Fróði - 01.05.1912, Blaðsíða 30

382
FKÓÐI
sem allir hafa fyrir augum og setja sér fyrir mark og
miö. Hugsjón þessi getur aldrei veriö háleit, ef aö hugs-
anirnar eru lágar. En undir því er alt mannslííið kom-
iö, að hugsjónin sé háleit, gleöirík, meö voninni sem lýs-
andi stjörnu, er lýsi upp alla vegferö mannsins.
Vanalega er þaö léttast, aö þekkja menn í fyrsta skifti,
er menn sjá þá. Það er sem menn sjái þá í svip, hvaða
skoðanir hann hefur á lífinu; hvort hann er ergður og skap-
illur- af óhöppum eður mótkasti, eða vonlítill fyrir rofn-
ar vonir og vinahót, hvort hann lítur með grunsemd og
hornauga til kunnugra og ókunnugra, eða hann hins vegar
lítur á hið besta og elskulegasta hjá hverjum einum,
Ef vér heyrum hann segja, að allir menn hafi sinn
prís, það megi kaupa þá alla til hvers sem menn vilji, þá
vitum vér það, að það er eitthvað rangt við hann. En
líki honum veröldin, og líti hann með gleðibrosi til allra í
kringum sig og treysti mönnum til als hins besta, þá vit-
um vér að hann er á réttu striki. Hann horfir til fólks-
ins og sólarinnar og verður aldrei í myrkri. Skuggarnir
falla opfinlega aftan við hann.
Það er sannfæring vor um eitt eður annað, sem getur
breytt og ummyndað alt líf og velferð þessara smáborgara,
smáagnanna (cells) í líkamanum. Hugmyndir vorar um
sjálfa oss, óttinn og efinn um hæfileika vora, vantraustið
á sjálfum oss, þegar vér erum að taka oss eitthvað fyrir
hendur. Alt þetta hefur þau áhrif á borgara vöðvanna,
beinanna blóðsins og heilans, að þeir verða óhœfir til fram-
kvœmda, óáreiðanlegir og ónýtir, til að hjálpa hver öðrum,
eða genga störfum sínum, eða jafnvel til að ha)da við líf-
inu.
Maðurinn þarf að vera þrunginn af skapandi hugsun-
um, fullur af von og trausti á sjálfum sér. Þá að eins
getur þetta skapandi afl hans framleitt hluti og hugmynd-
ir.