og snúinn til Guðs og hann veit það
allt saman.“
Móðurhjartað fylltist fögnuði.
Þessar góðu fréttir urðu þó hennar
veiku kröftum um megn, og hún
kallaði upp: „Leyf mér að fara núna!
Augu mín hafa séð hjálpræði þitt.
Allar mínar bænir hafa fengið svar.
Sonur minn er frelsaður og heil-
brigður. Dýrð — dýrð — dýrð!“
Eftir það sofnaði hún en vaknaði
með bros á vörum og sagði: „Ég sé
englana, hörpurnar og kórónurnar,
skærar gullnar kórónur. Má ég
fara....?“ Svo lyfti hún hendinni
og sagði síðast: „Það er sigur fyrir
trúna á blóð Krists.“
Höndin féll máttlaus niður, augu
hennar lokuðust og andi hennar
sveif aftur til Guðs, sem gaf hann.