Good-Templar - 01.01.1897, Blaðsíða 13

9
mat. Hún fór að gráta og sagði að engin matarögn væri
til á heimilinu. Eg skipaði henni með harðri hendi að
snáfa út og útvega eitthvað að borða. Hún leit til mín
mjög raunalega og tárin runnu niður eptir hinum fölu
kinnum hennar. í sömu svipan vaknaði drengurinn í
vöggunni og fór að hljóða af hungri; spratt þá móðirin
upp í örvæntingu eins og hún væri stungin af nöðru«.
»Það er enginn matarbiti til, Jakob, og hefir ekki
verið til í nokkra daga. Eg á ekkert til handa litla
drengnum okkar. Þú, sem einu sinni varst svo vænn og
góður, ætlarðu að láta barnið okkar svelta ?
»Hinn raunalegi, biðjandi svipur, tárvotu augun og
hinir veiku kveinstafir barnsins gjörðu mig hamslausan,
svo að eg — já, eg sjálfur — rak henni rokna högg í
andlitið, svo að hún fjeil áfram yfir eldstæðið. Allar
nornir helvítis hömuðust í brjósti mér, og það því grimm-
legar, sem eg fann það vel, að eg hafði gjört rangt.
Aldrei hafði eg lagt hendur á Maríu áður, en nú var eg
hrifinn af einhverjum illum vættum og knúður áfram. Eg
laut niður, svo langt sem eg gat, eins drukkinn og eg
var, og tók með báðum höndum í hárið á henni«.
»Vægðu mér, Jakob«! sagði konan min, og leit fram-
an í mig, ekki frýnilegri en eg var. »Eg vona að þú
farir ekki að misþyrma okkur; að minnsta kosti ekki
honum Villa litla«, og liún skautst að vöggunni og tók
drenginn í fang sér. Eg tók nú aptur í hárið á henni
og dró hana fram að dyrunum; þegar eg opnaði dyrnar,
kom á móti mér ískaldur vindgustur og snjógusa. Eg
öskraði eins og vitstola maður, dró konuna framáþrösk-
uldinn og hratt henni út í myrkrið og storminn. Að því
búnu rak eg upp skellihlátur, skellti aptur hurðinni og
skaut fyrir lokunni. Biðjandi kveinstafir konunnar blönd-
uðust nú saman við þytinn í storminum og grát ungbarns-
ins. — Þó var ekki allt búið enn«.
»Eg sneri mér nú að litla rúminu, þar sem eldri
sonur minn lá sofandi og reif hann upp úr fasta svefni.
Hann reyndi að spyrna á móti í svefnrofunum, en það
kom fyrir ekki. Eg opnaði dyrnar og snaraði honumút.
Drengurinn varð dauðhræddur, nefndi mig því nafni, sem