Good-Templar - 01.01.1897, Blaðsíða 11

7
það var eins og tár drypi af' hverju orði; og áður en eg
vissi af, féll tár á hendina á mór; á eptir því kom ann-
að og svo hvert af öðru eins og regndropar. Gamli maður-
inn þerrði lika eitt eða tvö af augum sínum og hélt svo
áfram.
»Vinir mínir! Þér hafið nýlega. heyrt sagt, að eg
væri landshornamaður, æringi og sérvitringur. En þetta
er ekki rétt. Svo sannarlega sem guð þekkir mitt eigið
hrygga hjarta, þá er eg hingað kominn af góðum hvöt-
um. Heyrið mig og látið mig njóta sannmælis. Eg er
orðinn gamall maður og æfiferill minn þegar á enda. Eg
ber þungan harm í hjarta og tár væta hvarma mina.
Eg hefi ferðast um koldimmt haf, þar sem ekkert ljós
visaði mér veg og: allar lífsvonir keyrðust í kaf. Eg á
enga vini, ekkert heimili og enga vandamenn á jörðunni
og eg þrái innilega hvíld hinnar hinnstu nætur. — Vina-
laus, vandamannalaus, heimilislaus!«.
Enginn fékk staðizt þessi viðkvæmu orð gamla
mannsins. Eg sá tár titra undir augnaloki föður mins
og hætti því að fyrirverða mig, þó eg sjálfur táraðist.
»En vinir mínir! Þetta hefir ekki alltafverið þann-
ig. Fyrir handan hinar dimmu öldur, sem huldu vonir
mínar, sé eg i fjar&ka blessaða birtu leggja upp afheim-
ilislifi og heimilisánægju. Enn þá teigi eg mig titrandi
eptir þeirri heimiiisgleði, sem áður var mín eign, — en
nú er horfin«.
Það var eins og gamli maðurinn sæi í huganum
bjarta mynd, sem iýsti i fjarska; — varirnar voru opn-
ar og hann benti út í loptið með fingrunum. Mér varð
ósjálfrátt að líta þangað sem hann benti, og var eg þó
hræddur um, að eg mundi sjá einhverja vofu, sem hann
kynni að hafa sært fram með þessu töfraafli.
»Fyrrum átti eg móður; hún dó af sorg á gamais-
aldri. — Fyrrum átti eg konu, — ljómandi fallega og
væna, — hina viðkvæmustu konu, sem nokkurn tíma
hefir brosað á jarðnesku heimili. Augu hennar voru blá
og blíð eins og sumarhimin og tryggara hjarta en henn-
ar hefir enginn eiginmaður elskað. En bláu augun urðu
döpur, þegar sorgartárin höfðu þvegið burtu ljómann, og