Afturelding - 01.06.1962, Síða 11

AFTURELDING
Sknggar flýja
FRAMIIAIiDSSAGA
Allt er hljótt á ný og gömlu
mennirnir við eldavélina verða smátt
og smátt rólegri. Jónas er að hugsa
um ]iað, að sterku taugarnar hans
hafi hlotið að taka að sér síðasta
tímann. Það hefur tekið á hann
þetta næturstarf. Ja, það er nú
ekki allskostar létt heldur að vera
í andstöðu viö lögin. Maður er
aldrei öruggur, hvort heldur er
heima eða heiman. Eins og t.d. í
gær, þegar hann sat heima í eld-
húsinu sínu og las dagblöðin, og
allt í einu var barið að dyrum. —
Hann minntist þess, hve hræddur
hann hafði orðið, hafði kippzt við,
eins og þegar hann lenti í því, aö
snerta rafmagnsþráðinn niður frá
hjá honum Hansen á Jaðri.
En ekki var nú heldur mikil hætta
á ferðum, aðeins kona neðan úr
sveitinni sem kom.
Þetta var ekki skemmtilegt fannst
honum. Ef hann hefði ekki jafn góö-
ar tekjur af þessu og raun var á,
mundi hann aldrei stíga fæti sín-
um inn í eldhúsið á Sólvangi á næt-
urþeli. En peninga varð maður að
fá, og það var þá ekki svo mikið
að segja við því á hvern hátt þeirra
var aflað. En—en! En maður var
ekki rólegur í þessari atvinnu, hvorki
nótt né dag, því að kæmi það fyrir,
að hann væri heima nótt og nótt,
eða ef hann Iagði sig til svefns að
degi til, þá skyldi hann ávallt
dreyma um yfirheyrzlur og þess
háttar. Það var sannarlega satt, sem
gamli afi hans á Skaret var vanur
að segja, meðan hann lifði: Eins og
maðurinn sáir, svo mun hann upp
skera. Já, það var orð að sönnu!
Það var heldur ekki of bjart í
huga Andors, þar sem hann sat. —
Þetta hljóð, sem þeir heyrðu, það
var sannast sagt athugavert. Það gat
náttúrlega verið köttur -—- eða snjór,
sem féll niður af þakinu. Það sló
köldum svita út á enni hans. Hugsa
sér, ef það skyldu nú vera yfirvöldin!
En þegar allt varð hljótt á ný, fannst
honum hann brátt verða öruggari,
en samt var erfitt að losna alveg við
hugsunina. Aðeis að Aðólf yrði
nú ekki svo heimskur að ljóstra upp
leyndarmálinu, þá ætti ekki að vera
svo sérlega mikil hætta á ferðum.
Til þess að sýna Jónasi, að hann væri
ekki órólegur, tekur hann af sér
aðra töffluna og rannsakar hana ná-
kvænlega. Það var víst eitthvað sem
meiddi fótinn.
Inni í svefnherberginu liggur
Hilda. Hún er búin að sofa um
stund, en dreymdi draum, sem vakti
hana og nú nær hún ekki að sofna
á ný. Hugsanirnar óróa hana. Hún
er að hugsa um manninn sinn, sem
hún missti svo alltof fljótt, fannst
henni. Það voru nú liðin tvö ár síðan
hann fékk lungnaberkla og dó. Að
sönnu fékk hann frið við Guð áður
en hann dó og það var það bezta.
Næst Guði gátu þau þakkað Anton
Opstað, að hann hafði öðlazt frið
áður en hann dó. Það hafði litið
svo dapurlega út. Ef Anton hefði
ekki komið og lesið fyrir hann og
leiðbeint honum þá. . . .
Hún mundi örugglega aldrei
gleyma síðustu, björtu stundinni,
sem Alfreð hafði átt. Þá tók hann
hönd hcnnar, leit inn í augu hennar
og sagði: — Nú fer ég brátt heim
til Jesú, Hilda, en þú verður að lofa
mér því að koma þangað á eftir mér
— ætlarðu að gera það? Og víst
hafði hún lofað honum því — hún
gat ekki annað.
En þrátt fyrir þetta loforð, gekk
hún áframhaldandi á glötunarvegi.
Stór, heit tár hrundu niður kinnar
hennar. Æ, já! Áköf þrá hafði grip-
ið hjarta hennar, og hún jókst dag
frá degi, og henni fannst að síðustu,
að það væri ómögulegt að vera
ófrelsuð.
En hvernig gat hún komizt í sam-
band við Guð? Það vissi hún ekki.
Hún hafði heyrt talað um, að maður
ætti aðeins að trúa á Jesúm, þá væri
maður frelsaður. En hvernig gat
hún tekið í það sem hún sá ekki
fyrir augum sínum? Hún hafði einn-
ig beðið Guð um að frelsa sig, en
hann heyrði víst ekki til hennar.
Ef til vill var hún ein af þeim, sem
höfðu syndgað á móti Heilögum
Anda. Og væri það svo, þá var það
nú ekki undarlegt þó að hún fengi
ekki bænasvar. Hún hafði reynt að
vísa öllum slíkum hugsunum á bug,
en þær höfðu komið á ný, og sterk-
ari og ákveðnari en áður. Hún lá
og horfði á Hákon litla. Auming-
inn litli! — Skyldir þú þurfa að
alast upp í þessu heimili, þar sem
syndin er svo mjög ráðandi? En
skyndileg umskipti gátu einnig skeð.
0, aðeins ef maður gæti sofið.
Bomb! — Bomb! — Bomb!
— Bomb! — Ljúkið upp í nafni
laganna! Andor og Jónas rjúka á
fætur. Pallur veltur um. Flaskan,
sem stendur á gólfinu fer sömu leið,
og eldhúsið fyllist af áfengislykt —
— litla, óhreina eldhúsið. Jónas og
Andor stara dauðhræddir hvor á
annan. Eitt, tvö þrjú spörk á eldhús-
hurðina, og á ný heyrist sagt með
þrumurödd: — Opna! í nafni lag-
anna.
Þá fyrst er eins og félagarnir
tveir vakni. Andor stekkur yfir pall-
inn, sem nýskeð valt um og út í
eldhúsdyrnar og Jónas á hæla hon-
honum. Hræðsluóp líður yfir varir
43