Good-Templar - 01.01.1897, Blaðsíða 14
10
eg verðskuldaði eigi fraraar að bera og tók dauðahaldi í
frakkavasa minn. Eg gat ekki losað hann við mig og
ineð djöfullegri harðneskju — því djöfull var eg þá en
eigi maður — skellti eg hurðinni á handlegginn á drengn-
um, tók upp hníf og skar af honum hendina um úlflið-
inn«.
Gamli maðurinn þagnaði nú litla stund og greip
höndunum fyrir andlit sér, eins og hann vildi losna við
vondan draum, en brjóstið gekk upp og niður eins og
öldur í sjávarróti. Faðir minn var staðinn upp oghorfði
nú niður fyrir sig; hann var náfölur og stórir svitadrop-
ar sátu á enni honum. Það fór um mig kuldahrollur og
eg var farinn að óska þess, að eg hefði setið kyrr heima.
Gamli maðurinn leit nú upp aptur, og hefi eg aldrei á
æfi minni séð aðra eins dauðans angist skína út úr and-
liti nokkurs manns eins og nú á honum.
»Það var kominn morgun þegar eg loksias vakn-
aði; storminn hafði lægt, en það var nistings kuldi. Það
fyrsta sem eg gjörði, var að fá mér vatn að drekka;svo
fór eg að skygnast um eptir Mariu, en þar sem eg átti
von á henni, var enginn. Nú fyrst, þegar eg sá hana
hvergi, fór einhver óljós hugmynd, eins og hræðileg mar-
tröð, að smeygja sér inn í mína rugluðu sál.'-Eg hugði
að allt þetta væri voðalegur draumur, en opnaði þó ó-
sjálfrátt dyrnar, skjálfandi af ótta. Þegar eg opnaði dyrn-
ar, kom talsverður snjór inn í húsið og um leið féll eitt-
hvað þungt inn af þröskuldinum og skall niður ágólfið«.
»Blóðið þaut um æðarnar i mér eins og glóandi
straumur og eg greip fyrir augun til þess að byrgja fyr-
ir þessa sjón. Guð hjálpi mér; hvillk voðasjón; þetta var
hin misþyrmda eiginkona mín og litla barnið okkar, bæði
helfrosin. Trú til dauðans hafði móðirin grúft sig yfir
barnið sitt til þess að skýla því; hún hafði sveipað um
það lclæðum sinum, en verið sjálf hálfnakin í þessum
nfstandi kulda. Hár sitt hafði hún breytt yfir andlitið á
barninu og var það frosið við hinar hvitu kinnar. Hvít
héla lá yfir hinum hálfopnu augum og á hinum litlu fingr-
um barnsins. Hvað orðið var af eldra drengnum mínum
efnilega, vissi eg ekki«.