Afturelding - 01.06.1962, Side 8

AFTURELDING
fyrsta og síðasta þörfin. Við höfuni
alltof lítinn kraft í okkur, þegar við
þurfum reglulega á því að halda. Við
höfum nóg af orðaflaumi, en hvar
er krafturinn? Guðs ríki saman-
stendur ekki af orðum, heldur
krafti.
Það er satt sem A. J. Gordon sagði
eitt sinn: „Að rafmagna áheyrend-
ur er eitt, en að slá til jarðar við
Jesú fætur, er allt annað. Fyrri
áhrifin eru fólgin í orðum, en hin
seinni í krafti Heilags Anda.“ Og
það er sá kraftur, sem við þörfnumst.
Hann fáum við á reykelsishæðinni.
Hallelúja!
Hin reykelsisilmandi hæð er sér-
stakur staður, fyrir sérstakar sálir.
Þar mætast þeir, sem áður hafa með-
tekið blessun frá Guði. Jesús fór
til fjallsins til að biðja. Hann var
þar alla nóttina á bæn, frammi fyrir
Guði.
Ef við í alvöru viljum fylgja Jesú,
verðum við líka að fylgja honum
upp á reykelsishæðina. Einu sinni
tók Jesús þrjá af lærisveinunum
með sér upp á fjallið. Hann fór
þangað til að biðja. Fjallið varð að
reykelsishæð. Og reykelsishæðin að
ummyndunarhæð! Jesús ummyndað-
ist fyrir augunum á lærisveinunum.
Hann varð raunverulegri fyrir þeim.
Og á þessum raunveruleika þurfum
við að halda, aftur og aftur. Þá verð-
ur hann líka raunverulegur í okkur.
V.
Hversu lengi vildi brúðurin vera
á hinni reykelsisilmandi hæð? „Þar
til dagurinn verður svalur og skugg-
arnir flýja,“ segir hún. Það er að
segja, þangað til það dagar á ný.
Það kemur dagur, þegar morgun-
vindurinn blæs, og allir skuggar
flýja. Morgunn án skýja! Jafnvel
hinni lengstu nótt, fylgir morgunn
og eftir morguninn dagur. Guðs fólk
bíður dags, sem engin nótt fylgir.
40
Andi morgunsvalans mun brátt blása
yfir jörðina og blása burt alla
skugga. Og með þeim vindi mun
brúðurin berast heim. Beina leið frá
reykelsishæðinni!
Dagurinn, sem við bíðum eftir er
endurkomudagur Jesú, dagur Krists.
Fil. 1, 6,10. Tákn tímanna benda til,
að sá dagur sé mjög nálægur. Jesús
hefur sagt: „Vakið og biðjið.“ Frá
reykelsishæðinni höfum við dásam-
legt útsýni. Útsýni fyrir tíma og
eilífð!
Skuggarnir flýja! Hallelúja! Við
höfum öll fengið okkar hluta af
skuggum. Þeir koma með myrkur,
sjúkdóma, fátækt, vonbrigði, mis-
skilning og í alls konar reynslum. í
'þessum skuggum getur óvinurinn
jafnvel dulið sig, því þeir hafa orðið
mörgum sálum til tjóns. En skugg-
arnir vara ekki eilíflega hjá þeim,
sem tilheyra Jesú, og himninum. 1
himninum eru engir skuggar til. —
Það síðasta, sem við vitum um, er
að þeir flýja. Lof sé Guði! Það sem
er mest áríðandi fyrir okkur núna,
er að vera kyrr á reykelsishæðinni,
á meðan skuggarnir eins og umlykja
okkur. Þegar brúðurin er komin
endanlega inn í brúðkaupssalinn,
hafa skuggarnir flúið. Þá mun sólin
aldrei framar hyljast skýjum. Ljós
hins nýja staðar er Lambið.
En hversu alvarlegt, þegar skugg-
arnir flýja frá fólki Guðs, munu
þeir, sem ekki hafa tekið á móti
frelsinu í Jesú, sveipast eilífum
skuggum og svartnætti. Flýðu þess
vegna í dag til krossins. Bið um
hreinsun í blóði Jesú. Þá getur þú
farið upp á reykelsishæðina og ver-
ið þar um kyrrt þangað til dagurinn
verður svalur, og þér verður lyft
upp á hinar sólbjörtu hæðir Síonar,
þar sem þú mátt hvílast í eilífri ró
og sælu hjá Guði.
Þýtt úr ,,40 úr pú Hessens Berg".
Enginn megnar
að stríða gegn Guði
Vel þekktur svissneskur læknir
fékk að ferðafélaga fríhyggjumann
á leiðinni til Parísar. Hinn síðar-
nefndi, sem var kunnugt um trú
læknisins á Krist, hóf þegar að ræða
við hann um Biblíuna og kristin-
dóminn.
En það mátti einu gilda hvað frí-
hyggjumaðurinn sagði, Malan læknir
svaraði honum stöðuglega með orð-
um Biblíunnar. Hann kærði sig ekki
um að láta í ljós eigin skoðanir eða
reyna að útskýra Biblíuna með eigin
orðum. Með endurtekningu var því
fríhyggjumannium mætt með Guðs
eigin orði. Að síðustu kallaði hann
upp í örvæntingu: — En ég trúi
ekki Biblíunni! Hvers vegna tilfærir
þú orð hennar fyrir mér?
Hinn svissneski læknir svaraði
með Orði Droltins: „Þess vegna
sagði ég við yður: Þér munuð deyja
í syndum yðar. Því að ef þér trúið
ekki, að ég sé sá sem ég er, þá
munuð þér deyja í syndum yðar.“
(Jóh. 8,24).
Tíu árum síðar fékk Malan læknir
bréf frá París. Bréfritarinn minnti
lækninn á samtalið, sem fram fór
í lestinni fyrir þetta löngu liðnum
tíma. Sagði síðan frá endurfæðingu
sinni, sem skeði skömmu síðar og
bætti við: — Þú beittir aðeins
sverði Andans, sem gegnumskar mig
aftur og aftur. í hvert skipti, sem
ég reyndi að verjast höggunum,
veitlir þú mér nýlt svar með sverð-
inu, þar til ég kom auga á, að það
varst ekki þú, sem ég barðist gegri,
heldur Guð.
„Því að orð Guðs er lifandi og
kröftugt og beittara hverju tvíeggj-
uðu sverði, og smýgur inn í innstu
fylgsni sálar og anda, liðamóta og
mergjar, og er vel fallið til að dæma
hugsanir og hugrenningar hjartans.“
(Hebr. 4,12).