Afturelding - 01.01.1982, Page 8

Ég bý viö grýtta götu
á milli lágra húsa
ég sef í húsi móöur minnar
hún drekkur þegar hún á aur
viö erum öll eins sem búum í götunni
viö erum öll systkini því viö skiljum að
enginn er eyland
allt er ósköp dimmt
og myrkrið er oft mest í sólskininu
nú sit ég í dimmu skoti
og fylgist meö lífinu á götunni
þarna er systir mín skækjan
innan um marga menn
hún grætur
þeir eru menntaðir menn og
teljast til hinna gáfuöu
þeir hafa svo oft talað um aö hjálpa okkur
en nú atyröa þeir systur mína
nú sé ég mann koma aö
hann er ólíkur hinum
hann segir ekkert
en horfir eitthvaö svo fallega
nú beygir hann sig niður
og ritar á jöröina
svo heyri ég hann segja
sá ykkar sem er alhreinn
mæli nú hæstgegn þessari konu
mennirnir þagna
hrökklast svo burtu einn og einn