Afturelding - 01.06.1962, Blaðsíða 12

AFTURELDING
hans — því að rétt innan við dyrn-
ar, stendur einhver, sem réttir fram
hendurnar í áttina til hans. Hann
stjakar svo harkalega við þessari
mannveru, að hún fellur þunglega
á háaloftsstigann og veinar um
leið mjög sárt.
Jónas æðir framhjá Andor og ver-
unni sem féll á stigann og þýtur
upp stigann og skríður því næst
á fjórum fótum innar eftir loftinu.
Svo var það þá framkomið! Nú er
á ný barið á eldhúshurðina, svo fast,
að allt húsið skelfur. Jú, það var
þá skemmtilegt, eða hitt heldur. —
Jónas hniprar sig saman í kol-
dimmu herberginu og skotrar ótta-
slegnum augum til loftsstigans.
Skjálfandi af hræðslu liggur hann
þarna. 0, jæja! Þegar maður þurfti
frekast á þrekinu að halda, var það
mest fjarri. Það sýndi sig víst, að
maður hafði stáltaugar.
Þegar Andor hafði unnið óhappa-
verkið að fleygja um koll manneskj-
unni þar í eldhúsganginum, kom
fyrst í huga hans að stökkva upp á
háaloftið. En þá heyrði hann að
Jónas hraðaði sér þangað. Þá var
víst bezt, að hann væri ekki að fara
þangað líka. Hann hugleiddi um
hríð hvað geri skyldi. tJt? Út, já,
það var lausnin. Karlarnir þarna úti
mundu áreiðanlega brátt rannsaka
háaloftið, og þá væri úti um hann
Jónas. Nú, jæja, á meðan löggæzlu-
mennirnir héldu áfram að berja á
eldhúsdyrnar, var gott tækifæri að
komast út hinumegin. Hann snéri
lyklinum hljóðlaust í skránni. Dvrn-
ar lukust upp — og síðan út, út!
En óhamingjan var einnig útifyr-
ir! Hann náði aðeins að komast út
um dyrnar, þegar ósýnileg hönd
greip fyrir brjóst hans og kastaði
honum afturábak. Eins og í draumi
heyrði hann harðneskjulega rödd
segja: — Það var gott að þú laukst
upp dyrunum fyrir okkur! — Kom-
44
ið hingað, karlar, þá losnið þið við
að fara eldhúsmegin inn! En þá
lifnaði nú yfir honum á ný. Hann
hleypti í sig hörku og hentist niður
tröppurnar og síðan áfram, en hafn-
aði þá í örmum lénsmannsins.
Þar hófust ákafar sviftingar. An-
dor sparkaði, kleip og beit. Hann
óskaði þess heitt, að hann hefði verið
í stígvélum í staðinn fyrir að hafa
á sér töfflur, sem hann var alltaf
að dragast með, þegar engin þörf
var fyrir þær. Ef hann hefði verið
í stígvélum nú, skyldi lénsmaður-
inn örugglega hafa fengið að kenna
á því.... Búið!
— Það er víst bezt að setja þig
í handjárn, drengur minn, þá verð-
urðu, ef til vill, ekki eins ákafur.
Svona nú! Síðan var frjálsræðinu
lokið. Þetta kalda grip um úlfnliðina
hélt honum áreiðanlega kyrrum
fyrst um sinn. Hugsa sér, ef hann
hefði nú vitað um þetta áður! Hann
hreinlega gnísti tönnum við tilhugs-
unina um, að þeim skyldi hafa tek-
izt að svíkja hann.
Lénsmaðurinn snýr honum við. —
Það er víst bezt að þú verðir okkur
samferða, segir hann rólega. Það er
óviðeigandi að þú strjúkir með þessa
hluti um handleggina. Komdu nú!
Og sér þvert um geð varð Andor að
fara upp tröppurnar aftur. Þá fyrst
sá hann hvað það var, sem hann
hafði þvælst í þegar honum varð
fótaskortur í tröppunum, þegar hann
gerði tilraunina að flýja. Það var
flík, sem hann hafði séð liggja þarna
dögum saman.
Jónas liggur uppi á háaloftinu í
myrkrinu. Jú-ú, það voru skemmti-
legar kringumstæður þetta! Að liggja
hér eins og krakki, sem flúið hafði
vöndinn. Þvílkur heimskingi, sem
hann hafði verið að leggja sig í
slíka fásinnu, sem þessa. Það kom
í ljós hve þýðingarlaus forþénustan
af slíku fyrirtæki hafði verið, þegar
allt endaði á þann veg sem raun
bar vitni. Nei—nei. Hvað skyldi
annars hún Usa — konan hans,
segja, þegar hún kæmist á snoðir
um þetta. Ja, þá mundu nú víst
verða eldingar uppi á Skaret. Þvílík
ósköp. Hann sá hana fyrir sér þá.
Þegar hann hafði samið við An-
dor um þessa næturvinnu, hafði
hann sagt við Lísu, að hann ætlaði
sér að vinna á næturvakt niðri í
Grænueyjarengi nokkrar nætur, í
viku fyrst um sinn. Auðvitað var
hún nógu fávís að trúa þessu, og
eins og gefur að skilja mjög ánægð
yfir því að hann skyldi fá þessa at-
vinnu. -—- Jú—jú, og nú kom allt
fram í dagsins ljós! Hann Iá þarna
og hlustaði á allt sem fram fór niðri
í eldhúsganginum. En það var tæp-
ast hægt að fá nokkurn botn í það,
því að hávaðinn var svo mikill.
Þeir töluðu og spurðu þar hver í
kapp við annan. Honum fannst
meira að segja hann heyra þá tala
um „lækninn.“ Hvað átti það að
þýða? Allt í einu skýrðust radd-
irnar. Þá skildi hann hvernig í öllu
lá. Hann heyrði greinilega einn
mannanna segja: -— Já, þeir voru
tveir. Og annar svaraði: — Já, þá
er hann náttúrlega uppi á háaloft-
inu. Þá var nærri liðið yfir Jónas.
Blóðið þýtur í æðum hans. Hjartað
ætlar næstum að springa. Fljótt,
fljótt! Um að gera að komast eins
langt frá hinni hræðilegu tröppu
og mögulegt væri. Það er að þeirri
leið, sem óvinurinn kemur. Hann
skríður lengra inn á loftið, eins
hljóðlega og honum er unnt. Gömul
föt slást í höfuðið á honum, sömu-
leiðis nokkrir köngulóavefir, en á-
fram er haldið — alla leið inn í
hornið yfir eldhúsinnganginum. En
þar mættu honum nú hinar verstu
ógöngur. Gólfið lætur undan! Hann
hrapar með geysi liávaða niður í
ganginn og með honum heil skriða
af spýtnarusli. — I sömu svif-