Good-Templar - 01.01.1897, Blaðsíða 10

6
öllu, að allur almenningur i kirkjunni var siður en ekki
hlynntur þessum tveimur gestum og hinum nýju kenning-
um þeirra.
Meðan presturinn var að tala, hafði ókunni maðurinn
ekki af honum augun og hann hallaði sér áfram, eins og
hann vildi ekki missa af einu einasta orði.
Þegar presturinn var seztur niður, stóð hinn gamii,
risavaxni maður upp. Eg varð hrifinn af ótta og virð-
ingu, þegar eg sá gamla manninn standa þarna og líta
steinþegjandi yfir söfnuðinn. Það var dauðaþögn í allri
kirkjunni.
Gamli maðurinn hvessti augun á veitingamanninn og
var eins og hann titraði fyrir þessu alvarlega, snarpa
augnaráði; mér fanst eins og mér létta, þegar gamli mað-
urinn leit af honum aptur. Stutta stund var eins oghann
væri að hugsa sig um, en svo tók hann til máls með
lágri og titrandi röddu, sem var þó svo hrífandi, við-
kvæm og þægileg, að hún hafði gagntekið hvern mann í
kirkjunni þegar áður en fyrstu setningunni var lokið.
Faðir minn horfði á ræðumanninn með meira athygli og
áhuga, en hann endranær var vanur að láta i ljósi. Eg
man að eins stutt ágrip af ræðu gamla mannsins, þó að
atburður þessi að öðru leyti standi mér ljósar fyrir hug-
skotssjónum en nokkuð annað, sem fyrir mig hefir borið
á æfinni.
»Vinir míiiir® sagði hann; »eg er að vísu ókunnur
gestur hér hjá yður, en eg voria þó að eg megi kalla
yður vini. Ný stjarna er runnin npp, og enn þá er til
vonargeisli á hinni dimmu nótt, sem breiðir sína dökku
blæju yfir ættjörð vora«. Siðan hélt hann áfram með
djúpri, titrandi röddu og fórnaði upp böndunum: »0 guð!
Þú sem litur í náð oií miskunn ril þeirra jarðarinnar
barna, sem mest eru afvegaleidd, þökk sé þér fyrir það,
að eirormur er upphafinn, er drykkjumaðurinn getur horft
á og við það orðið heilbrigður; að ljós hefir rofið myrkr
ið umhverfis hann, það Ijós, sem getur leiðbeint hinuin
hrygga og þreytta ferðamanni til virðingar og ánægju«.
Það er næsta undarlegt, hvílíkt afl mannsröddin get-
ur haft í sér fólgið. Maðurinn talaði lágt og hægt, en