Afturelding - 01.06.1962, Side 15

AFTURELDING
Spurt og svarað
SPURT: Ég hef gefið Kristi líf
mitt, og mig langar að breyta sem
nákvæmast eftir kenningu Guðs
orðs, en er í óvissu um margt. Á
fyrra ári sá ég einhverntíma í Aftur-
eldingu að svarað var spurningu,
sem mér þótti vænt um að sjá, og
nú leyfi ég mér að spyrja um þetta:
a. Er það kenning Biblíunnar, sér-
deilis Nýja testamentisins, að trúað-
ir eigi að gefa tíund?
b. Og ef svo er, er þá rétt að taka
tíundina af tekjum sínum áður en
skattar eru borgaðir eða eftir að búið
er að borga skattana?
e. Má sá sem tíund greiðir, ákveða
það sjálfur, hvernig hann ráðstafar
henni ? Lœrisveinn.
SVAR: Nýja testamentið kennir ekki
að við skulum hætta að gefa tíund
í náðarsáttmálanum, heldur staðfestir
það miklu fremur að við skulum
gera það. (Lúk. 11,42).
Abraham gaf Guði tíund 400 ár-
um áður en lögmálið var gefið
ísraelsþjóðinni. Frá þessu segir eitt
bréf Nýja testamentisins greinilega
dýrðarsjón. Verið getur nú að ein-
hver lesi þetta, sem líka reynslu
kann að hafa og þessi móðir. Mörg
ár í bæn og angist vegna barnanna
á villuvegum þessa hættulega heims.
Hugsaðu þér þá að þú ættir eftir
að reyna slíkt hið sama. Einnig
þínar bænir heyrir Guð.
Jesús getur eins leyst fjötrana er
binda þín börn og leitt þau inn á
frelsisins blessaða veg.
Þá fengir þú að reyna þetta und-
ursamlegasta sem til er hérnamegin
við hin perlubjörtu hlið himinsins.
Andlega vakningu! Trú aðeins
trú.
(Hebr. 7,4). Abraham er „faðir trú-
arinnar“ og hinir trúuðu, allra alda,
eru hvattir til að „feta í fótspor
þeirrar trúar, er faðir vor Abraham
hafði óumskorinn”, segir annað bréf
Nýja testamentisins (Róm. 4,12).
Jesús sagði: „Gjaldið keisaranum
það sem keisarans er, og Guði það
sem Guðs er.“ (Matt. 22,21). —
Spurningin,sem lögð var fyrir Jesúm
þessu sinni, var um peninga, og
svarið sömuleiðis. Það sem Jesús á
við með orðunum: „og Guði það
sem Guðs er“, er tíundin. Þetta und-
irstrikar það sem áður er sagt, að
Nýja testamentið fellir ekki úr gildi
tíundina, heldur staðfestir hana.
Guðs orð segir það greinilega að
við eigum ekki sjálf að ráðstafa
tíund okkar, heldur eigi öll tíund
að koma í forðabúrið (í safnaðar-
sjóð. — Malakía 3, 8—12).
Það hefur sýnt sig að ekkert
form er betra en tíundarformið til
þess að fylla fjárhagslegar þarfir
safnaðar Guðs, og það er vegna
þess, að Guð hefur sjálfur fundið það
upp og gefið fólki sínu það. Þess
vegna fellur það aldrei úr gildi, með-
an söfnuður Guðs er á jörðinni og
rekur kristniboð. Ég hef greitt Guði
tíund í meira en þrjátíu ár, og gæti
ekki hugsað mér að hætta því vegna
þeirrar blessunar, sem það liefur í
för með sér.
Hinn trúaði á að greiða tíundina
af tekjum sínum áður en hann greið-
is skattana af þeim. Annað væri að
pretta Guð, að greiða fyrst jarð-
neska skatta, og greiða svo Guði
tíund af því, sem þá væri eftir.
Hvað mikið yrði það? Það yrði
ekki annað en „berfé“, sem Guð
fyrirleit hjá Israelsmönnum, sem
vildu gefa honum það lélegasta.
A. E.
KJALLARAHORNIÐ
SÁNING OG UPPSKERA. — Á 17. öld bjó bóndi að Hrauni í Dýra-
firði, sem Björn hét. Hann var illa kynntur og þótti hið mesta var-
menni. Þegar hann var kominn mjög á efri ár, bar það við, að mað-
ur nokkur var á gangi fjarri mannaferð. Heyrir hann þá allt í einu
þyt í lofti. Ilann lítur upp. Sér hann þá að kolsvört þústa líður gegn-
um loftið og til norðurs. Þykist liann sjá að þetta eru illir andar og
bera þeir eitthvað á milli sín. Hann leiðir hugann að því, hvað
þýða muni. En þá heyrir hann annan meiri þyt, og sér nú bjartar
verur líða gegnum loftið og stefna til suðurs. Þykist hann skilja, að
þetta séu góðir englar. Þeir bera einnig eitthvað á milli sín. Maður-
inn sér að loftfarendur þessir mætast í loftinu yfir honum og talast
við. Björtu englarnir spyrja hina svörtu, hvað þeir séu að fara.
Þeir svara: „Við erum að flytja sálina hans Björns okkar á Hrauni
til verustaðar síns. — En hverra erinda eruð þið á ferð?“ Þeir björtu
englar svara: „Þessa var von um Björn, að hann mundi fara illa.
En af okkur er það að segja, að við erum að flytja sálu hins trúa
þjóns og sálmaskálds, Hallgríms Péturssonar í Paradís. Skal hann
nú fá hætur fyrir sínar raunir. Mun uppskera þessara manna verða
jafnólík og sáning þeirra.“ Síðan hurfu hvorutveggja í sína átt.
Nokkru síðar fréttist að báðir þessir menn hefðu dáið á sömu
stundu. (Heimildarm. Jón Kristjánsson, Skálanesi).